Dan toch nog ‘Victory’: dit was de Knack-showcase van Daan

Donderdagavond presenteerde Daan in zijn schuur in Overijse zijn nieuwe album The Ride aan Knack Focus-lezers. En trok hij – hij was daar dan toch – een blik klassiekers open die de euforie van weleer opnieuw deden oplaaien.

Knack Focus is er voor de avonturiers. En dus lieten we de winnaars van onze Daan-wedstrijd – u was in totaal met zo’n 150 – donderdagavond 300 meter door het veld klieven om van het Begijnhof van Overijse tot aan de heilige grond van Daan te geraken.

Aanleiding was onze intieme Daan-showcase, die plaatsvond in de aan Daans eigen vierkantshoeve en muziekstudio aanpalende schuur, een met twintig discoballen en een koppel fietsen – diehards herkenden de tweewieler met de witte paardenkop uit de tijd van The Player – behangen ruimte. Die deed twee weken geleden nog dienst als viproom van de befaamde Druivencross in Overijse, maar was gisteravond dus uitgerust voor de intieme livevoorstelling van de nieuwe Daan.

2004, iemand?

De nieuwe Daan klinkt niet alleen als de oude Daan – op het in november verschenen The Ride zijn Bridge Burner, Victory en The Player nooit veraf –, hij zíét er ook zo uit. Daan betrad het podium strak in het pak en met een vintage zonnebril op de neus. 2004, iemand?  

‘Ik heb goesting om de hele plaat te spelen’, gaf Daan meteen aan. En inderdaad: The Ride moest er donderdag volledig aan geloven. Wilde ritten (de instrumentale banjo-met-beatssong Western, het alle kanten op stuiterende The Dancer, het naar eurodisco meurende Best Days), iets minder bumpy ritten (het melodische Women & Children, het in samenzang grossierende 16 Men) en ronduit móóie ritten (het duet met Isolde Lasoen Be Loved en het aan Daans overleden ouders opgedragen Morning Sun): The Ride heeft het allemaal. En ook al werd er naar verluidt slechts zes keer gerepeteerd, Lasoen, toetsenist Jeroen Swinnen, gitarist Geoffrey Burton, bassist Jean-François Assy en trompettist Jo Hermans deden de euforie van weleer moeiteloos opnieuw oplaaien.

V-tekens

Wie weleer zegt, zegt Exes en Icon, twee classics uit de ‘Ardense’ periode van Daan (toen hij nog een buitenverblijf had in Manhay) waar nog altijd geen spatje verval op bleek te zitten. Met The Player greep hij dan weer terug naar de tijd dat hij nog luidop droomde van het Eurosongfestival. En dan waren er uiteraard nog Victory (de choreografietjes met de V-tekens zijn intact gebleven), Swedish Designer Drugs (zou die synthriedel ooit kapot te krijgen zijn?) en Housewife. Uitgerekend in die laatste oerklassieker werd Daan geplaagd door een technisch euvel. Maar dat kon de pret geenszins drukken, vooral dan omdat Jo Hermans de nog altijd ziedende finale nieuw leven in blies met een heerlijke trompetsolo.

Dan tóch nog Victory, dik twee uur na de WK-uitschakeling van de Rode Duivels.