Charlotte Adigéry en haar mama: ‘Soms ben ik een beetje bang voor de crash’

‘Neen, Charlotte! Zoiets zeg je niet! Je was geen accidentje, een verrassing, dat wel!’ Soms samen op het podium, nu samen voor onze microfoon: moeder en dochter Adigéry.

Sms’je: ‘Hey Jonas! Adigéry hier. Vorige afspraak uitgelopen, druk op de baan. Excuses. Ik kom zo. Ik maak het goed met warme rum. Sorry!!!’ Wanneer ze tien minuten later arriveert aan het huis in Gentbrugge dat ze met haar vriend deelt, kan ze alvast die laatste belofte niet houden: geen rum, wel een glas rode wijn – én nootjes en olijven.

‘De fles rum is leeg, merk ik nu pas. Mijn vader was onlangs op bezoek. Het zal daarmee wel iets te maken hebben.’ De luide, hartelijke lach die erop volgt, krijgt een iets lager gestemde echo van de andere kant van de keuken. Christiane Adigéry, al 28 jaar Charlottes trotse moeder en haar voornaamste steun en toeverlaat, schuift mee aan tafel. Twee handen op één buik, deze dames.

Voor dochter Charlotte kent het jaar een vliegende start. Eerder deze maand heeft ze – als Wwwater – met Neneh Cherry getoerd in Australië en over een week verschijnt onder haar eigen naam een nieuwe ep op Deewee, het label van Soulwax. Haar derde nog maar – waarvan eentje als Wwwater – terwijl ze ondertussen toch al drie jaar predikaten als beloftevolle artiest, the next big thing van de belpop en superster in wording opgekleefd krijgt.

Charlotte Adigéry: Wanneer ga ik het nu eindelijk waar maken? Is het dat wat je wilt weten? Ik snap het wel, hoor. Je kunt niet voor altijd the next big thing blijven, hè. Ik geef toe: in het begin, na de release van die eerste ep, raakte ik wel eventjes verlamd door alle aandacht en bevestiging. ‘Wow, wow, wow,’ dacht ik, ‘wacht eens even!’ Ik vond dat ik nog niet veel had om al die verwachtingen waar te maken. Er waren nog zo veel lagen om uitgediept te worden en toch kreeg ik al zo veel vragen. Ik was bang dat de mensen zich té snel een mening zouden vormen: ‘Dít is nu Wwwater’, of ‘dít is nu Charlotte Adigéry’. En als ze het niet leuk vinden, willen ze het dan nog een tweede kans geven? Daar zat ik een beetje mee. Maar, nu is het goed. Nu, met de verschillende ep’s, heb ik het gevoel dat ik kan leveren. Ik heb nu toch al íéts waargemaakt, nee?

En ik ben blij dat ik kan groeien, ook al is het en plein public. En ik zal nóg groeien, want je eigen identiteit als artiest, als liveperformer, kun je pas bereiken als je veel speelt. En weet je, ik heb daar nooit om gevraagd, hè, om als next big thing te worden gezien. Ik heb nooit geroepen: ‘Hey, iedereen! Kijk naar mij allemaal! Nu!’ (lacht)

Christiane Adigéry: (knikt) Er zit nauwelijks berekening of strategie achter wat ze doet. Zo zit ze niet in elkaar. Ze volgt de weg waarvan ze spontaan voelt dat ze die moet volgen, en ze doet dat puur op gevoel. En het zal ook op die manier zijn dat het zijn vruchten afwerpt.

Charlotte: Rijpen, dat vind ik superbelangrijk. Dat wil ook zeggen dat je je kwetsbaar moet durven op te stellen als artiest. Eigenlijk moet je om je volle potentieel te verwezenlijken op je bek kunnen en durven te gaan.

Ben je al op je bek gegaan?

Charlotte: Neen, eigenlijk niet. Maar ik ben er me wel mentaal op aan het voorbereiden. (lacht)

Wat denk je als je over jezelf leest dat je een superster in wording bent?

Charlotte: Dat de journalist mij wel een toffe gevonden zal hebben, zeker? (lacht) Ach, iedereen weet toch dat ze zulke zulke superlatieven vooral hanteren om lezers te lokken?

