Boygenius is de spannendste supergroep van 2023: ‘Falen bestaat niet bij ons’

Boygenius, de band van indie darlings Julien Baker, Lucy Dacus en Phoebe Bridgers, heeft een debuutalbum uitgebracht om je door te laten overvallen tijdens een lange autorit.

‘Weet je waar ik na een tournee het hardst naar verlang?’ Phoebe Bridgers richt zich via Zoom tot haar hartsvriendinnen Julien Baker en Lucy Dacus. ‘Mijn auto. Ik kom eerder thuis in mijn auto dan in mijn eigen huis.’

Het is in Bridgers’ Tesla dat de leden van Boygenius voor het eerst de definitieve versie van hun langspeeldebuut The Record hebben beluisterd. ‘Waren we niet op weg naar een groepstherapiesessie?’ vraagt Baker. Niet veel later begint Bridgers zonder concrete aanleiding een betoog over de droogtijd van handdoeken en roepen ze in koor ‘oooh’ wanneer Bridgers’ mopshond Maxine in beeld komt.

Tijdens een interview met Boygenius is de journalist meer indringer dan vragensteller. Door de regie in eigen handen te houden, verkleinen de popsterren de kans op ongepaste toespelingen – ze werden in het verleden tot vervelens toe geconfronteerd met vragen over hun privéleven. Boygenius zal driekwart van het gesprek kapen met antwoorden naast de kwestie, inside jokes en vage anekdotes. Maar hoe chaotisch het ook verloopt, na afloop vormt zich een mooi beeld van wat de groep bindt: oprechte vriendschap. ‘We zijn in de eerste plaats vriendinnen, dan pas een band’, drukt Bridgers ons meermaals op het hart. En dus grijpen ze elk moment samen aan om bij te praten en herinneringen op te halen. Ook tijdens interviews.

Wij gebruiken onze liefde voor elkaar niet als handelswaar of marketinginstrument.’ Lucy Dacus

***

Lucy Dacus en Julien Baker ontmoetten elkaar toen ze beiden moesten optreden in Washington D.C. in 2016. Dacus zat in de backstage The Portrait of a Lady van Henry James te lezen en ze raakten aan de praat over literatuur en hun gedeelde achtergrond (ze groeiden allebei op in een religieus gezin in het zuiden van de States). Aan het eind van de avond scheurde Dacus een pagina uit de roman en schreef ze er haar e-mailadres op.

Het mailverkeer resulteerde in een virtuele boekenclub die met Phoebe Bridgers – slechts een jaar ouder, een kennis van Julien Baker en als indierocker actief in hetzelfde circuit – al snel een derde lid verwelkomde. Ze hielden contact en wanneer het drietal in 2018 een triple bill in het vooruitzicht had, ontstond het idee om samen een 7 inch op te nemen. De bedoeling: één song schrijven en die nadien verkopen aan de merchtafel.

Het werden uiteindelijk zes songs, gebundeld op een ep die de naam kreeg van de nieuwbakken groep: Boygenius. (Een sneer naar hoe het talent van mannen altijd verheerlijkt wordt.) Hoewel de solocarrière van zowel Bridgers, Baker als Dacus de laatste jaren een enorm hoge vlucht nam, krijgt de spannendste supergroep van de recente geschiedenis nu een vervolg. Vorige week verscheen The Record, Boygenius’ debuutalbum. In augustus staan ze op Pukkelpop.

Hoe leefden jullie naar de release toe?

Phoebe Bridgers: Tijdens de laatste fase van het schrijfproces ben je zo maniakaal met je songs bezig dat ze je na een tijd de strot uit hangen. Ik heb het album na het afwerken dus even laten rijpen, maar het moment dat ik The Record voor het eerst sinds maanden opnieuw beluisterde was… (zoekt naar woorden) incredible. Alsof je een crush op iemand hebt en je met diens Instagram-profiel door je eigen foto’s scrolt. Wat voor een type ben ik? Wat heb ik te bieden? Ben ik cute? (lacht) Dat is een heerlijk perspectief.

