Cactus, Dag 2: The beat goes on

D-Day revisited, want wéér zijn het de Britten die ons hachje komen redden. Elvis Costello and the Sugarcanes redden de tweede, bloedeloze Cactusdag.

13:14Damn! Toch wel net de aftrap van Balthazar gemist zeker! En nog veel erger: de aankondiging door Nic Balthazar. Als er één orgelpunt was, één spetterende apotheose waar wij zo reikhalzend naar hebben uitgekeken dat we bijna nekringen zijn moeten gaan dragen om onze kop nog enigszins op onze schouders te houden, dan was het wel de bon mot waarmee de ene Balthazar de andere zou aankondigen. Pure poëzie hing hier al anderhalve dag haast tastbaar in de lucht. En wij hebben het gemist.

Kan iemand ons alstublieft, please, s’il vous plaît uit ons lijden verlossen?

13:30 Toch maar even naar Balthazar wezen kijken – de groep, that is – en eigenlijk kunnen wij alleen maar bevestigen wat een collega op Rock Werchter al had aangegeven. Balthazar wordt de Belgische kasbon van het festivalseizoen: duurzaam, betrouwbaar, altijd en overal zijn waarde én zijn waardigheid behoudend. Echt, folks: wie een stevige pot meerstemmige, maar daarom niet minder weerbarstige rock wil horen, moet deze zomer Balthazar naar zijn tuinfeest of barbecue halen. Laat zich uitstekend degusteren met een Zuid-Afrikaanse chenin blanc erbij. Zonet proefondervindelijk vastgesteld.

14:27 Net nog de krant gecheckt, en nee: geen één april vandaag. Waar wij Little Dragon dan wél aan te danken hadden? Een acute aanval van doofheid bij de programmatoren? Schrijnend geldgebrek? Of toch maar een misplaatste grap vanwege de organisatie?

Feit is dat het Zweeds-Japanse gezelschap hier al even slecht gecast was als Bart De Wever die keer als gastspreker op het congres voor Belgisch-royalistische anorexia-patiënten met een frietvetallergie. De bassist, toetsenist en drummer van Little Dragon weefden een slappe koord van ambient elektro en flauwe jazzrock waarop het Japanse zangeresje Yukimi Nagano vocale evenwichtsoefeningen ten uitvoer bracht. Vocale evenwichtsoefeningen waarbij ze zichzelf niet zelden aan de zwaartekracht diende prijs te geven.

Nog een geluk dat zo’n volstrekt ongevaarlijk optreden haast ongemerkt met de kimono der liefde kan worden bedekt.

Next!

16:17Miscast, deel 2. Hoezeer wij dat ook betreuren: net als Little Dragon bleek ook Black Mountain hier even fout gecast als Kristien Hemmerechts die keer als striptease act op de jaarlijkse male chauvinist pig convention. Jammer, want Black Mountain verdient een veel bereidwilliger oor dan het afwijzende exemplaar dat u hen daarnet massaal leek toe te keren.

Goed, ze komen uit hetzelfde land dat ons eerder al met Bryan Adams, Céline Dion en Alanis Morrissette heeft opgescheept, ze vertonen een haast ongezonde heimwee naar de dagen dat er op psychedelische rock nog geen banvloek rustte en ze zullen zich desgevraagd zonder een spatje schaamrood op de wangen tot grote fans van Pink Floyd bekennen, maar toch – ondanks al die zondigheden – is de muziek van Black Mountain behoorlijk impressionant te noemen. Majestueuze riffs, massieve drums en daaroverheen afwisselend de doemerige stemmen van Stephen Mcbean en Amber Webber: er is al menig dak mee van een concertzaal geblazen.

