Britse singer-songwriter Fenne Lily maakt droevige liedjes voor boze mensen

Singer-songwriter Fenne Lily schreef per ongeluk een quarantaineplaat. Ze zingt droevig, maar is eigenlijk gewoon kwaad.

Songs over eenzaamheid, opgenomen in een periode van isolatie, waarvan een van de singles Hypochondriac heet: Fenne Lily heeft een quarantaineplaat gemaakt. Althans, per ongeluk. Breach lag namelijk al klaar toen mondmaskers nog het must-have-item van het jaar moesten worden. ‘Het album gaat grotendeels over eenzaamheid en proberen uit te zoeken wat het verschil is tussen alleen zijn en eenzaam zijn’, aldus de Britse singer-songwriter over haar tweede langspeler, die deze week verschijnt.

Op haar drieëntwintigste heeft Fenne Lily al een indrukwekkend parcours afgelegd. Op haar vijftiende begon ze haar eerste liedjes te schrijven. Vier jaar geleden debuteerde ze met de ingetogen folksong Top to Toe, waarmee ze meteen lof en miljoenen streams verzamelde. Niet veel later trok ze op tournee met Charlie Cunningham, Marlon Williams en Aldous Harding, mocht ze meezingen op een track van die laatste en nam ze met de hulp van producer John Parish haar debuutplaat op: On Hold (2018), een collectie melancholische songs die hun plek verdienden op playlists als Sad Songs for Crying Yourself to Sleep. Anno 2020 lijkt Fenne Lily klaar voor een nieuw hoofdstuk. Ze tekende bij Dead Oceans, het label dat ook Khruangbin, Phoebe Bridgers, Mitski en Slowdive huisvest. Ze wist Lucy Dacus te strikken als achtergrondzangeres voor de track Berlin. Haar kwetsbare folk heeft plaatsgemaakt voor meer uptempo-indiepop. En afgaande op de songtitel I Used to Hate My Body but Now I Just Hate You is ze een pak zelfverzekerder geworden. Waar zo’n quarantaine al niet goed voor kan zijn.

Een willekeurige quote: ‘Mijn muziek vertrekt vaak vanuit woede, maar aangezien ik niet kwaad kan zingen, zing ik maar droevig.’