De beste platen van 2013: De tussenstand

Het muziekjaar is halfweg, en dan maken we graag een tussenstand op. Overzicht van de tien albums die tot nu toe het langst blijven boven drijven. In alfabetische volgorde.

James Blake – Overgrown (A&M)
‘Een voltreffer’, meer woorden hadden we niet nodig om de tweede James Blake de hoogte in te prijzen. Op Overgrown overtreft Blake zijn twee jaar oude debuut met een bredere waaier aan emoties, een dynamischer klankpalet en een heel klein beetje hulp van Brian Eno.

Deerhunter – Monomania (4AD)

‘Minder drones of noise, meer songs’, aldus klonk onze aanbeveling voor de zesde Deerhunter. Bradford Cox is zijn tegendraadse en veelzijdige zelf op Monomania, maar gebruikt meer dan ooit melodie, verrassing en toegankelijkheid als bindmiddel.


Laura Marling – Once I Was An Eagle (Virgin)

23 pas, en al aan haar vierde langspeler toe. Het spreekt boekdelen over de vastberadenheid en onhoudbaar opborrelende inspiratie van Laura Marling. Once I Was An Eagle catalogeren wij dan ook als ‘een openhartig en meeslepend werkstuk’.


Nick Cave & The Bad Seeds – Push The Sky Away (Mute)

Wie Cave de crooner boven Cave de rocker prefereert heeft het getroffen met dit vijftiende album waarop The Bad Seeds zich in hun meest tedere gedaante ontplooien. ‘Dichter bij een zwoele lentebriesplaat is de vleermuis nooit geweest’.


Phosphorescent – Muchacho (Dead Oceans)
‘Een eigenzinnige, wondermooie en met subtiele klankexperimenten aan elkaar geregen americanaplaat’, zo luidde ons oordeel over Matthew Houcks nieuwste worp. En daar wijken we geen duimbreed van af.




Rhye – Woman (Polydor) Een Canadese zanger die klinkt als een vrouw, en een Deense producer die tovert met warme, zwoele electronica en soulklanken. Ziedaar het recept van Rhye en Woman, ‘een slaapkamerklassieker in spe’.


Kurt Vile – Waking On A Pretty Daze (Matador) Op zijn vijfde – dubbele – worp heeft de muziek van Kurt Vile aan puurheid en concentratie gewonnen, de directheid ingeruild voor een weidser panorama. Het resultaat: ‘mijmerrock voor verre, onbedoelde bestemmingen’.


Villagers – {Awayland} (Domino) Het tweede solofeit van songsmid Conor O’Brien is, naar onze bescheiden mening, ‘een intelligente, poëtische, rijkelijke en toch intimistische plaat, die u als een gebraden kip in de mond zal vliegen’. Nou!

Matthew E. White – Big Inner (Domino)
De grote, vriendelijke beer genaamd Matthew E. White presenteerde met zijn debuut Big Inner ‘een hemels samenvloeien van soul, southern rock en gospel’. Liefhebbers van Lambchop weten waarheen.


Trixie Whitley – Fourth Corner (Unday)
‘Recht op het beenmerg afstevenende blues, hupse hedendaagse r&b en bakken soul. Niet zelden tegelijkertijd’. Ja, Trixie Whitley bevestigde met dat langverwachte debuut, en hoe! Puur, hartroerend talent.

Jonas Boel