Supafly Collective, Delgres, Hi Hawaii, Yallah Bye, The Lover: het festival Deep in the Woods, tussen 7 en 9 september in Massembre, heeft een hele rist nieuwe namen gedropt. Maar de opvallendste is Chris & Charlie, ofte: Charlotte ‘WWWater’ Adigéry en haar moeder Christiane. Wij zochten die laatste bij haar thuis op. ‘Voor mij hoeft Charlotte helemaal geen ster te worden.’
Mensen met een min of meer functionerend stel oren aan het hoofd kunnen er onmogelijk naast luisteren: de Gentse Charlotte Adigéry – alias WWWater – is een van dé jonge talenten van het moment, en dat heeft ze niet van vreemden. Haar van Martinique afkomstige moeder Christiane, met wie ze in september het duo Chris & Charlie vormt op Deep in the Woods, is zelf een begenadigde zangeres, én de eerste om dat te relativeren.
‘Toen ik in 1989 in België arriveerde, ben ik beginnen te zingen bij Buadee (Skyblasters-zanger Edward Buadee solo, nvdr.). Dat heb ik zes jaar gedaan. Nadien heb ik nog wat op trouwfeesten, begrafenissen en verjaardagen gespeeld. Ik zou mezelf niet ‘muzikante’ noemen, maar ik ben wél enorm gepassioneerd door muziek. Ik heb Charlotte niet gepusht om de muziek in te gaan, maar wat ik wel veel voor haar gedaan heb, is zingen. Zelfs toen ik zwanger was, zong ik de hele tijd: jazz, Bob Marley, Brassens, Trenets Le soleil et la lune, Wonderful World van Louis Armstrong, alles door elkaar. Ik zong haar in slaap met Hotel California.’
Ik herinner me nog hoe Charlotte ‘Hop hop delilala’ zong toen ze twee was – haar eigen fonetische versie van Paul McCartneys Hope of Deliverance. En op haar derde was het ‘Summemtaaai’ – Summertime van Billie Holiday.
‘Dat zingen nam ze al vlug over: ik herinner me nog dat ze ‘Hop hop delilala’ zong toen ze twee was – haar eigen fonetische versie van Paul McCartneys Hope of Deliverance. (lacht) En op haar derde was het ‘Summemtaaai’ – Summertime van Billie Holiday.’
‘Mensen zeggen vaak dat hun kind al van jongs af aan zong, maar ik heb onlangs cassettes teruggevonden uit de tijd dat ze vier was: “Mimi,” – zo noem ik haar vaak – “ik heb de bewijzen gevonden!”‘ (lacht)
‘Charlotte is mijn enige kind, en het mooiste cadeau dat het leven me gegeven heeft: ze was een ongelooflijk aangenaam kind, heel lief, heel slim. Ik heb haar altijd gezegd dat wat ze ook zou doen ik haar altijd zou steunen.’
‘Zoals Charlotte voor de muziek gaat, dat heb ik nooit gehad. Ze is met niks anders bezig: ze eet muziek, drinkt muziek, ademt muziek, droomt muziek. De muziekbusiness is niet makkelijk, al helemaal niet voor beginnende muzikanten: soms is ze doodop, soms is ze gestresseerd, soms huilt ze… Maar ze is een echte pitbull: als ze ergens haar tanden in zet, laat ze niet meer los. Ik ben trots op haar moed, haar werkkracht en haar doorzettingsvermogen. Ze heeft nu de eerste zaadjes geplant, hopelijk kan ze daar ook van oogsten.’
‘Als ze in de buurt speelt, ga ik altijd kijken. En graag! J’adore! Natuurlijk ben ik dan trots op haar omdat ze mijn dochter is, maar ook omdat ik besef hoe hard ze ervoor gewerkt heeft.’
‘Ja, ik durf ook kritisch te zijn voor haar muziek. Toen ze klein was, keken we vaak samen naar programma’s als The Voice. Zij vond dat ik een heel slecht jurylid zou zijn: “Je bent veel te streng, mama.” Ook toen ze zelf muziek begon te maken, gaf ik altijd mijn mening: daar had je meer kracht moeten zetten, dit had je zus moeten doen, dat zo… Maar als het goed is, zeg ik ook oprecht: wow! Charlotte is zelf trouwens een enorme perfectioniste. Zelfs als het goed is, vindt ze altijd dat het beter kan.”
Ja, ik durf ook kritisch te zijn voor de muziek van Charlotte. Toen ze klein was, keken we samen naar The Voice. Zij vond dat ik een heel slecht jurylid zou zijn: “Je bent veel te streng, mama.
‘In 2011 hebben we eens samen opgetreden, met Buadee. Zéér stresserend! (lacht) Ze hield me voortdurend scherp in het oog. Zij heeft een opleiding gehad, ik zing puur op gevoel: als iemand een couac (een valse noot, nvdr.) speelt, heb ik altijd de neiging even boos om te kijken naar de dader. Zij zegt dat ik als een professional met een brede glimlach gewoon moet verderzingen alsof er niks gebeurd is.’
‘Charlotte en ik zijn heel close. In het Frans zeggen ouders die close zijn met hun kinderen dat ze fusionnels zijn. Ik hou niet van dat woord: alsof je je kind verstikt, en dat is het nu net níét. Ik hoef echt niet te weten waar ze nu is of wat ze morgen gaat doen. Ze hoeft mij heus niet elke dag te bellen, maar als ze dat wil, ben ik er om te luisteren. En als zij druk bezig is in de studio, laat ik haar gerust. Het is haar leven.’
‘Voor mij hoeft ze helemaal geen star te worden. Als het gebeurt, is het natuurlijk mooi, goed voor haar. Maar het voornaamste vind ik dat ze een goed en gelukkig leven heeft.’
Deep in the Woods, van 7 tot 9 september in Massembre. Alle info: deepinthewoods.be.
Dit stuk verscheen op 9 mei 2017 in Knack Focus, in een reeks over belpopmoeders.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
