Brutus en Psychonaut delen rake klappen uit op dag drie van Boomtown

De derde avond van Boomtown werd er een waarop Wallace Vanborn verpletterde en Brutus verscheurde. Psychonaut tekende voor verrassing van de avond.

Na de beloftevolle indierock van Unday Records op dinsdag en hiphopfestival Out The Frame op woensdag, onderging de Gentse Kouter gisterenavond voor de derde avond op rij een metamorfose. Terwijl Tsar B haar double strings set bracht voor een uitverkochte opera, maakte de kiosk plaats voor drie bijzondere gitaartrio’s van het donkere, zware type. Een hele avond lang geen double maar triple trouble dus.

Grootmoeders en snotneuzen

Dat de naam Wallace Vanborn (****) nog steeds bij velen een belletje doet rinkelen zagen we aan de Kouter, die al goed vol stond toen de band om zes uur aan haar set begon en zo de derde avond van Boomtown opende. Het Gentse drietal verdween enkele jaren van het toneel na langspeler The Orb We Absorb, maar zette zichzelf in 2019 opnieuw op de kaart met A Scalp for the Tribe dat ze, afgezien van enkele livestream concerten, afgelopen jaar nauwelijks een volwaardige vuurdoop heeft kunnen geven.

Het weerhield de band er gisterenavond niet van om naast een paar van hun meest aanstekelijke songs van die plaat – onder meer Heart Is Where The Home Is, Even A Broken Guru Is Right At Least Two Times A Day en From A To Yellow – rijkelijk te plukken uit ouder werk. Die evenwichtige mix tussen oud en nieuw kwam de sfeer in het publiek alleen maar ten goede. Van grootmoeders tot snotneuzen: Wallace Vanborn kan werkelijk iedereen doen headbangen.

Traditie

Onze favoriet was Wave Goodbye, ‘een liedje over de zee’ zoals frontman Ian Clement het nummer aankondigde. Jammer dat drummer Sylvester Vanborm geen vier armen heeft (al zouden we enkel afgaande op zijn drums vaak denken van wel), want die rake piano fills die de song op plaat net dat tikkeltje ontroerender maken, misten we live toch een beetje. Extra spijtig ook dat Clements gitaarsolo geluidstechnisch verdronk in de dikke, golvende bassen van Dries Hoof, die beukten als een wilde zee tegen een rij golfbrekers en het publiek verwoed liet meedeinen.

We beseften pas hoe hard we de band gemist hebben tijdens de complexe ritmewisselingen en begeesterende, hoge vocalen van Wizard Casts Blizzard en de aanstekelijke beat van Atom Juggler, waarbij heel wat armen de lucht ingingen op de iconische ‘hey’. Dat de band haar set afsloot met het scheurende Cowboy Panda’s Revenge – dat eindigde met loeiende feedback, omvallende microfoonstatieven en drumstokken die het publiek in werden gegooid – bewees dat sommige tradities nooit breken. Wallace Vanborn live zien is daar vanaf nu hopelijk ook weer een van.

Uitrekken

Een mastodont die nog maar pas is opgestaan en zich nog aan het uitrekken is, zo kan je Psychonaut (*****) wel noemen. Het Mechelse drietal lanceerde zichzelf vorig jaar als een van de meest beloftevolle Belgische postmetalbands van het moment met debuutlangspeler Unfold the God Man, waarmee ze ons gisterenavond meevoerde naar een kosmos die echo’s van Led Zeppelin en Pink Floyd omvatte, maar die voor de rest bestond uit een eigen, uniek geluid.

‘Deze gaat over mondmaskers’, sprak bassist Thomas Michiels toen de band het snerende The Story of your Enslavement inzette. De song dreef afwisselend op de hartverscheurende screams van gitarist Stefan De Graef en de kraakheldere vocals van Michiels. In het middenstuk verstrengelden beide stemmen zich om zo tot een innemende vocale harmonie te komen, iets wat de heren nog op verschillende andere momenten tijdens de set zouden doen.

Totaalplaatje

Het is niet alleen de helderheid van de vocalen die Psychonaut als metalband zo uitzonderlijk maakt. De songstructuren, die lang genoeg duren om ons in trance te brengen maar toch bondig genoeg zijn om nooit te vervelen; de perfect uitgebalanceerde sound, de manier waarop de headbangende muzikanten zienbaar opgaan in hun muziek en hun sympathieke interacties met het publiek (een zanger die de mensen aanzet om mee te klappen op de muziek is nu eenmaal iets wat we eerder van een pop- dan van een metalartiest verwachten): het zijn allemaal kwaliteiten die er gisterenavond voor zorgden dat het totaalplaatje voor ons gewoonweg klopte.

Tijdens het middenstuk van het ietwat rustigere Sananda verstomde De Graef ons voor het eerst met een heldere zanglijn in plaats van met screams, om het geheel vervolgens op te kloppen met een iconische, Pink Floyd-achtige gitaarriff. Het was een moment waarop we, net zoals de rest van de bandleden, even onze ogen sloten. The Fall of Consciousness bleek publiekslieveling en was de perfecte afsluiter voor een set waarvan we ongetwijfeld later nog zullen zeggen: weet je nog toen ze gratis op de Kouter speelden?

Chimes

Zo hoog als Psychonaut ons door de ruimte deed zweven, zo bruusk greep Brutus (****) ons als laatste band van de avond bij de enkels, klaar om ons met volle kracht mee te sleuren naar hun rauwe onderwereld. Met een debuutplaat die dateert uit 2017 is het Gentse drietal nog steeds een relatief recent fenomeen te noemen, al zouden we dat afgaande op hun indrukwekkende sound en live-reputatie nooit vermoeden.

Openen deed het drietal met War, dat afkomstig is van hun tweede studioalbum, Nest, en het schoolvoorbeeld is van de explosiviteit die Brutus in quasi al haar nummers aan de dag legt. De innig kabbelende gitaartokkel en ijle vocals grepen ons meteen aan en werden na enkele minuten vakkundig opgedreven door zangeres-drummer Stefanie Mannaerts.

We stonden al klaar om uit onze voegen te springen toen gitarist Stijn Vanhoegaerden de mysterieuze akkoorden van Drive inzette terwijl Mannaerts het geheel een tikkeltje feëerieker maakte door haar drumstok over de chimes te laten glijden. Jammer van de hoge noten, die de zangeres gisteren maar moeilijk leek te kunnen bereiken (je zou voor minder buiten adem zijn als je ledematen tezelfdertijd alle kanten opvliegen), al bleek het geen probleem te zijn tijdens het al even opzwepende Justice De Julia II.

Brain fart

Ook ergens aan het einde van Fire liep het even mis, waarop Mannaerts ‘brain fart ‘ door de microfoon riep en meteen doorging met het pompende Cemetery. De moshende menigte, die gewoon lekker verder bleef beuken, heeft er nauwelijks iets van gemerkt en wij genoten des te harder van die heerlijke, schreeuwerige melodieën in gitaar en stem.

Enkele nieuwe nummers – waaronder een met een White Stripes-achtige gitaarriff – deden ons verlangen naar de nieuwe plaat van volgend jaar. ‘De volgende kennen jullie, sing along‘, sprak Mannaerts voor het eerst, want behalve een bescheiden ‘merci’ zo nu en dan hield de band het gisterenavond bij veel spelen en weinig praten. En zingen deden we tijdens afsluiters All Along en Sugar Dragon, waarmee Brutus dat laatste restje energie uit ons puurde en zo een ijzersterke punt zette achter de derde avond van Boomtown.