De balans: dit zijn de beste 10 jazzalbums van 2024 tot nu toe
Nu het jaar er alweer voor de helft op zit, blikt Knack Focus terug op het beste van wat de afgelopen maanden te bieden hadden. Vandaag: jazzalbums.
Ontdek al het beste van 2024 tot nu toe in ons dossier.
10) Melissa Aldane – Echoes of the Inner Prophet (Blue Note)
Wij zijn ze intussen zo beu, de stroom van muzikanten die – soms letterlijk – de naam ‘John Coltrane’ uitschreeuwen tijdens hun concerten. Het gaat allemaal hoog en wijd, maar je komt al snel bij pastiche uit. En dan is er het Chileense talent Melissa Aldana. Spirituele jazz, zeker, maar zonder de eindeloze scheursolo’s – meer Wayne Shorter dan John Coltrane.
9) Jasmin Myra – Rising (Gondwana)
Tweede album van de jonge Britse. Ja, ze maakte deel uit van de befaamde Londense scene, maar de altsaxofoniste kiest voor doorgecomponeerde elegantie. Jazz met een harp als nadrukkelijk ondersteunend instrument? Yes, please.
8) Ethan Iverson – Technically Acceptable (Blue Note)
De gewezen pianist van The Bad Plus heeft zijn streken nog niet verloren. Iverson zit met zijn timing en toucher vaak dicht tegen de kitsch aan, maar voor je het weet krijg je een draai om je oren: bebop, stride, Monk, een sonate, de obligate popcover (deze keer Killing Me Softly with His Song) – het is er allemaal.
7) De Beren Gieren – What Eludes Us (Sdban)
In de golf van Belgische releases zou je bijna gaan vergeten hoe fris De Beren Gieren na 15 jaar nog altijd zijn. Een trip naar producer Jørgen Træen in Noorwegen leverde een plaat met een diverser klankpalet op – minder jazz met een grote J, maar wel spannend. ‘Wie zijn die Beren precies?’ vroeg een collega ons laatst. Het antwoord is: ‘De dEUS van de Belgische jazz.’
6) Chris Potter – Eagle’s Point (Edition)
Indrukwekkender kan een personeelsbestand niet zijn: tenorist Chris Potter, pianist Brad Mehldau, bassist John Patitucci en drummer Brian Blade slaan de handen in elkaar. Potters recept is bekend: een potige tenorsound tussen Sonny Rollins en John Coltrane, maar de man weet een melodie te schrijven. Mehldau is helder als een bergbeek, de ritmesectie lijkt wel te drijven.
5) Louise van den Heuvel – Sonic Hug (WERF)
De Nederlandse bassiste werkte eerst in powerprojecten (Zwangere Guy, Stéphane Galland, Dishwasher), maar toen kwam de behoefte aan vertraging en verstilling opzetten. Het album Sonic Hug maakt zijn titel waar. Luister naar het toucher van pianist Hendrik Lasure, laat je overweldigen door de sax van uitschieter Sam Comerford. Maar vooral: geniet van de glooiende composities van Van den Heuvel. Nostalgisch, ja, maar wel fris.
4) Early Life Forms – Early Life Forms (WERF)
‘Waar droom je van?’ vroegen de mensen van het BRAND-festival in Mechelen aan gitarist Vitja Pauwels. ‘Van Marc Ribot, natuurlijk!’ was zijn antwoord. En zo gebeurde het dat de gitarist achter Tom Waits, John Zorn en Los Cubanos Postizos naar België afzakte en na één repetitie een livealbum opnam met Pauwels en de zijnen. Topproducer Koen Gisen noemt de Brusselaar niet voor niets ‘momenteel de belangrijkste figuur in de Belgische jazz en daarbuiten’.
3) Julian Lage – Speak to Me (Blue Note)
Lage (36) maakt een tussentijdse inventaris van zijn carrière op, en de balans is overdonderend. Vroege blues, flarden Thelonious Monk, folk uit de Appalachen, zware soul, zelfs een kontwiebelende Chuck Berry-shuffle: Speak to Me heeft het allemaal.
2) Charles Lloyd – The Sky Will Still Be There Tomorrow (Blue Note)
De output van Lloyd, 86 intussen, blijft verbazen. Tone Poem, de beste plaat van 2021, werd gevolgd door vier uitstekende trioalbums (met onder andere Bill Frisell en Julian Lage). En toen viel The Sky Will Still Be There Tomorrow op ons hoofd. Jason Moran keert terug als pianist van dienst, bassist Larry Grenadier en drummer Brian Blade vervolledigen de sterrencast. Een verheffend album.
1) Fred Hersch – Silent, Listening (ECM)
Hersch’ solodebuut op ECM levert een van zijn meest indringende opnames op. De pianist past voor het grote gebaar, vermijdt de zwierigheid en eert ons eeuwige adagium: ‘When in doubt, listen to Ellington.’ Muzikale detox heet zoiets.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier