Angèle & Charlotte Abramow: ‘Soms signeer ik met un petit caca. Vinden Vlamingen geweldig’

Ze staat met een mond vol scheve tanden op de hoes van haar debuutalbum Brol. ‘Dat is volgens mij een van de redenen waarom Angèle ook in Vlaanderen populair is’, meent Charlotte Abramow, de visuele rechterhand van de vaderlandse popsensatie, die zelf in video’s en foto’s al even straf uit de hoek komt. Op de thee bij het creatieve Brusselse duo. In Parijs.

Oktober 2017, toen dit blad haar voor het eerst interviewde. Angèle Van Laeken, 21 jaar, heeft op basis van enkele grappige filmpjes en foto’s op Instagram een schare van enkele duizenden volgers opgebouwd. Voor ze het goed en wel beseft, staat het zusje van de Brusselse rapsensatie Roméo Elvis zelf op het podium in de weliswaar uitverkochte maar kleine Rotonde van de Botanique. Bijzonder, want ze heeft nog geen enkele single gelost, laat staan een ep.

Oktober 2018. Angèle Van Laeken, 22 jaar, heeft drie radiohits op haar conto, in deze volgorde: La loi de Murphy, Je veux tes yeux, La thune. Na een zomer vol festivals – van Werchter en Dour, tot in Frankrijk en Canada toe – brengt ze een eerste album uit, Brol. Haar Instagramaccount tikt tegenwoordig af op bijna een half miljoen volgers. Eind volgende maand staat ze twee dagen na elkaar in een uitverkochte grote zaal van de AB.

Tegenwoordig reist men naar Parijs om Angèle persoonlijk te spreken. Niet omdat de toegankelijke Instagramprinses plots een verwaande trien is geworden, de verandering van biotoop kwam er uit praktische en ook wel amoureuze overwegingen. Haar lief, de enigmatische danser/choreograaf/modeontwerper/regisseur Léo Walk, woont er en haar debuutalbum werd er ingeblikt aan de zijde van de Franse producer Tristan Salvati, bekend van knoppenwerk voor Coeur de Pirate.

‘Merci d’être venu’, bedankt Angèle ons voor de inspanning. Dat er ergere opdrachten bestaan, antwoorden we, terwijl we ostentatief een blik werpen op het stijlvolle decor: een hip theesalon in de bruisende artistieke wijk tussen Charonne en Place de la Bastille. Voor onze neus twee munttheetjes en een organic elderflower-brouwsel. Drie kopjes dus, want er zit nog iemand bij: Charlotte Abramow. Een Brusselse fotografe die op negentienjarige leeftijd voor haar studies naar Parijs verhuisde en zich sinds vorig jaar ontfermt over de visuele stijl van Angèle. De amusante clips van La loi de Murphy en Je veux tes yeux: Charlotte Abramow. De ondertussen kenmerkende kleurrijke, soms surrealistische foto’s van Angèle: Charlotte Abramow.

Nog niet eens twee jaar geleden was ze nochtans gewoon een van die paar duizenden Instagramvolgers van Angèle. ‘We kenden elkaar enkel van naam’, legt Abramow uit. ‘Haar posts spraken me meteen aan. Dat naturel, die humoristische kantje… Zoals haar N.E.R.D.-cover met de kaasrasp (van het nummer Provider, nvdr.): geniaal. Een paar maanden later werden we aan elkaar voorgesteld door Sylvie, haar manager. We hebben toen een aantal fotoshoots gedaan, met onder andere die foto van het spaghettikapsel als resultaat.’

Kort daarop volgden twee videoclips. Het was pure DIY: noch Abramow, noch Angèle had filmervaring. ‘Voor La loi de Murphy wilde Angèle dat de beelden de woorden en het versnellende ritme van de muziek zouden volgen, waarop ik suggereerde om het surrealistischer te maken. Door ons amateurisme kwam dat eigenlijk vanzelf. (grijnst) Zo hielden we een gietertje boven haar hoofd om regen te simuleren. Achteraf bleek dat het perfecte plaatje, maar eigenlijk kwam dat idee er gewoon omdat het toen stralend weer was.’

‘Vijfentwintig graden in Brussel, in oktober’, knikt Angèle. ‘Dat was an sich al surrealistisch genoeg. We hadden heel professioneel een storyboard opgesteld – dat je nu kunt kopen in de Brol-popupstore in Brussel – maar het is een klein mirakel dat we er zelf in geslaagd zijn alles technisch rond te krijgen. In dezelfde week hebben we trouwens ook Je veux tes yeux opgenomen. Een epische vijfdaagse!’

