Aure, de Parisienne die in de voetsporen van Meskerem Mees treedt

Ze komt uit Parijs, vond inspiratie in Mexico-Stad en tekende bij een Kortrijks label. Maak kennis met Aure.

Vijf jaar geleden trok Aure van Parijs naar Mexico City om er een kraakpand te renoveren tot nagelnieuw hotel. Ze keerde terug met een ep vol sobere maar verleidelijke songs, en werd prompt als eerste niet-Belgische artiest binnengehaald bij Mayway Records, de platenstal van Meskerem Mees, The Haunted Youth en Ão.

Je bent al jaren architect van beroep. Kwam in Mexico tijdens een feestje de liedjesmuze uit een piñata gefloept?

Aure:(lacht) Muziek was al langer een belangrijk onderdeel van mijn leven. Ik speel al gitaar sinds mijn tienerjaren. Maar inderdaad, pas in Mexico heb ik de tijd genomen om mijn eigen liedjes uit te werken. Ik was de voorbije jaren heel erg gefocust op gebouwen tekenen en renoveren. Oude gebouwen een nieuw leven schenken, was wat ik het liefste deed. Daarom was ik ook naar Mexico gegaan. Ik heb familie daar, zoals een neef die ook architect is. We droomden al lang van een gezamenlijk project en toen dat gekraakte pand in beeld kwam, besloot ik de sprong te wagen. Tijdens mijn eerste maanden in Mexico werkte ik nog niet, en heb ik me volledig toegelegd op muziek. Uit je bubbel breken kan inspirerend werken.

Mijn bazen begrepen niet waarom ik als architecte ’s avonds zo nodig zanglessen wilde volgen.

Was Parijs niet inspirerend?

Aure: Jawel, maar Parijs is soms ook zo… vierkant, weet je wel? (lacht) Mijn vroegere bazen begrepen niet waarom ik als architecte ’s avonds zo nodig zanglessen wilde volgen, om maar iets te zeggen. En in Mexico bruist alles zo veel uitbundiger. De kleuren, de vormen, de rijke geschiedenis, de mix van culturele invloeden uit het koloniale Europa en de huidige VS, de openheid en tegelijk sterke eigen identiteit van de Mexicanen: er hing veel vrijheid, maar ook mysterie in de lucht.

Die uitbundigheid zit niet bepaald in je debuut-ep A Few Notes. Zoals de titel aangeeft, zijn de songs sober en spaarzaam ingekleed. Je zwoele stem biedt een tegenwicht tegen de tristesse.

Aure: Tristesse? Oké, soms misschien. Maar ik hoop dat ik niemand treurig maak met mijn muziek, ik wil ze net troost bieden. Want soms haal je evengoed hoop uit triestige, reflectieve muziek. En daarbij, ik heb ook één song in het Spaans opgenomen. Zit er toch een béétje Mexico in de plaat. (glimlacht)

Todo lo que busco, heet die song, ‘alles wat ik zoek’. Waarom besloot je in het Spaans te zingen?

Aure: Die song gaat over het tevergeefs zoeken naar de juiste woorden of toon om een gevoel uit te drukken. Het leek me dus toepasselijk om het in een andere taal dan het Frans of Engels te zingen. De manier waarop Mexicanen omgaan met taal, heeft me geïnspireerd voor deze ep. Er zit iets heel open en genereus in de directheid waarmee ze met je praten.

Er staat één song in je moedertaal op de ep: Dans la plaine, met een vleugje Nick Drake en Jacques Brel.

Aure: Van le plat pays naar la plaine: het is een kleine stap, zeker? Of toch voor een Belg. (glimlacht) En Nick Drake? Tja, ik wilde dat ik zo goed gitaar kon spelen als hij. Ik hou van zijn arpeggio’s en zijn zachte gitaarspel. Ik moet nog wat aan mijn techniek schaven.

Je hebt de ep opgenomen in een Romaanse kapel, ergens op het Zuid-Franse platteland.

Aure: Ik wilde de ruimte laten meespelen. De natuurlijke reverb van die kapel werd zo een extra instrument. Uit mijn omgeving kreeg ik vaak het ‘advies’ dat mijn songs meer arrangementen konden gebruiken. Maar ik hou net van rust, van puurheid, dat is hoe ik het liefst communiceer. Ook in mijn architecturale werk geef ik de voorkeur aan openheid, aan ruimte die je zélf kan invullen. Denk aan de abstracte werken van Piet Mondriaan, met al die lege vlakken. Heel strak en sober, maar zo stimuleerde hij wel de verbeelding van de toeschouwer. Hoe minder informatie, hoe meer kans om te ontsnappen.

Je tekende als eerste internationale artiest bij Mayway, een Belgisch label. Wat heeft je over de streep getrokken?

Aure: Het contact werd gelegd via mijn manager, en ik voelde meteen een goede klik. België is vlakbij, maar toch al een stapje richting het buitenland, nee? (glimlacht) En toen ik de andere artiesten op het label beluisterde, was ik best onder de indruk. Meskerem Mees, bijvoorbeeld, iemand die ook veel losmaakt met weinig middelen en zingt met veel puurheid en expressie in haar stem.

Moeten we jou nu een zingende architecte noemen, of een zangeres die architect is?

Aure: Goede vraag, ik ben er zelf nog niet uit. (lacht) Idealiter kunnen beide elkaar aanvullen. Maar geen idee hoe die combinatie in zijn werk moet gaan. Op een bouwwerf draait alles om veiligheid, alles is heel praktisch en functioneel. In de muziek moet je je net kwetsbaar en intuïtief durven op te stellen. Maar in beide gevallen zit het verschil hem in de details.