Christiane: Charlotte zal niet gauw haar hoofd op hol laten brengen. Maar ik vind wel dat ze alle loftuitingen en alle applaus die ze oogst dubbel en dik verdient. Ze werkt er verdorie hard genoeg voor.

Té hard?

Christiane: Soms ben ik een beetje bang, ja. Bang voor de crac, voor de crash, dat ze een burn-out zou krijgen. Maar al van toen ze klein was, zei ze: mama, als ik groot ben en ik wil iets, dan ga ik alles doen om het te krijgen. Als ze een doel voor ogen heeft, zal ze al haar fysieke en mentale capaciteiten gebruiken om er te raken. Charlotte geeft niet af, ze is een pitbull.

Charlotte: En mijn mama is een labrador. (lacht) Ik ken niemand die zo trouw kan zijn, zo liefdevol en steunend. A man’s best friend, dus, en voor vele mensen. En ze zal nooit de moed opgeven, dat is een karaktertrekje dat ik van haar geërfd heb.

Naast de muzikaliteit en het zingen.

Charlotte: Absoluut. En mijn mama is ook heel emotioneel intelligent, ze kan heel goed emoties verwoorden. Een krachtige eigenschap die goed van pas komt in mijn songs.

Christiane: Charlotte kent haar emotionele limieten wel beter dan ik. Ze weet beter wanneer ze stop moet zeggen. Een goede intuïtie, dat delen we dan weer wel.

Hoe oud was je, Christiane, toen je van Martinique naar Gent verhuisde?

Christiane: Ik ben in Gent gearriveerd in 1989, op mijn 37e. Maar ik zag er wel uit als 22! (schatert)

Charlotte: En ze had direct prijs. Een jaar later ben ik geboren. Een accidentje.

Christiane: (verontwaardigd) Neen, Charlotte! Zoiets zeg je niet! Een verrassing was je, dat wel. De beste verrassing van mijn leven. Je moet weten, de dokters op Martinique hadden me gezegd dat ik geen kinderen kon krijgen.

Charlotte: Gent, de stad van de vruchtbaarheid!

Christiane: Van mijn vruchtbaarheid toch. (knipoogt) Elk jaar op moederdag bedank ik Charlotte, omdat ze een moeder van me gemaakt heeft.

Hoeveel Martinique zit er volgens jou in Charlotte?

Christiane: Véél! De goesting, haar hele zijn… Vooral haar humor en zelfrelativering zijn heel Antilliaans. Het is een levenshouding die er echt ingebakken zit. Tenslotte stammen we op Martinique allemaal af van slaven. Het land is gebouwd op afzien en miserie. Dus lachen we vaak, en proberen we zo ontspannen en nuchter mogelijk in het leven te staan.

Daarmee beschrijf je perfect Charlottes podiumpersoonlijkheid: één en al breedlachende onbevangenheid en zelfrelativering.

Charlotte: Echt? Ik besef dat zelf niet. (lacht) Maar humor is inderdaad héél belangrijk op Martinique. Lachen met andere mensen én met jezelf.

Christiane: Voetjes op de grond, zo gaat dat bij ons.

Charlotte: Het is een kwestie van survival. Als Antilliaan beschik je automatisch over een vechtersinstinct. We dansen en zingen veel, als communicatievorm, maar ook als een wapen tegen negativiteit. Een donker, zwartgallig kantje is ons namelijk niet vreemd. Denk maar aan de voodoo op het eiland. ‘Quimbois’ heet dat bij ons. Martinique is heel paradijselijk, met een prachtige, rijke muziektraditie, maar het is en blijft dansen op de beenderen van duizenden slaven. Je moet wel lachen, als antigif, maar het spookt het er ook.

Charlotte, met de in het Creools gezongen single Paténipat en Zandoli, de titel van je nieuwe ep, speel je je Antilliaanse roots volop uit.

