Avalanche Kaito vindt gemeenschappelijke grond tussen Brusselse noiserock en Burkinese verhalencultuur

Een combinatie die je niet elke dag tegenkomt: het Brusselse trio Avalanche Kaito bestaat uit twee kerels met een verleden in de noiserock én een Burkinese griot. Die laatste spreekt blijkbaar graag in metaforen. ‘Zonder dat het stormt, kun je de anus van de kip niet zien.’

Overal waar Avalanche Kaito een podium bestijgt, gaan ze over de tongen: de Brusselse noiserockers Benjamin Chaval en Nico Gitto leggen er respectievelijk op drums en gitaar duchtig de met postpunk en no wave gevlochten pees op. Kaito Winse, een jonge charismatische griot uit Burkina Faso, stijgt met bezwerende zang, percussie en fluit boven hun kabaal uit. Een sjamanistische rumble uit de urban jungle, ontstaan uit twee werelden die niet lukraak botsen maar vijf jaar geleden een ritmisch huwelijk sloten.

Kaito Winse: In 2018 leerde ik in Burkina Faso Alexia kennen, een meisje uit Brussel en ondertussen mijn echtgenote. Zij liet me muziek van allerlei Belgische groepen horen, met het idee dat ik misschien geïnspireerd zou worden. Een van die groepen was Le Jour du Seigneur, waar Benjamin in drumt. Ik ben naar België gekomen en we hebben elkaar gevonden.

Kende je in Burkina Faso veel punk- of noiserockgroepen?

Winse: (lacht) Neen, totaal niet. Het was nieuw voor mij, maar ik connecteerde met de energie van de muziek. Het voelde als een soort vloedgolf, als een lawine die me overspoelde.

Benjamin Chaval: Vandaar dus onze groepsnaam.

Waarin vonden jullie gemeenschappelijke grond?

Chaval: Wel, toen Kaito hier kwam wonen, heeft hij niet de traditionele route via de Afrikaanse wijk Matonge gevolgd, maar vond hij een plek in La Senne, een kraakpand in Elsene dat destijds dienstdeed als draaischijf van de Brusselse undergroundscene. Hij werd dus meteen ondergedompeld in het meest experimentele en avontuurlijke wat de stad op creatief gebied te bieden had. Met die instelling was hij ook naar België gekomen: andere en nieuwe horizonten verkennen, met zijn visie en zijn outsiderperspectief van een Afrikaanse griot hier nieuwe culturele mogelijkheden scheppen.

Ik heb de plaat aan mijn vader en mijn grote broer laten horen. Ze vonden de energie heel positief en gingen bidden voor een mooie toekomst voor Avalanche Kaito.

Wat is een griot precies, Kaito?

Winse: Griots spelen een grote verbindende rol in het sociale en culturele leven in West-Afrikaanse gemeenschappen. We zijn helers, verhalenvertellers en muzikanten, bemiddelaars, raadsmannen… Het is een rol die van generatie op generatie wordt doorgegeven. Mijn vader was een griot en al mijn broers zijn griots. Ik ben de jongste van de familie en heb besloten mijn lotsbestemming een nieuwe wending te geven op een ander continent, in een nieuwe dimensie.

Chaval: En hij liet er geen gras over groeien, hoor. Na vijf dagen repeteren met Le Jour du Seigneur vertrokken we als Avalanche Kaito al op tournee, een reeks van zo’n vijftien optredens langs kraakpanden in Zwitserland, Duitsland, Frankrijk. Terug in Brussel besloten we zo snel mogelijk ons album op te nemen. Toen die opnames erop zaten en onze bassist de voorkeur gaf aan andere projecten heeft Kaito meteen Nico gerekruteerd op gitaar.

Nico Gitto: En Kaito is een héél overtuigend mannetje. (lacht) Je kunt niet anders dan je laten inpalmen door zijn aura en zijn charisma. En ik vond het een mooie kans om samen te werken met iemand met een totaal andere culturele achtergrond, maar die bereid is om er vol voor te gaan en hard te werken aan iets compleet vernieuwends. Dit is geen neokolonialistisch fantasietje van witte mannen die eens iets exotisch willen doen, hè. We trekken samen aan de kar en leren elkaar continu nieuwe dingen bij.

Kaito, hebben je familie en je vrienden in Burkina Faso al kennis gemaakt met de muziek die je nu maakt?

Winse: Ik heb de plaat in de auto aan mijn vader en mijn grote broer laten horen. Ze vonden de energie heel positief en gingen bidden voor een mooie toekomst voor het project. Andere mensen, vooral in mijn dorp Lankoé, waren iets minder enthousiast. ‘Kaito, wat is dit voor rommel!’ zeiden ze. ‘Dit is echt niet professioneel.’ (lacht) Die mensen zijn het niet gewend, hè, muziek die niet als een autostrade is, altijd maar rechtdoor. Wel, ik wil hun wakker maken, ik wil ook hún horizont verbreden. En zonder dat het stormt, kun je de anus van de kip niet zien.

Euhm…

Gitto: (lacht) Kaito spreekt graag in spreuken en gezegden. De meeste van zijn teksten zijn afgeleid van de gezegden en metaforen die griots vaak gebruiken om mensen advies te geven of te helpen. Het is diezelfde beeldtaal die ook onze muziek stuurt. Als hij iets vertelt over een hongerige cobra of een storm, dan prikkelt dat Benjamin en mij. Toen ik eens met een nieuwe riff kwam aanzetten, hoorde Kaito er meteen de graanmolen van zijn dorp in Burkina Faso in.

Komen er wanneer jullie optreden bepaalde rituelen aan te pas?

Winse: Voor elke show doe ik een gebed waarin ik de steun en zegen van mijn voorouders vraag. Dat is heel belangrijk. We staan met drie op het podium, maar de kracht en de energie komt ook van zij die mij zijn voorgegaan.

Chaval: Ik houd het op een beetje stretchen.

Gitto: En ik op een paar pintjes. (lacht)