‘Dat ik nog altijd een voorkeur heb voor alles wat luguber is, zou je gerust op Laïs kunnen steken’

Ook Tobias Cobbaert grasduint in het nieuwste culturele erfgoed.

Mijn moeder verbaast zich er soms over hoe weinig ik nog van mijn eigen kindertijd weet. Mijn eerste communie is volledig verdwenen in het zwarte gat van mijn herinneringen, en ook mijn vormsel is nog slechts een vage schim. Die keer dat ik op twee dagen twee keer op dezelfde plek op mijn hoofd viel en een gapende wonde moest laten naaien? Volledig vergeten, net als het feit dat ik als kind blijkbaar wel een energiek persoon was.

Zelf vind ik niet per se dat ik weinig jeugdherinneringen heb. Ik heb gewoon andere accenten gelegd. Die keer dat ik na school ontdekte dat mijn Pokémonkaarten gestolen waren (ik weet dat jij het was, Felix) staat bijvoorbeeld nog in mijn geheugen gegrift.

Van de herinneringen die ik wel nog met me meedraag, spelen er zich opvallend veel af in de auto van mijn vader. Specifieker tijdens de lange autoritten die we tijdens onze jaarlijkse vakantie in de Provence maakten. Niet dat ik de landschappen zelf zo memorabel vond, maar ik heb nog veel levendige herinneringen aan de cd’s die tijdens die vakanties gedraaid werden.

Ik moest er onlangs nog aan denken toen ik een interviewtje met Laïs had. Ze wisten me te vertellen dat hun nummer 7 steken, een haast volledig a-capellalied over een hoogzwangere vrouw die door haar minnaar op gruwelijke wijze vermoord wordt, het opvallend goed doet bij kinderen.

Niet dat ik daarvan opkeek, want ik was zelf een van die kinderen. Ook twintig jaar later herinner ik me nog de exacte klankkleur van de drie vrouwen die die bloederige parabel zongen. Dat ik nu nog steeds een voorkeur heb voor alles wat luguber is, zou je dus gerust op Laïs en mijn vader kunnen steken. En mijn voorliefde voor zware gitaren valt te traceren naar de performance van Lordi op het Eurovisiesongfestival, maar evengoed naar hoe hard ik op Evanescence en Within Temptation in de auto ging.

Daar op die wegen in de Provence is er een muziekcriticus geboren, met dank aan de cd’s in de auto van mijn vader.

7 Steken is niet het enige nummer dat kinderen verbindt. Toen ik het eens met mijn vrienden had over de muziek in de auto van mijn vader die een indruk had nagelaten, vertelde ik hoe mijn broer en ik altijd moesten lachen met het lied waarin Bart Peeters kinderen vertelt dat de Sint terminale kanker heeft en heroïne in een giraf spuit. Minstens twee anderen onder mijn vrienden hadden exact dezelfde ervaring gehad. Sommige beelden weten zich duidelijk in een kinderbrein te nestelen.

Het nummer dat ik me nog het levendigst herinner van die reizen naar de Provence is Lift Me Up van Moby. Dat Moby dat nummer na de herverkiezing van George W. Bush schreef en erin zong dat hij naar Canada wilde vluchten, ontging me toen natuurlijk. Ik dacht dat het gewoon een stoer nummer over passagiers oppikken was. Tijdens het schrijven van deze column heb ik er nog eens naar geluisterd, en de song klinkt een pak minder pittig dan ik me herinner. Maar toch voel ik me weer een tienjarige die naar het stoerste lied ter wereld luistert terwijl hij weer op weg naar zijn camping in Zuid-Frankrijk is.

Vergis je echter niet: in de auto van mijn vader heb ik ook vijanden gemaakt. Regelmatig heb ik er moeten strijden tegen Coldplay, nog steeds mijn minst favoriete band ooit. Chris Martin en zijn band zijn voor mij nog steeds het ergste voorbeeld van wat ik sindsdien ‘cd-in-de-auto-van-je-vadercore’ heb gedoopt. Veelal gaat het om een groep witte mannetjes die softe poprock spelen waarin een keyboard een centrale rol opeist. Andere voorbeelden zijn Keane en Novastar, ook bands waar ik heel vaak onvrijwillig naar heb moeten luisteren.

Maar ook die ervaringen hebben me gevormd. Je moet dingen echt ranzig slecht kunnen vinden, ergens tegen kunnen rebelleren om te beseffen wat je echt goed vindt. Daar op die wegen in de Provence is er een muziekcriticus geboren, met dank aan de cd’s in de auto van mijn vader.