Arctic Monkeys laat bij Studio Brussel nog niet té diep in de kofferbak van ‘The Car’ kijken

Het concert van Arctic Monkeys op de VRT was veeleer een greatest-hitsset dan een showcase voor hun nakende nieuwe plaat. Maar hoe was úw maandagavond?

2,4 miljoen, zoveel sms’en kreeg Studio Brussel vorige week binnen van luisteraars die een ticket wilden bemachtigen voor de exclusieve Arctic Monkeys-showcase op de VRT. En toen gingen de servers plat. Ook Knack Focus – yep, wij gaven eveneens een duoticket weg, proficiat Alana uit Gullegem! – ontving een lawine aan nieuw geregistreerde Monkeyfans. Konden we eindelijk nog eens een stuutje meer eten.

Uiteindelijk mochten 350 gelukkigen zich in de anders uitsluitend voor televisionele doeleinden bestemde Studio 5 van héél dichtbij vergapen aan wat de livevoorstelling van The Car moest worden. Die zevende Arctic Monkeysplaat, uit op 21 oktober, is de eerste sinds Tranquility Base Hotel & Casino, het fremdkörper waarop Alex Turner en co. richting dichtstbijzijnde Lunar surface verkasten – tot scepsis van een deel van de aanhang.

Nieuwsflash: anno 2022 zijn de Monkeys terug op aarde geland. Maar dat Turner – halflange verwilderde kuif, los hemd, zonnebril in het borstzakje – zijn lounge singer shimmer vanop Tranquility Base nog heeft, viel maandag meteen te merken tijdens opener en vooruitgeschoven single There’d Better Be A Mirrorball, een good old break-upsong waarvoor hij achter de piano plaatsnam. ‘So do you wanna walk me to the car?’ vroeg hij het kleine maar uitgelezen publiek. Het antwoord liet zich raden.

Wat later ging ook Big Ideas in première, een pianonummer met Bondsongallures dat door Turner ‘The Ballad of What Could Have Been’ genoemd werd, en waarin hij croonde dat ‘the orchestra’s got us all surrounded’. The Car belooft inderdaad een symfonische, weidse en cinematografische plaat te worden, al doet Sheffield’s finest het op het podium zonder strijkers of andere orkestraties. Zélfs bij Body Paint, ook live het meest dynamische van alle nieuwe nummers. Bij Studio Brussel vervelde het tot een halve rockopera. Het gitaren-in-de-luchtmomentje op het einde was Arctic Monkeys oude stijl.  

Het moet gezegd: voor het overige was dit een showcase die er nauwelijks één was. Er was maandag namelijk geen spoor van I Ain’t Quite Where I Think I Am, de in wiebelende wah-wahgitaren gedrenkte newbie die tijdens de zomerfestivals nochtans tien plays kreeg, noch van Mr Schwartz, het fingerpickingnummer dat over de grote plas ook al weleens een beurt kreeg.

Kregen we wel: hits (een op een hoger toerental gespeeld Four Out of Five, Do I Wanna Know?, Crying Lightning), verborgen schatten (AM-schaduwfavoriet Fireside en That’s Where You’re Wrong uit het schromelijk onderschatte Suck it and See) en méér hits (I Bet You Look Good on the Dancefloor, R U Mine?, 505). Kregen we ook: een uitzonderlijk goedgeluimde Alex Turner, die het publiek ‘A lovely bunch’ noemde en in niets leek op de koele minnaar die hij op Pukkelpop was. (Zou zijn ontspannen houding te maken hebben gehad met het strikte no filming-beleid dat tijdens deze show gold?) ‘We zouden in deze setting een prima gesprek kunnen hebben’, glimlachte hij. ‘But let’s not.’

Dat gesprek hebben we nog te goed, Alex. Net als het gros van die nieuwe plaat.