Van ‘het zusje van’ over de Queenie van de Britse rock tot die paljas genaamd Pawlowski: deze tien artiesten maakten de beste beurt op Pukkelpop.
Solange
‘Het zusje van’ gidste haar publiek donderdag langsheen zwoele synthfunk, harmonieuze soul, met gospel gezegende r&b en discopop, terwijl haar groep met zijn strakke regie en choreografie de gouden Motown-jaren tot leven bracht. Met het debacle van Rihanna vorig jaar nog in het achterhoofd zagen wij een show die met verve bewees dat r&b zoveel meer kan zijn dan voorgekauwde refreinen en confettidouches. Een klasse apart.
Ty Segall
Deze spilfiguur van de garagerockscene in San Francisco mocht de gitaargroep van de vergetelheid komen redden, donderdagavond op Pukkelpop. Van loodzware metalriffs naar kokette glamrock naar sixtiespunk naar rootsrock naar kolkende jams: het kwintet stortte zich als uitgehongerde wolven op het karkas van zes decennia gitaargeweld en zorgde op de eerste Pukkelpopdag voor de pit in moshpit.
The xx
Dit trio gewezen muurbloempjes ontpopte zich op Pukkelpop tot een Heel Grote Groep. Op de verjaardag van zangeres Romy Madley Croft, sloot The xx de eerste festivaldag af met een groots concert, inclusief dj-setje van Jamie xx. Headlinen, het ging hen nog af ook.
Ho99o9
Sociaal geëngageerd, provocerend, morbide en fier op hun undergroundkrediet: het radicale raptrio Ho99o9 schopte Pukkelpop een geweten én liet het publiek feesten alsof er geen morgen in het vooruitzicht lag. Na veertig minuten op de eerste rij was het hinken en blauwe plekken tellen. Dat moet van Rage Against the Machine geleden zijn.
Gruppo di Pawlowski
Zonder Mauro geen Pukkelpop, en zonder Pukkelpop geen Mauro. Zaterdag om middernacht mocht de ex-gitarist van dEUS de Lift-tent dichtritsen met zijn geschiftste rockband sinds Evil Superstars: Gruppo di Pawlowski. Wie niet uit Limburg of Klein-Antwerpen kwam, zal ongetwijfeld met een mond vol tanden hebben staan kijken naar dit absurdistische balorkest, mét guest features van een in bloot bovenlijf rondhuppelende Tim Vanhamel en een verklede dwerg.
Mount Kimbie
Een makkelijke groep is Mount Kimbie niet, maar wel een die nooit klaar blijkt met zichzelf heruit te vinden. In de Castello noteerden we vrijdagavond flarden dub, Afrikaanse motiefjes, new wave-invloeden en grillige synthpop – soms verstrengeld, soms uitgepuurd, maar altijd binnen de contouren van Mount Kimbie.
PJ Harvey
Polly Jean Harvey brought you her love, donderdag in de Marquee. Op haar manier weliswaar: stoïcijns koel, zonder al te veel geglimlach of gepalaver. La Harvey sprak met haar songs, vooral die uit haar twee jongste platen. U moest er even op wachten, maar de hits kwamen én overrompelden. PJ Harvey, nog altijd every inch a Queenie.
STUFF.
‘Pukkelpop, we gaan er hier een feestje van maken’, opperde Lander Gyselinck. En of het een feest werd, vrijdagnacht in de Club. Bij wijlen was het weirde shit – een space jam! – maar het publiek ging vlotjes mee in hun trip. En wij met hen.
Nicolas Jaar
Geen confetti, geen vuurwerk, geen spectaculaire lichtshow, maar de tent stond wél op zijn kop bij Nicolas Jaar, de Chileense Amerikaan die tegenwoordig meer eenmansgroep dan knoppendraaier is. Maar goed ook, want zijn psychedelische trip door techno, industriële postpunk, noise en dub bracht het publiek helemaal in extase.
The Flaming Lips
Confettisnippers, reusachtige balonnen, een roze robot en een plastieken eenhoorn-op-wieltjes: ziedaar de middelen die Wayne Coyne en co. op Pukkelpop lieten aanrukken. The Flaming Lips, nooit minder dan een belevenis. En de muziek? Die hield als vanouds het midden tussen poppy en psychedelisch, met een cover van Bowies Space Oddity als extra troef. ‘Commencing countdown, engines on / Check ignition and may God’s love be with you‘, zong hij, en heel even dachten we dat hij zichzelf écht de ruimte in zou schieten.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier