Compact Disk Dummies wordt gek van TikTok: ‘Klinken we nu als boomers?’

Op hun derde plaat The Signal dissecteert Compact Disk Dummies een overdonderende wereld vol herrie, prikkels en ping-geluiden.

De gebroeders Coorevits hebben een stevig sprintje achter de rug. Nog tot de laatste minuut (en de uren erna) hebben Janus en Lennert de laatste hand gelegd aan hun nieuwe lang­speler The Signal. Steek het gerust op hun perfectionisme. Of op hun ­drukke agenda.

Er is immers veel gebeurd sinds ze vier jaar geleden hun tweede plaat Neon Fever Dream uitbrachten. Ze vierden hun tiende verjaardag in de Vooruit, ze brachten hun nummer The Reeling opnieuw uit mét een bijbehorende documentaire op VRT Max, ze stonden op Rock Werchter en Pukkelpop en ze maakten met Opera Ballet Vlaanderen en Kopergietery muziek voor de kinderopera Kruistocht. Tussendoor grasduint Lennert ook nog eens door de pop­actualiteit voor Studio Brussel als co-host van De popcast en praat hij De tijdloze countdown aaneen op VRT Canvas.

Het lijkt er niet meteen rustiger op te worden. Binnenkort ­vertrekken ze op tournee door Nederland, de festivalzomer staat voor de deur en beide broers staan op het punt om vader te worden. Maar eerst stellen ze nog die andere baby aan de ­wereld voor. Op hun derde langspeler The Signal combineren ze retrohouse en funk met hun typerende synths die ze nog steeds recupereren uit de diepste krochten van het internet. Dienden deze keer als inspiratie: ­Fatboy Slim, Underworld en heel veel ninetiesmuziek.

Komt goed uit: de jaren negentig zijn terug.

Lennert Coorevits: Rave, techno en euro­trance zijn terug, maar dat spreekt ons minder aan. Geef ons maar The Prodigy. Of de French Touch van de noughties. Justice, Daft Punk, Cassius. Die klinken even happy als eurotrance, maar gaan nog een tikje verder in hun sound. We wilden een plaat maken die dansbaar is én je wakker schudt.

Jullie doken twee dagen de studio in met Wieger Hoogendorp, de producer van Goldband. Voor dansbare tracks zit je bij hem aan het juiste adres.

Lennert: We wisten niet of het een match zou zijn. Maar we vonden Noodgeval van Goldband een sterke popsong die heel goed in elkaar zit. Daar zat Wieger voor iets tussen. Dus trokken we naar Den Haag.

Janus Coorevits: Voor context: dat was drie dagen na Lowlands.

Lennert: En toch was hij de meest ­energieke persoon die we ooit ontmoet hebben. Wiegers brein functioneert op drie plekken tegelijk. Hij speelde een nummer in, zat op zijn gsm en nog snakte hij naar meer dopamine. Er zijn twee tracks uit die sessie gekomen, eentje voor Goldband en eentje voor ons, Fomo.

Fomo, en bij uitbreiding de plaat, gaat over ‘omringd zijn door signalen, maar toch een zekere angst voelen om het signaal te volgen’. Dat klinkt nogal cryptisch.

Lennert: Het gaat over de signalen die we voort­durend opvangen, bijvoorbeeld via sociale media. En over hoe die prikkels niet aanzetten tot actie, maar eerder ­leiden tot een besluite­loos ­limbo. Het kapitalistische ­systeem houdt ons tegen om het ­leven naar waarde te schatten. Je kunt ­tevreden zijn met je huis en je ­familie, maar als je ­sociale media moet ­geloven, is dat niet genoeg. Je kunt nooit concurreren met een vriend in Hawaï met een cocktail in de hand. Zo ben je voortdurend aan het mislukken. Is dat ­duidelijker?

Ik geloof van wel. Het gaat over twijfel?

Lennert: Ja, en over de druk die we voelen om het goed te doen. Op de album­hoes van The Signal zitten we rond een belletje, wat staat voor een besluit nemen, en zijn er allemaal mensen op onze vingers aan het kijken.

Janus: In het gelijknamige nummer zit ook effectief een belletje, dat klinkt als de ping die je hoort als je een ­berichtje krijgt. Als we het nummer afspelen, grijpen mensen vaak hun gsm om hun meldingen te checken.

Lennert: Nochtans is die ping doorgaans compleet onbelangrijk, en toch word je ernaartoe getrokken. Onze gsm leidt ons voortdurend af. Het is soms heel verleidelijk om twee uur niets te doen en eindeloos te scrollen.

Zijn jullie doomscrollers?

Lennert: Nu niet meer, maar enkele ­jaren geleden refreshte ik voortdurend de nieuwsapp van De Morgen. Dat is ook doomscrollen. Newsfeeds zijn als Instagram, maar dan vol slecht nieuws.

En jij, Janus?

Janus: Enkel als ik op het toilet zit. Van TikTok word ik gek. Zodra je die app opent, vliegen de prikkels je om de oren. Ho, denk ik dan, rustig. Klink ik nu als een boomer?

Lennert: Ik snap het. Als mensen op de trein TikToks kijken met de volume­knop op maximum, wil ik schreeuwen: fuck, leg dat af. Wij worden voortdurend omringd met zo veel lawaai dat stilte de nieuwe luxe is. En een goede noise-cancellingkoptelefoon. In de jaren tachtig was het nog wie de ­grootste boombox had.

En toch voeren jullie opvallend veel promo op TikTok. Een noodzakelijk kwaad?

