Coldplay in het Koning Boudewijnstadion: recht naar het para-para-paradijs

Zes jaar is het geleden dat Coldplay ons Belgenlandje nog eens een bezoek bracht. Zés. Vastberaden om dat goed te maken, deelden Chris Martin en zijn kompanen confetti, vuurwerk, als champagnekurken knallende popsongs en een Stromae-cover uit. Formidable!

HET CONCERT: Coldplay tijdens het eerste van twee uitverkochte concerten in het Koning Boudewijnstadion, 21/6.

IN EEN ZIN: De Britse popgroep bevestigde zijn status als de nieuwe U2.

HOOGTEPUNTEN: Every Teardrop Is A Waterfal, The Scientist, Paradise, Fix You, Clocks, Viva La Vida, Formidable, Up&Up.

DIEPTEPUNT: Zelfs al het vuurwerk in de wereld kan de platte dancesingle Something Just Like This niet redden.

QUOTE: Chris Martin net voor de Tiësto-remix van Paradise: ‘Alors on danse.’ Jawel, Martin kent zijn klassiekers.

Anderhalf uur ver in de set, net voor de eindspurt met de laatste monsterhits. Chris Martin staat alleen met zijn gitaar op een podiumeilandje van drie meter op drie. De Belgische driekleur is aan zijn riem gebonden, er verschijnt een lach op zijn gezicht. Martin zet een akkoordenreeks in die herkenbaar klinkt, maar niet als Coldplay. Hij zet het in loop, voegt er enkele versierinkjes aan toe en zingt dan: ‘Formidable, formidable, tu étais formidable, j’étais fort minable, nous étions formidable.’ Of hoe de harten van vijftigduizend mensen, onder wie óók Stromae himself, te veroveren.

Hoezo, de slechtste rockband van de eeuw?

Al was dat even voordien eigenlijk ook al gebeurd. Tijdens Viva La Vida bijvoorbeeld, een song die gemaakt is om in voetbalstadions meegescandeerd te worden. Of tijdens The Scientist, Clocks of Paradise, die u deden zweven. Of tijdens Fix You, live altijd weer een voltreffer. En anders was het wel door die hypnotiserende baspartij in Magic, die funky gitaarlijn in Adventure Of A Lifetime of dat opzwepende refrein van nieuwtje Bird. Allemaal momenten waarop het moeilijk was te bedenken waarom Coldplay door sommigen ‘de slechtste rockband van de eeuw’ genoemd wordt.

Natuurlijk hadden we de oppervlakkige, plat commerciële singles Sky Full Of Stars en Something Just Like This – respectievelijk gemaakt met Avicii en The Chainsmokers – liever ingeruild voor iets anders uit X&Y (2005) of Viva La Vida (2008). En ja, Chris Martin heeft nog steeds het rock-‘n-roll-gehalte van een in stroop gedrenkte pannenkoek. Maar zoals Martin het ooit stelde: ‘Cool zijn is doen waarin je gelooft’. In dat opzicht was Coldplay übercool. De band gaf alles wat ze in zich had. Martin sprong, spartelde en spurtte, lag op het ene moment op de vloer en draaide op het andere pirouettes. Coldplay speelde met een onvoorwaardelijke overgave. En het wérkte.

(Geen) paniek

‘Dit nummer heette oorspronkelijk Panic, maar we hebben het herdoopt tot Don’t Panic‘, zei de frontman op een gegeven ogenblik. ‘Sindsdien is dat ook ons levensmotto. De wereld is momenteel een vreemde plek, dus met deze song willen we wat liefde de wereld insturen.’ Heel de set stond in het teken van dromen en samenkomen, met nummers over magie, over tranen als watervallen, over een hoofd vol dromen en een hemel vol sterren. Versterkt door het kleurenspel van confetti, grote ballonnen en lichtgevende polsbandjes, creëerde Coldplay een intens gevoel van samenhorigheid.

Er waren kinderen, moeders, vaders, grootouders. Tieners kenden de lyrics van Coldplay beter dan hun eigen examenstof, mannen in maatpak stonden onbeschaamd te dansen, moeders en zonen knuffelden elkaar, koppels schuifelden over de parterre. En dat terwijl ze allemaal samengepakt waren in een bloedheet stadion in Brussel, een dag nadat niet ver hiervandaan een aanslag maar net vermeden werd. Het refrein van afsluiter Up&Up kon niet toepasselijker: ‘We’re gonna get it, get it together and go up, up, up.’