Ashnikko is klaar voor de apocalyps (en voorziet die van een soundtrack)

Op Weedkiller neemt Ashnikko u mee naar een fantasywereld vol wraakzuchtige feeën, macabere cheerleaders en moordende machines. ‘Vroeger wilde ik popster worden, nu wil ik een tuin.’

‘Grappig wel, dat je een album genaamd Weedkiller komt promoten in Amsterdam.’

‘Puur toeval, voor alle duidelijkheid. (lacht) Weedkiller gaat niet over dát soort weed.’

Ashnikko, gehuld in een jurk met feeërieke kniekousen, ietwat onpraktische plateauschoenen en een immense pluchen hoed, is in de Melkweg in Amsterdam voor haar eigen pop-upevent. Enkele diehard fans kregen er de kans om hun idool te ontmoeten, fanart te tonen en in première naar enkele nieuwe nummers te luisteren. ‘Sommige fans kende ik al via sociale media, maar nu kan ik tenminste een gezicht op hen plakken’, zegt Ashnikko wanneer we ons na het event in de backstage installeren. ‘Het is fijn om te zien hoe er zich een community rond mijn muziek heeft gevormd. En ze reageerden positief op de nieuwe songs. Gelukkig, want ik ben behoorlijk zenuwachtig om mijn debuutplaat uit te brengen.’

Soms hoor ik nog steeds dat stemmetje in mijn hoofd: “You have to be fuckable to sell music, bitch!”

Ashton Casey, zoals de naar Londen uitgeweken Amerikaanse artiest echt heet, blijkt in het dagelijkse leven een pak introverter dan het blauwharige alter ego dat die (Casey is genderfluïde en gebruikt zowel de voornaamwoorden zij/haar als die/hen) als tiener in het leven riep. Ashnikko was alles wat Ashton destijds niet durfde te zijn: een cyberpunksuperster die experimenteert met pop, rap, punk en nu-metal, genderstereotypen verbrijzelt, rapt over orgasmes en voortdurend switcht tussen schattig en angstaanjagend. (Ze wordt weleens ‘Hatsune Miku on crack’ genoemd.)

In 2019 werd Ashnikko prompt een internetsensatie dankzij Stupid, een punkrapnummer met een feature van Yung Baby Tate, intens geschreeuw over PornHub en pussypower en een videoclip waarin ze met een bijl en maniakale glimlach enkele ex-vriendjes te lijf gaat. Zelfs Miley Cyrus was fan. Sindsdien scoorde ze een nog grotere hit met Daisy (goed voor een half miljard Spotify-streams), bracht ze de bejubelde mixtape Demidevil uit, werkte ze samen met Grimes, Doja Cat, Kelis en Princess Nokia, maakte ze een remix voor Lady Gaga en vormt ze een powerkoppel met Arlo Parks.

Om maar te zeggen: Ashnikko was altijd al larger than life. Maar Weedkiller, hun langverwachte debuutplaat, doet er nog een ferme schep bovenop. Ashnikko ontvoert u naar een dystopische fantasiewereld waarin feeën het opnemen tegen verwoestende machines genaamd ‘weedkillers’. Hun songs klinken donkerder, kwetsbaarder en bozer dan ooit. En u mag zich onder meer verwachten aan nu-metal over een vreselijke ex (You Make Me Sick!), apocalyptische pop over wormen (Worms), een macaber cheerleaderanthem geïnspireerd op Bring It On(Cheerleader), een aanklacht tegen het ongedaan maken van Roe v Wade (Possession of a Weapon) en een wondermooi duet met Ethel Cain (Dying Star).

Maar het begon allemaal met een kortverhaal.

Ashnikko:(knikt) Een paar jaar geleden schreef ik een folkloristisch, dystopisch verhaal over een zelfverzonnen feeënras. Kort samengevat: de feeën leven in perfecte symbiose met de natuur, tot weedkillers hun bos komen verwoesten. Eén fee overleeft de aanval, ontpopt zich tot cyborg en is uit op wraak. Uit dat kortverhaal vloeide de titelsong Weedkiller voort, en uiteindelijk een hele plaat.

Niet het meest evidente onderwerp voor een popplaat. Je had ook gewoon liefdesliedjes kunnen schrijven.

Ashnikko: Ik ben al mijn hele leven een scifi- en fantasyfreak. Weedkiller is een samensmelting van alles waar ik gek op ben. Folklore. Animefilms zoals Angel’s Egg en Princess Mononoke. De illustraties van Brian Froud. Games als Horizon Zero Dawn. De romans van Margaret Atwood, Neil Gaiman en Patrick Rothfuss. Postapocalyptische filmklassiekers zoals Mad Max en Tank Girl. Hans Zimmers epische Dune-soundtrack. Ik heb een heel Weedkiller-schetsboek dat uitpuilt van de inspiratie. Oh, en om in de juiste creatieve mood te raken, luisterde ik naar ambientmuziek voor planten. Maar dat is een ander verhaal. (lacht)

Het is niet mijn taak om hits te schrijven. Als ik feeënmuziek wil maken, dan is dat mijn goed recht.

Als kind was je een buitenbeentje. Eerst in het conservatieve North Carolina, daarna in Estland en Letland, waar je als tiener naartoe verhuisde zonder de taal te spreken. Was fantasy een vlucht?

Ashnikko: Misschien. (twijfelt) Die games en romans zorgden in ieder geval voor een fijne afleiding. Maar fantasy kan ook het tegenovergestelde van escapisme zijn. Mijn favoriete verhalen zijn net heel menselijk, houden me een spiegel voor en brengen me aan het lachen en huilen. Vaak voel ik me door fantasy net meer verbonden met de echte wereld rondom me.