In het Minnewaterpark bleef het helaas pijnlijk windstil bij al dat muzikaal geweld. Al moet gezegd dat de Canadezen maar weinig moeite deden om u van louter praktische gedachten als ‘Wat zullen we straks bikken?’ af te leiden. Ze stonden erbij alsof iemand hen zonet onder dwang de volledige weekendkrant van De Morgen had doen lezen: de podiumvloer leek alleszins stukken interessanter dan de vele lieve mensen die waren komen opdagen en van bindteksten was al helemáál geen sprake. Die onverschilligheid zag Black Mountain dus netjes weerspiegeld in het publiek.

Hoe zegt Frank Raes dat ook alweer? Juist: een gemiste kans.

21:31 Of ze ‘een beetje rock-‘n-roll’ mag spelen, wil Sarah Bettens weten. We zijn een handvol songs ver in de set van K’s Choice en bij aanvang van een wat steviger nummer vraagt Sarah Bettens dus of ze ‘een beetje rock-‘n-roll’ mag spelen. Dat ze het noodzakelijk vindt om daar onze toestemming voor te vragen of het alleszins nodig acht ons op dat steviger werk voor te bereiden, zegt veel – zo niet – alles over K’s Choice. Dat ze popmuziek spelen bijvoorbeeld – of rockmuziek, zo u wil – maar in de verste verte geen rock-‘n-roll. Daarvoor mist K’s Choice the roll: zeg maar de speelsheid, de onstuimigheid, de baldadigheid die rock-‘n-roll onderscheidt van pure pop en reguliere rock.

U dacht er kennelijk net zo over en onderging de set van K’s Choice eerder gelaten. Een voor liefhebbers en adepten wellicht onberispelijke set, hoor, dat wel. Er werd keurig afgewisseld tussen oud en nieuw werk, en ‘Not An Addict’ – u weet wel: die singalong voor vrouwen in barensnood – zat netjes in het midden verstopt.

Iedereen op de voorste rijen content. En wellicht ook opgelucht dat het aan dat béétje rock-‘n-roll niets ernstigs had overgehouden.

23:24Something’s gotta give. Slechts één verlangen, één hoop, één smeekbede viel omstreeks de klok van tien op de gezichten van de festivalgangers af te lezen. Na een middelmatige eerste dag en een bloedeloze tweede moest en zou er iets gebeuren. Dus: something’s gotta give, right?

Die ultieme hoop op een soort muzikale aha-erlebnis viel daarnet pardoes op de tere schouders van een oude Britse man met een mal hoedje op. Maar guess what: de oude man maakte in nauwelijks anderhalf uur tijd onze halve dag goed. Elvis Costello saved the day.

Voor de hand liggend was dat allerminst. Costello had The Sugarcanes meegebracht, de begeleidingsgroep waarmee hij een potpourri van sounthern country, Keltische folk en gypsy jazz ten gehore brengt. Liefst anderhalf uur lang volhardde hij in die stijloefening: op rockers als ‘Pump It Up’ of ‘Less Than Zero’ moesten we niet rekenen. Als Elvis al eens een klassieker in stelling bracht, werd die meteen een bijpassend jasje aangemeten. Zo kwam ‘Blame It On Cain’ ons als pure country & western tegemoet en klonk ‘Everyday I Write The Book’ plots als een crooner.

Overigens viel tijdens ’s mans passage de regen met bakken uit de lucht. Overal gingen paraplu’s open en werden boven de hoofden plastieken zakken doorgegeven, ons zicht op het podium herleidend tot nul. Anderhalf uur lang kregen we klank zonder beeld – alsof we samen met een paar duizend andere mensen naar een transistorradio stonden te luisteren. Niet wat we ons op voorhand bij deze Cactus hadden voorgesteld, maar hey: u moest eens weten hoe snel een naar deugdelijke muziek snakkende rockjournalist bereid is zich daarnaar te schikken.

Morgen beantwoorden we de vraag: heefft Jamie Lidell het voorprogramma van Prince in Werchter overleefd, en zo ja, heeft hij er luttele uren later in Brugge nog een lap op gegeven?

Come and see tomorrow, folks!

Vincent Byloo