Dankzij Special Interest is punk in New Orleans ook een beetje Mardi Gras

En het kwartet Special Interest is niet vies van een snuif techno, industrial en zelfs disco in hun no-wavegumbo. Maar noem ze niet een queerband.

Ook al bevinden de vier leden zich elk ergens op het brede lgbtq-spectrum, dat label verwerpen ze als ‘te reducerend en te vaag’. En ze dragen de punkidealen dan wel hoog in het vaandel, muzikaal mag het veel meer kanten opgaan. Ze hebben zichzelf in het verleden al een no-waveband genoemd. Je hoort inderdaad zeker de ‘mutant disco’-kant van die New Yorkse stroming, ergens tussen discotheek, punk, avant-garde en new wave, maar evengoed techno en industrial. Fans van zowel The Bellrays, Nine Inch Nails, LCD Soundsytem als Bikini Kill zullen hier hun gading vinden. Het nieuwe Special Interest-album Endure werd enkele maanden geleden aangekondigd met single Midnight Legend, featuring Mykki Blanco. In de videoclip daarvan loopt het groezelige clubleven uiteindelijk over in het volle daglicht en de straat, waar stijfdeftige passanten raar opkijken van dat extravagante, kleurige, dansende volk.

Nathan Cassiani (bas): Iedereen kent wel Mardi Gras, het carnaval en zo, maar dat gaat veel verder dan een toeristische attractie en fuivende studenten. Feesten en het leven vieren zijn de zíel van New Orleans, en dat laat zich ook voelen in de underground.

Maria Elena (gitaar): De straat is waar het allemaal gebeurt. Elk stukje openbare ruimte wordt ingepalmd en geclaimd, van parken tot parkings. Dat heeft zelfs niets met politiek te maken, dat is gewoon hoe het hier gaat. Ook de underground speelt zich dus eigenlijk grotendeels bovengronds af.

Alli Logout (zang): En dat zorgt dan weer voor heel veel verbroedering tussen verschillende subculturen. Alle punks die ik in New Orleans ken, zijn ook ravers of hardcoretechno-dj’s. Ver hoef je het dus niet te zoeken: wij zijn het directe resultaat van die overlap. Punk en elektronische dansmuziek delen historisch ook dezelfde anarchistische doe-het-zelffilosofie en dezelfde idealen, zoals vrede, liefde, eenheid, respect…

Nochtans zing je ‘We are not concerned with peace’ in Concerning Peace van jullie nieuwe album.

Logout: Dat is anders! Die song is voortgevloeid uit de turbulente zomer van 2020, toen de mensen overal in de VS massaal op straat kwamen om racisme en politiegeweld aan te klagen. Ik geloof er niet meer in, dat vredevol betogen. Komaan, we marcheren al sinds de jaren zestig voor meer gerechtigheid. Veel heeft dat dus niet opgeleverd. It’s not what’s going to move us forward. En het is wel het staatsapparaat zélf dat continu geweld gebruikt, hè. Geweld wordt ons verdorie met de paplepel ingegeven. Dus moeten ze niet schrikken wanneer dat opstand creëert – of wanneer iemand zoiets in een liedje verwerkt, in a cute rock ’n’ roll way. (lacht)

Is het als zwarte queervrouw je plicht om revolutionair te zijn?

Logout: Plicht vind ik vooral een heel vies woord: het impliceert dat ik iets ‘moet’. Ik moet niks, behalve misschien kunst creëren. Maar wanneer ik iets creëer – hetzij muziek, hetzij films, eender wat – kan ik onmogelijk anders dan spreken over de realiteit in mijn eigen leven en in het leven van de mensen die ik graag zie. Een roeping, zo mag je het gerust noemen.

Voor welk publiek speel je het liefst: mensen die gewoon uit de bol willen gaan, of mensen die kwaad zijn?

Logout:(lacht) Wie wil er nu in een zaal vol kwade mensen staan? Heb je dat ooit al eens meegemaakt? Niks leuk aan, hoor. En wij willen een leuke tijd hebben wanneer we optreden. Frustratie en vreugde gaan trouwens perfect samen.

Elena: Ik wil vooral graag spelen voor mensen die oprecht van muziek houden. Het maakt niet uit wat je voorkeuren precies zijn, want het gaat heel breed. Voor elk wat wils, en de liveshow is superfun, zonder pretentie.

Dat klinkt als iets dat die van Coldplay zouden zeggen.

Logout: Zal het gaan, ja!

Elena: Oké. Ik wil muziek spelen voor mensen die door onze muziek geïnspireerd worden om zélf muziek te maken. Dat is het hoogste goed. Anderen inspireren om hun eigen passies te volgen, wat die ook mogen zijn, en ze aansporen tot het doorbreken van grenzen. Zo, ik denk niet dat Chris Martin dát al gezegd heeft!

Alli, in Impulse Control zing je ‘What a joke you call yourself woke’. Over wie heb je het dan?

Logout: Over wie denk je?

Geen idee, wie noemt zichzelf nog woke tegenwoordig?

Logout:(zucht) Welja… Als je de hele tekst hoort of leest, dan snap je dat ik het heb over de jongens en meisjes die leven op de vetpotjes van hun ouders, en voor wie engagement een soort fashionstatement op Instagram is. Je kent ze wel, ze zitten overal. It’s a fucking pandemic, those people!

Jullie haalden de inspiratie voor de groepsnaam bij de afdeling in de lokale videotheek waar alle B-films en andere speciallekes staan. Welke film zou Special Interest het best representeren?

Logout: Uitstekende vraag!

Cassiani: Ik ga voor een van Pedro Almodóvars vroege films. Mujeres al borde de un ataque de nervios lijkt me wel toepasselijk. (lacht)

Elena: Sowieso Spinal Tap.

Logout: Nowhere, die gestoorde tienerfilm van Gregg Araki.

Ruth Mascelli (synths): Ken je Funeral Parade of Roses, een Japanse cultfilm uit 1969 van Toshio Matsumoto? Hij speelt zich af in de queerunderground van Tokio. Experimenteel, bespiegelend, grappig en chaotisch. Ik denk dat zoiets ons heel goed samenvat.