Je begon ook al snel zelf te schrijven. Vieze gedichtjes over seks en uitwerpselen, maar ook kortverhalen.

Ashnikko: Op mijn tiende had ik een coole lerares die me stimuleerde om creatief te schrijven. Uiteindelijk is dat geëvolueerd richting songwriting, maar een boek uitbrengen blijft een kinderdroom. Bij de plaat hoort alvast een eigen comic die ik bij DC Comics uitbreng, en momenteel schrijf ik aan een volwaardige roman die zich ook in het universum van Weedkiller afspeelt.

Eigenlijk hadden we het moeten zien aankomen: Ashnikko zag er altijd al uit als een scifi-held.

Ashnikko: Dat is ze ook. Als tiener had ik nood aan een grote zus. En dus creëerde ik Ashnikko, een dapperdere, onbeschaamde versie van mezelf die aan mijn zij stond en me hielp om trauma’s te verwerken. Dankzij Ashnikko kan ik zingen over exen vermoorden in plaats van het effectief te doen. (droog) Ze is mijn rage room. Al moet ik zeggen dat ik steeds meer op haar begin te lijken, nu ik zelf volwassen en zelfverzekerder ben.

Ze is niet langer een stage persona?

Ashnikko: Oh, jawel. Ik hoop dat elke artiest een stage persona heeft. Anders zouden we allemaal onuitstaanbaar zijn. (lacht) Maar we zijn dichter naar elkaar toe gegroeid.

Weedkiller is dan wel fantasy, het is niet moeilijk om er metaforen voor de klimaatcrisis, de gevaren van technologie en de inperking van vrouwenrechten in te zien.

Ashnikko: Dingen waarover ik me zorgen maak, ja. Tuurlijk. Wie dat niet doet, let niet goed op. Eigenlijk is het gek: ik ken niemand die de planeet haat, en toch maken we haar met z’n allen kapot. Nu, het ís ook moeilijk om als individu een verschil te maken. Ecologisch leven is voor de meeste mensen ontoegankelijk. Zelf doe ik mijn best, maar bots ik ook tegen mijn grenzen aan. Als artiest vlieg ik de wereld rond. Dat knaagt aan mijn geweten, maar op dit punt in mijn carrière is een groene tournee organiseren gewoon onbetaalbaar.

Klopt het dat je je al je hele leven voorbereid op de apocalyps?

Ashnikko: Ik ben nogal paranoïde van aard. Dus ik ben graag voorbereid, ja. Je weet maar nooit. Ik heb een paar survivalcursussen gevolgd. Ik weet hoe je vuur maakt en water zuivert. Basic stuff.

Je zou in ieder geval langer overleven dan mij.

Ashnikko: De volgende stap is leren hoe ik mijn eigen voedsel kweek. Ik ben zelden thuis, maar ik droom van een huiselijk bestaan met een enorme tuin. Ik geloof heel erg dat met je handen in je moestuin ploeteren de beste manier is om te aarden.

Los van het thema klinkt Weedkiller ook een pak donkerder en samenhangender dan je mixtape Demidevil. De gimmicky songs zoals L8r Boi en Clitoris! The Musical zijn verdwenen.

Ashnikko: Maar goed ook, dat je evolutie hoort. Soms hoor ik oude nummers terug en cringe ik zo hard dat ik mijn huid binnenstebuiten wil keren. Al doe ik mijn best om meer mededogen en genegenheid te voelen voor mijn jongere zelf.

Ik las ergens dat je deze plaat meer voor jezelf hebt gemaakt en minder om aan bepaalde verwachtingen te voldoen. Is het meestal niet andersom? Dat de druk toeneemt naarmate je aan populariteit wint?

Ashnikko: De voorbije jaren moest alles groter, sneller en beter. Daardoor heb ik soms songs uitgebracht en samengewerkt met artiesten omdat mijn label dat een goed idee vond, niet noodzakelijk omdat ik er zelf achter stond. Dat is de grote tragedie van de muziekindustrie: muziek is onlosmakelijk verbonden aan mens-zijn, aan rituelen, religie en gemeenschap. Maar zodra je er een businessplan tegenaan gooit, begint het die kracht te verliezen. Het is bevreemdend om een persoonlijk, kwetsbaar nummer uit te brengen en vervolgens heel concreet te kunnen meten hoeveel mensen ernaar luisteren. It hurts my soul a little.

‘Who do I have to kill to make everybody love me?’ zing je in Cheerleader.

Ashnikko: Die song gaat vooral over onze culturele obsessie met perfectie en schoonheid. Nog zo’n neveneffect van popster zijn. Hoe hard ik me er ook tegen verzet, soms hoor ik nog steeds dat stemmetje in mijn hoofd: ‘You have to be fuckable to sell music, bitch!’ Heel vermoeiend.

Wat was het keerpunt om gewoon je eigen zin te doen?

Ashnikko: Het besef dat mijn intuïtie keer op keer juist zat. Want dat was het gekke: mijn fans bleken de songs die ik tegen mijn zin uitbracht óók niet zo tof te vinden. Op een gegeven moment dacht ik: fuck everyone. Het is niet mijn taak om hits te schrijven. Als ik feeënmuziek wil maken, dan is dat mijn goed recht. Vroeger wilde ik een popster zijn. Nu wil ik in de eerste plaats gelukkig zijn. En een grote tuin hebben.