Charlotte: Op mijn eerste ep stond ook al een song in het Creools, Le froid. Het refrein daarvan had trouwens een zangritme dat gebaseerd is op een wijsje dat op Martinique gezongen wordt wanneer er een vrouw met een groot achterste voorbijloopt. ‘Het jouwe, het mijne’, zou je het kunnen vertalen. Van links, naar rechts, op en neer, op het ritme van de billen . (lacht) Maar ik wil inderdaad meer beginnen te doen met het muzikaal patrimonium van Martinique. Zo is ‘zandoli pa té ni pat’ – Creools voor ‘de gekko had geen poten’ – een soort ezelsbruggetje voor de dansritmes van biguine en gwo ka, twee Antilliaanse genres. Ook BBC is opgebouwd rond een voorgeprogrammeerd biguineritme uit een oude synthesizer.

Kun je me het onderscheid eens uitleggen tussen Wwwater en Charlotte Adigéry?

Charlotte: Voor mij is dat heel duidelijk. Wwwater was het eerste project dat volledig van mezelf was, het begin van mijn eigen muzikale verhaal. Toen kwam Belgica, de film van Felix van Groeningen, waarvoor ik met Stephen en David Dewaele de song The Best Thing heb gemaakt. Dat was gewoon als Charlotte, en toen de Dewaeles me achteraf vroegen om samen met Boris Zeebroek in hun studio een ep te maken hebben we beslist om dat ook onder mijn eigen naam te doen.

Wwwater is heel erg gebaseerd op samples, omdat ik zelf geen enkel instrument goed genoeg beheers. De muziek is veel gestripter, het gaat ‘m echt om de naakte, vuile essentie. Charlotte Adigéry is dan weer vooral op synthesizers gericht, conceptueler, meer glossy, en visueel duidelijker afgebakend. (denkt na) Ach, wat maakt het toch uit? Ty Segall maakt toch ook vijf platen in één jaar onder vier verschillende namen? Dat is de aard van het beestje, zo zijn muzikanten nu eenmaal. Onlangs heb ik nog met Lander Gyselinck (van Stuff en Beraadgeslagen, nvdr.) zitten te brainstormen over een danceproject waarmee we willen beginnen. Lander is ook zo iemand die van alles en nog wat wil proberen. Foute kermismuziek, in ons geval. (lacht)

En dan is er nog Chris & Charlie, het gezamenlijke project van jou en je moeder. Ska en rocksteady, de muzikale voorouders van reggae.

Charlotte: Eigenlijk is dat een ideetje van Steven Janssens, gitarist van de surfgroep The Whodads, waar ik nog bij gezongen heb. Tijdens een van hun concerten vroeg ik mijn mama mee op het podium en hebben we samen Merci Bon Dieu gezongen, een Creools nummer dat Harry Belafonte nog heeft opgenomen. Toen Steven later met het idee begon te spelen om iets met rocksteady te doen dacht hij aan ons. Et voilà!

Christiane: Het is muziek die in onze familie ingebed zit. Toen ik na mijn studies schoonheidsspecialiste in Frankrijk naar Martinique terugkeerde, ging ik werken in de winkel van mijn moeder. Een bakkerij langs de straatkant, met achteraan een platenwinkeltje. Ik speelde er platen voor de klanten, en ik zong mee. (glimlacht) Daar zaten toen veel rocksteadynummertjes tussen. Het is tegelijk heel ritmische en harmonieuze muziek.

Er is tegenwoordig interesse van Britse platenlabels voor Wwwater. Wat als ze je een platencontract aanbieden maar daar een verhuisclosule aan vasthangt?

Charlotte: En ik in Londen moet gaan wonen of zo, bedoel je? Dan neem ik mama gewoon mee. (lacht)

Christiane: Ik zal haar in elk geval niet tegenhouden, integendeel. Go go go, zou ik zeggen. Een moeder moet niet zelfzuchtig zijn.

Charlotte: Ik zou mama – mijn spirituele manager, zoals ik haar soms noem – en mijn lief heel hard missen, maar ik zou het wel doen. En misschien sta ik dan na een paar maanden huilend terug in Gentje, dat kan. Misschien ben ik wel simpelweg een small-town girl, maar dat weet je pas wanneer je er weg gaat.

Christiane: Voor mijn part gaat ze in Mexico wonen, als dat nodig zou zijn. Hoe groot de fysieke afstand ook, je suis toujours là. En ik zal blij zijn wanneer ze me eens in Zaventem komt ophalen met haar privéjet. (schatert)