Waar komt The Record het best tot zijn recht?

Bridgers:(gedecideerd) In de auto.

Julien Baker:(knikt) Tenzij je een brakke geluidsinstallatie hebt. Met wat voor auto rijd jij?

Bridgers:Het lukt mij niet om in de zetel neer te ploffen en te denken: laat mij eens een plaat opleggen. Dan is het een keuze, terwijl de beste muziek mij net op onverwachte momenten overvalt. Daar leent een auto zich perfect toe. Je kunt je er niet vol op de muziek concentreren, want je bent gefocust op de weg. Op onbewaakte momenten dringt de schoonheid van muziek bij mij binnen.

Baker: Ik kom graag terug op mijn uitspraak van daarnet. Ik hoorde onlangs een niet-gemixte song van Led Zeppelin. Wat was dát? De geluidskwaliteit was vreselijk, but it still rocked. Een goede song blijft in alle omstandigheden overeind. De wagen is de beste plaats om nieuwe muziek te testen.

Wat is dat toch met jullie fascinatie voor auto’s? Not Strong Enough, $20, Emily, I’m Sorry refereren aan autoritten. Leonard Cohen is geschreven nadat jullie met z’n drieën in Phoebes wagen naar The Trapeze Swinger van Iron and Wine hebben geluisterd.

Baker: Ik woon in Tennessee, waar er weinig openbaar vervoer is. Je kunt er niet leven zonder auto, dus breng ik veel tijd achter het stuur door, wat jij blijkbaar uit mijn teksten kunt afleiden. (lacht) Ik hou van de dualiteit van een autorit: je begeeft je op openbaar terrein, maar je bent toch geïsoleerd van de buitenwereld.

Om je een idee te geven: om van Reno naar Arkansas te rijden, moet je meer dan twintig uur uittrekken. Op zo’n traject waait er al eens inspiratie binnen. Wanneer ik in beweging ben, komen de teksten soms vanzelf. Dan sta ik om zes uur ’s ochtends op, maak ik een lange wandeling en heb ik bij thuiskomst een song afgewerkt. Phoebe moest er tijdens het schrijfproces om lachen dat ik al uren in de weer was wanneer ze wakker werd, maar zo werkt het nu eenmaal voor mij.

Waarom gaan jullie als band in groepstherapie?

Bridgers: Om ervoor te zorgen dat het werk de dynamiek onder vrienden niet verstoort. Ik benadruk om dezelfde reden graag dat onze vriendschap op de eerste plaats komt en we dáárna pas een band vormen. Sommigen denken dat wij vrienden zijn geworden nadat de groep is opgericht, en dat – weliswaar foute – narratief mag onze vriendschap niet onder druk zetten. Daarom voelt het goed om groepstherapie te volgen. Ook als Boygenius niet had bestaan, zou ik het hebben voorgesteld.

Lucy Dacus: Afgaande op wat ik soms in de media lees, lijkt het alsof wij drie vrienden zijn die onze vriendschap hebben gecommercialiseerd. Wij gebruiken onze liefde voor elkaar níét als handelswaar of marketinginstrument.

Hoe vaak uiten jullie appreciatie naar elkaar toe?

Dacus:That is such a sweet question. Ik geloof dat we dat voldoende doen. Toch?

Baker:Ik werk eraan. Ik ben ooit songs beginnen te schrijven omdat ik er niet in slaagde om mijn gevoelens op een ‘normale’ manier te uiten. Het is pas sinds ik muziek maak dat ik aan anderen kan vertellen hoe ik mij voel en waarom ik mij zo voel. Ik ben al een tijdje in therapie en ook tijdens de groepstherapiesessies krijg ik middelen aangereikt die mij helpen om niet alleen in songs, maar ook in een-op-eengesprekken mijn gevoelens te uiten. Want mijn muziek wordt door een breed publiek geconsumeerd en dat is niet altijd de beste manier om een persoonlijke boodschap te delen. (lacht)

Falen bestaat niet bij Boygenius.’ Julien Baker

We polsen geregeld bij elkaar naar hoe het gaat. Zoals Phoebe zegt, zijn wij vrienden die een band zijn gestart, en niet omgekeerd. Dat wil ik zo houden, maar dat lukt alleen als je voldoende naar elkaar omkijkt. Na een relatie van tien jaar vergeet je ook gemakkelijk om je liefde voor je partner te uiten. Het is beter om die vanzelfsprekendheid te voorkomen dan te genezen. Groepstherapie moet daarbij helpen.