Charlotte Abramow: Je was echt aan het flippen. Vooral bij de opnames van La loi de Murphy vroeg ze constant: ben je zeker dat dit werkt? (lacht)

Angèle: Wat ik zo goed vind aan de videoclips die Charlotte maakt, is de fotografische kracht. Bijna elke still kun je als foto gebruiken. Dat past bij de visuele stijl die ik voor ogen heb, dat de foto’s en de clips als een geheel aanvoelen. Het kwam erop aan Charlotte te leren vertrouwen. Mijn eerste antwoord op een voorstel is meestal ‘non’, maar ik ben heel blij dat ik haar daarin gevolgd ben. In het songschrijven heb ik ook leren loslaten. Matthew Irons (van de Brusselse band Puggy, nvdr.), met wie ik samen aan La loi de Murphy geschreven heb, had een zeer bepalende tip voor mij: steek humor in je teksten. Mijn eerste songs waren bloedserieus. Sommige daarvan houd ik voor mezelf, als souvenir. Of misschien laat ik ze ooit door iemand anders zingen.’

Pispaaltje

Sinds de release van die twee eerste video’s nam ook de carrière van Abramow een hoge vlucht. Bekende modemerken kloppen bij haar aan, maar zij verkiest artistieke projecten. Zoals eerder dit jaar haar clip bij Georges Brassens’ klassieker Les passantes, een prachtig feministisch pamflet dat, mede door een verwijzing naar menstruatie, heel wat stof deed opwaaien in Frankrijk. Ook in het begin van haar carrière bewees de Brusselse haar maatschappelijke bevlogenheid al: in Claudette, haar afstudeerproject aan de Parijse kunstschool Gobelins, portretteerde ze een zeventigjarige vrouw op een eerlijke maar confronterende manier in al haar naaktheid. ‘Ik had nog nooit een vrouw ontmoet die zo comfortabel was met haar lichaam’, zo blikt Abramow terug op die richtinggevende ervaring. ‘De foto’s die ik van haar maakte, kregen veel respons van mijn medestudenten. Wat mij opviel: de jongens konden daar moeilijker mee om. Het strookte niet met hoe zij vrouwen zien. Dat was precies wat ik wilde aantonen met dat project: hoe komt het dat wij aanstoot nemen aan een verouderd vrouwenlichaam? Of waarom wordt er nog steeds zo krampachtig gereageerd op menstruatiebloed? Er is nog veel werk.’

Binnenkort verschijnt een nieuw project van haar: Maurice wordt een expo en fotoboek bedoeld als ode aan haar vader, aan de dynamiek van het leven ook, want hij overleefde een gemene kanker. Maar de ode nam recent een dramatische wending, eentje die de ironie van ons bestaan benadrukt: Abramows vader overleed vorige maand door een allergie aan een medicijn.

En terwijl Abramow op die emotionele rollercoaster zat, reisde Angèle van festival naar festival. ‘Het voelt alsof ik in een tsunami beland ben’, zegt de zangeres, gehuld in comfortabele groene training, over het voorbije jaar. ‘Maar dan eentje die ik beleef vanop zee, niet aan land, waardoor ik toch op de golven mee kan surfen. Ik lees zelden magazines en kijk amper televisie. Alleen als ik mezelf groot afgebeeld zie op de Brusselse trams of als ik ergens als grootste naam op de affiche sta, word ik met die groeiende populariteit geconfronteerd.’ Ze slurpt van haar muntthee.

Abramow: Met Brol krijgt dat nu een nieuwe dimensie: de mensen zullen een ander facet van haar persoonlijkheid ontdekken. Naast de speelsheid en humor is er ook ruimte voor angst, eenzaamheid en twijfel. Les matins is mijn favoriete nummer van de plaat. De melodie is prachtig en de woorden raken me elke keer weer. Het kan over een afscheid gaan, of een ruzie van de avond voordien, die je al slapend even hebt kunnen vergeten, maar waarvan je de volgende ochtend denkt: wat moet ik daar nu mee?

In Flemme zing je: ‘Ce qui me manque c’est Bruxelles.’ Parijs is dan toch niet de droomstad?

Angèle: Fransen nemen zichzelf serieuzer dan de Belgen. Muziek, werk, zelfs hun humor, c’est tout hypersérieux. Volgens mij ligt dat aan de hoge prijzen hier. Ik zou ook chagrijnig rondlopen als alles zo veel kost en je keihard moet werken om dat stadsleventje betaald te krijgen. Brussel is relaxter, mensen praten meer met elkaar. Nu, ik wil Parijs toch ook wat krediet geven: er valt meer te beleven en alles blijft langer open. Probeer op een zondagavond maar eens iets te gaan eten in Brussel. Bonne chance! In feite is de combinatie tussen beide ideaal.

Interpreteren die ‘serieuze’ Fransen de humor en zelfrelativering van Angèle anders?

Abramow: Ze zijn makkelijker verrast door dat absurdisme, al vinden ze ons doorgaans wel cool en amusant.