Lennert: TikTok is vandaag het grootste platform om muziek op te ont­dekken. Dat is gewoon een feit.

Janus: Vroeger dachten we dat we daar totaal niet pasten. Alsof we elke dag in ons onderbroek zouden moeten dansen om een hit te scoren. Nu voelt onze content als iets van de Dummies.

Lennert: En soms krijgen we vijftig ­likes en soms tweeduizend. Het ­belangrijkste is om je er niet op vast te pinnen. Twintig­duizend volgers hebben op Insta­gram is nice, maar niet tastbaar.

Sommige artiesten zweren sociale media volledig af. ‘Het doodt de magie van muziek’, schreef The Bony King of Nowhere op Instagram.

Lennert: Als muzikant komt er vandaag veel meer bij kijken. In de jaren ­zeventig kon Elton John zich twee ­weken opsluiten in een kasteel om een plaat te maken. Wij kunnen dat niet. Sommige artiesten hebben meer ­promo nodig dan anderen. Het Zesde Metaal heeft geen duizenden volgers op Instagram, maar staat op één met hun plaat dankzij een erg trouwe fanbase. Bij ons is het altijd wat ­spannender. Gaan fans onze nieuwe richting volgen of niet? Daarom denk ik dat artificiële intelligentie ons voorlopig nog weinig kan raken. Je kunt nog zo goed berekenen wat een hit moet zijn. Negen keren op de tien lukt het niet.

Zien jullie AI als een dreiging voor muziek?

Lennert: AI kan een bruikbare tool zijn om muziekschetsen te maken, maar het menselijke moet primeren. Het beste en grappigste bewijs daarvan is de Willy Wonka Experience. Die gast dacht: ik ga een script schrijven en beeldmateriaal maken met AI. Dat marcheerde níét. Mijn angst is dat AI in de popmuziek sneller zijn intrede zal doen. Veel popsterren maken gebruik van beatmakers, maar die kunnen zo vervangen worden door een AI-tool die wat beats genereert. Dan valt weer een deel van het creatieve werk weg. Ik zou het toffer vinden mocht AI mijn boekhouding doen.

Janus: Dat kan sowieso, je hebt het ­gewoon nog niet opgezocht.

Lennert: Allicht. Mijn punt is: AI moet het werk doen dat mensen niet ­willen doen. Voor artiesten suckt AI. De techno­logie creëert zogezegd iets nieuws, maar baseert zich daarvoor op dingen die al bestaan. AI-kunst is diefstal. En er bestaat geen wetgeving die dat tegenhoudt. Lap, het interview is halfweg en we zijn alweer over AI ­begonnen. (lacht)

Een ander onderwerp dan. Het wordt jullie soms verweten dat jullie traag albums uitbrengen. Ook nu hebben jullie tot het laatste moment gesleuteld aan The Signal.

Lennert: Voor een schilder is het heel belangrijk om te weten wanneer je moet stoppen met schilderen. Dat geldt ook voor een artiest. Dat is een zoektocht waar we nu al drie ­platen mee bezig zijn. Deze keer zijn we na de deadline naar Rennes ­gereden om nog aan de mixes te werken. De ­belangrijkste les die we tot nu toe ­geleerd hebben, is: vertel aan niemand dat je aan een plaat werkt. Want dan schieten de bookers in actie en kan je geen kant meer uit.

The Signal is jullie derde album in twaalf jaar tijd, met telkens vier jaar tussen. Hebben jullie nu jullie tempo gevonden?

Janus: Dat is puur toeval.

Lennert: Het plan was om er minder tijd tussen te laten. Het is niet dat we drie jaar van de aardbol verdwijnen. Er was dat feest in de Vooruit, de ­opera. Zo zijn er elk jaar ankerpunten.

Janus: Die opera was eigenlijk hét ­moment om een epische intro op te nemen. Die projecten komen ­precies altijd wanneer we bezig zijn met een plaat, op het slechtste moment dus. Maar het zijn projecten die ons ­injecteren met nieuwe ideeën.

Lennert: Dat geldt ook voor de samenwerking met Wieger. We zitten al tien jaar met twee in dezelfde studio. Dan moet je al eens een deur openzetten om een frisse wind binnen te laten.

Met studio bedoel je de garage van jullie ouderlijke huis in Desselgem?

Lennert: Ja, dat is nog steeds die­zelfde dwaze garage waar we als zestien­jarigen met ons bandje speelden. Het enige verschil is dat er nu meer ­materiaal in ligt. (lacht) Ooit willen we zoals Soulwax een studio in het ­centrum van Gent. Maar tot dan blijft Desselgem onze hub, willens nillens.

Een ander tijdrovend nevenproject: de verjaardagsfeestjes van Lennert. Al twee jaar op rij zijn dat uit de hand gelopen karaokeavonden. Dit jaar was zelfs Helmut Lotti aanwezig als special guest. Wat moet een mens doen voor een uitnodiging?

Lennert: (lacht) Ze mogen een gele briefkaart sturen. Dan neem ik het in beraad met een jury.

Hebben jullie daar nog grootse plannen mee?

Lennert: Het gebeurt bij de Dummies wel vaker dat kleine ideeën volledig uit hun voegen barsten. Dat is de schuld van onze ouders. Onze verjaardagsfeestjes moesten altijd gekke themafeestjes zijn. Harry Potter, bijvoorbeeld.

Janus: Het mocht vooral nooit normaal zijn. Als er enkel pannenkoeken waren, vroegen de gasten zich af of er iemand ziek was. Die feestjes waren altijd heel plezant. Onze vrienden wilden altijd komen. (lacht)