Is vertrouwen een sleutelwoord binnen Boygenius?

Dacus:Ja. We oordelen niet over elkaars ideeën, of toch niet op een judgy manier. Wanneer iemand een idee aanbrengt, gaan er altijd verontschuldigingen aan vooraf. ‘This sucks, maar ik wil het jullie toch laten horen’, is de standaardzin die we alle drie gebruiken.

Baker: Ik heb een geluidsopname liggen waarop Phoebe haar eerste versie van Not Strong Enough tot drie keer toe onderbreekt. ‘Dit zijn nog niet de definitieve akkoorden.’ ‘Deze tekst is maar tijdelijk.’ En zo had ze wel meer excuses. ‘Dude’, dacht ik telkens. ‘Doe normaal!’ (lacht) Dat is voor mij tekenend voor de dynamiek binnen de groep. Ik heb in andere werkomstandigheden weleens demo’s voor mezelf gehouden uit angst om afgebroken te worden. Maar falen bestaat niet bij Boygenius.

‘Julien en Lucy hebben mij geleerd dat ik mij niet moet excuseren’, zei Phoebe ooit in een interview. Emily, I’m Sorry zit bomvol excuses.

Bridgers:(lacht) Ook zij wezen mij daar gisteren op. But it’s kind of a fake apology. Ken je het gevoel dat je jezelf begint te haten omdat je geen bevestiging krijgt van die ene persoon? Liefde maakt soms blind. Alle songs die ik heb aangebracht, gaan over de giftige kant die relaties in mij aanwakkeren. Er is de Phoebe die zich volledig wegcijfert voor een ander en voortdurend naar erkenning snakt, de Phoebe die afstandelijk is en de Phoebe die het klein kwaad kind uithangt. Wanneer ik dat inzie, krijg ik dat beeld maar moeilijk uit mijn hoofd. Julien en Lucy helpen mij komaf te maken met schuldgevoelens, gedachten die aan mij vreten tot ik ze durf te delen. Ik herinner mij een moment dat ik een gevoel van schaamte waarmee ik zat, uitsprak en zij droog antwoordden: ‘Sounds normal, Phoebe.’(lacht) Bij hen kan ik met alles terecht.

Julien en Lucy helpen mij komaf te maken met schuldgevoelens. Ik kan met alles bij hen terecht.’ Phoebe Bridgers

In de videoclip van Not Strong Enough bezoeken jullie onder meer een pretpark. Wat is de ultieme Boygenius-teambuilding?

Baker: Paintball!

Bridgers: No way. Julien wilde voor die clip koste wat het kost paintballen, maar ik heb mijn veto gesteld. Als het geen pijn zou doen: oké. Maar mezelf pijnigen? Fuck that. Dan kies ik liever voor een bezoek aan het strand.

Dacus: Mijn antwoord is melig, maar ik was intens gelukkig toen we samen Redwood National Park in Californië bezochten. Ik haal die herinnering niet zomaar op. Je maakt Phoebe niet gelukkig met pakweg bordspelletjes. We hebben één keer het woordspel Bananagrams gespeeld en Phoebe liet de hele tijd – ze was overduidelijk verveeld – haar hoofd op haar vuist rusten. (imiteert haar en proest het uit)

Bridgers: Bij gezelschapsspellen voelt minstens één iemand zich geroepen om de flik uit te hangen, en dat stoort mij mateloos. ‘Je beurt was al dertig seconden voorbij, dus je punten tellen niet.’ Of iemand die de nood voelt om bij elke beurt recht te staan terwijl de anderen zitten. Laten we de volgende keer scrabbelen. Dat doe ik wél graag. (lacht)