Bert Dockx kiest zijn albums van het decennium: ‘Mag ik zeggen dat ik Nils Frahm overschat vind?’

Over albums heeft Bert Dockx zonder twijfel interessante dingen te vertellen: sinds 2010 heeft hij met Flying Horseman, Dans Dans, Ottla en ook solo zo maar even dertien stuks uitgebracht.

Bert Dockx: Echt? Wauw. Ik tel ze niet, ik ben gewoon altijd met de volgende bezig. (lacht)

Hoe heb je die periode als luisteraar beleefd?

Dockx: Nu moet ik in de eerste plaats denken aan Nâ Hawa Doumbia. Dat is een Malinese zangeres van wie in 2011 La grande cantatrice Malienne, Volume 3 is uitgekomen, en dat is mijn favoriete plaat óóit geworden. Haar stem raakt me ongelofelijk hard, en de begeleiding is prachtig. Het is muziek uit 1982 maar ik zet die plaat nu al jarenlang minstens één keer per maand op. Dat geeft me altijd zo’n goed gevoel dat ze er in een overzicht van het afgelopen decennium voor mij absoluut bij moet. Eind januari komt ze trouwens naar de Vooruit.

En als je enkel nieuwe platen zou mogen noemen?

Dockx: Een volgorde bepalen is moeilijk, maar heel sterk vond ik Apocalypse van Bill Callahan, een meesterwerk van subtiele americana en deadpan poëzie. The King of Limbs van Radiohead ook, hun meest onderschatte plaat. En Nick Cave natuurlijk. Op Skeleton Tree staat het hartverscheurende Magneto, waarschijnlijk mijn favoriete Cave-song aller tijden. Ik heb ook genoten van de feministische, meditatieve woestijnfolk van Fatou Seidi Ghali & Alamnou Akrouni. Helende muziek. Ook straf: Black Midi, de meest verfrissende gitaarband in járen. O ja, mag ik tot slot zeggen dat ik Nils Frahm danig overschat vind?

Meningen zijn vrij.

Dockx: Zijn minimalisme komt op mij decoratief en steriel over. Ik luister liever naar de hypnotiserende orgeldrones van Kali Malone, die zijn veel doorleefder.