Angèle: Als ik in Vlaanderen handtekeningen uitdeel na een concert teken ik soms een drolletje, un petit caca, om zo het taalprobleem te omzeilen. Vinden ze geweldig. Ik heb dat één keer gedaan na een concert in Parijs en die fan droop ontgoocheld af. (lacht)

Abramow: Dat Angèle in Vlaanderen populair is, heeft volgens mij ook te maken met die nadruk op het visuele. Een foto of filmpje is veel universeler dan geschreven taal. Met de felle kleuren die wij gebruiken kun je ook verhalen vertellen. Elke song heeft een bepaalde kleur. Je veux tes yeux is rood. Jalousie is kakigroen. Dat helpt de mensen om bij elke song een apart universum te bedenken en te voelen. Dat is de kracht van Angèle.

Angèle: Toch blijf ik verbaasd over die populariteit in Vlaanderen, al voelt het ergens ook wel terecht: ik heb een jaartje in Antwerpen aan de jazzacademie gestudeerd, hè. Toen kon ik trouwens wel wat Nederlands, maar dat ben ik ondertussen weer helemaal kwijt.

Charlotte: De enige Nederlandse woorden die ik ken zijn ‘kip’ en ‘pispaaltje’. Geen idee waarom.

Charisma

Jullie maken vanaf de eerste rij mee welke invloed Instagram kan hebben: is jullie houding tegenover dat medium veranderd in het voorbije jaar?

Angèle: Ik voel nu veel meer druk en verantwoordelijkheid, waardoor ik ook meer afstand bewaar tussen mijn privé- en mijn publieke leven. Als die twee voortdurend door elkaar lopen, heb je nooit een mentale pauze.

Abramow: De moderne mens communiceert meer en meer via beelden, en professioneel is het een heel belangrijke tool geworden. Men vraagt niet langer naar je portfolio, maar checkt je Instagramaccount. In het begin was het een schande dat je je als fotograaf bezighield met Instagram – dat was iets voor pubermeisjes. Nu bepaalt het eigenlijk je netwerk.

Angèle: Weet je dat ik aanvankelijk anti-Instagram was? In 2015 stelde een vriendin me dat voor en ik dacht: wat moet ik daarop zetten? Vakantiefoto’s met mijn voeten in een zwembad? Neen, dank u. Maar oké, het is dan toch interessant gebleken. (lacht)

Soms vraag ik mij wel af wat mijn muziek waard is zonder het visuele concept. Ik vertrek altijd vanuit de klassieke basis piano en stem. De melodie moet meteen aanspreken, het visuele en de productie zijn toegevoegde waarde.

Wie had het geniale idee om die jeugdfoto van Angèle met een uitgevallen tand als cover voor het album te gebruiken?

Abramow: Die foto passeerde op Facebook en meteen was er die klik: dat moet het worden! Als een soort fuck you naar het imago van die typische, perfecte popsterretjes.

Angèle: De platenmaatschappij vond het commerciële zelfmoord. Gelukkig heb ik een goed contract, waarbij ik mijn vrijheid behoud. Ik heb mijn eigen platenlabel Angèle VL Records. Universal treedt in feite enkel op als advieskantoor en helpt met de distributie.

Net zoals je broer Roméo Elvis trek je de aandacht, zonder dat je daarvoor moeite moet doen. Hoe definiëren jullie charisma?

Angèle: Goeie vraag. Ik ben doorgaans nogal rationeel, maar ik praat graag over energieën. Ik zie het eerder als iets spiritueels dan iets dat louter toe te schrijven is aan een knap uiterlijk.

Abramow: Charisma heeft voor mij te maken met naturel, met jezelf niet te veel vragen stellen als hoe je overkomt. Er kan ook charisma schuilen in verlegenheid, maar toch: meestal zijn het mensen die ‘vloeiend’ handelen. Je manier van staan, van bewegen: het zit in alles. Dat soort mensen inspireert me. Angèle heeft dat, en haar lief ook. Als danser beheerst Léo zijn lichaam op een wonderlijke manier. Ooit hoop ik een project met hem te kunnen uitwerken.

Angèle: Je moet gewoon iets vinden dat je ligt. Bij Charlotte is dat fotografie. Ze ziet dingen die anderen niet zien. Léo heeft dat als choreograaf, hij weet meteen hoe mensen moeten bewegen. En ik heb dat dus op een podium. De eerste keer dat ik daar stond, voelde ik dat het iets van mij zou worden, het gaf mij energie. Ik kan best wel nerveus zijn, maar ik drink nooit alcohol voor ik op moet. Ik wil alles heel bewust beleven. Daarom ook zoek ik altijd contact met het publiek: ik wil niet het idee hebben dat ik voor een muur sta te zingen.

Abramow: Als er iets misloopt, zegt ze dat gewoon. Ze maakt grapjes en vraagt hoe het gaat. Die spontaniteit zorgt ervoor dat de fans snel een band met haar krijgen. Ze is dezelfde Angèle op en naast het podium: dat is haar kracht.