Angel Olsen over haar nieuwe album: ‘Toen ik het resultaat hoorde, moest ik bijna wenen van geluk!’

Synths! Strijkers! Orkest! Op All Mirrors trekt indiequeen Angel Olsen alle registers open. ‘En eigenlijk ging het alleen stem en gitaar zijn.’

‘Drama is iets dat mijn wereld omhult. Dat is altijd al zo geweest’, schrijft de 32-jarige Amerikaanse in haar bio bij dit album. All Mirrors is de therapeutische uitwerking van een gebroken relatie. Haar kenmerkende smachtende stem – nu eens donker en fragiel, dan weer groots en theatraal – krijgt ditmaal versterking van een heus orkest, onder leiding van Jherek Bischoff, een experimentele songwriter-componist die omschreven wordt als de missing link tussen Ennio Morricone en John Cale. Ook John Congleton (producer van onder anderen St. Vincent, Anna Calvi en Sharon Van Etten), met wie ze al samenwerkte voor haar tweede album Burn Your Fire for No Witness (2014), en vaste partner in crime Ben Babbitt zijn weer aan boord.

Het resultaat is een breed gearrangeerde plaat met daarnaast een belangrijk visueel aspect. ‘Alle videoclips en foto’s zullen in zwart-wit zijn’, vertelt Olsen ons op een Amsterdamse kade. ‘Ik wilde de sfeer van Hollywood en Sunset Boulevard in de jaren vijftig oproepen. Ik wilde referenties aan de Fellini-films. Ik wilde iets cinematografisch… En dramatisch, ja.’

Ze rolt met haar ogen en grijnst, zich goed bewust van haar imago en tegelijkertijd zichzelf relativerend. Sinds haar vorige album My Woman (2016) wordt ze neergezet als een van de feministische voorvechtsters in de internationale muziekwereld. Olsen: ‘Dat mag, maar het was niet mijn bedoeling. Een Franse journalist wierp mij ooit voor de voeten dat mannen wellicht niet graag naar dat album zouden luisteren omdat het te feministisch is. Really?! Op zo een momenten kan ik alleen maar denken: kerel, je zou best een andere job overwegen, want het is heel eng dat iemand als jij teksten mag publiceren.’

Angel Olsen is een pittige jonge vrouw die je in interviews uitdaagt met wedervragen, absurdistische zijpaden of stiltes. Zo gelaagd klinkt ook haar nieuwe album, met de titeltrack als magnum opus, maar evenzeer met tedere pareltjes als Tonight. ‘In feite heb ik All Mirrors geschreven als soloalbum, enkel gitaar en mijn stem, zoals op mijn debuut-ep Strange Cacti (2010). Tot ik Ben enkele demo’s stuurde. Hij heeft zich gespecialiseerd in sound design voor videogames en filmsoundtracks. Het was de bedoeling dat hij hier en daar een pianoarrangement zou toevoegen, maar het zijn dus strijkers geworden. (lacht) Toen ik het resultaat hoorde, moest ik bijna wenen van geluk! We besloten het nog verder te pushen en Jherek Bischoff aan boord te halen. Ik heb veel naar klassiek en jazz geluisterd om mij die taal eigen te maken, maar soms zei ik ook gewoon tegen hem: “Ik wil dat het als The Velvet Underground klinkt, maar dan in de wereld van orkesten.” Een geslaagd experiment, vind ik. Neem nu het titelnummer. Dat begint met synths en gaat dan over in strijkers. Alsof je van elektriciteit overschakelt op kaarslicht. Heerlijk.’

All Mirrors gaat over mislukte liefdes, twijfels bij haar muziekcarrière, mijmeren over wat was en wat nog komen moet. ‘De artieste Angel Olsen is niet alles wat ik ben. It’s not the complete story‘, legt ze uit. ‘Maar het is oké dat de rest van de wereld de rest niet kent.’

Olsen groeide op in Saint Louis, Missouri, waar ze op haar derde in een pleeggezin van negen kinderen terechtkwam, maar over dat gedeelte van haar leven heeft ze het liever niet. ‘Ik kreeg steeds maar vragen over touren met Will Oldham, adoptie en politiek. Ik wil daar gerust serieuze gesprekken over voeren, maar van mens tot mens, niet om in de boekskes te komen. Het heeft ook weinig te maken met mijn albums’, zegt ze. Over Saint Louis wil ze het wel hebben: ‘Heel mooie architectuur en vroeger een levendige jazzscene, maar nu is het een verlaten, deprimerende industriestad. Een van mijn favoriete bars daar was The Creepy Crawl. Een ongure plek, die stonk naar pis. Heel cool voor een bende tienermeisjes, natuurlijk. Ik heb er onder meer Black Dice aan het werk gezien. Op mijn achttiende trok ik naar Chicago en daar heb ik me helemaal op de muziek gestort, heb ik voor een publiek leren spelen.’

Een tournee met Will Oldham in 2010 lanceerde haar carrière, bijna tien jaar later heeft ze vier albums op haar cv staan. Duetten met Mark Ronson (True Blue) en Alex Cameron (Stranger’s Kiss) en het gebruik van haar muziek voor Netflix’ succesreeks 13 Reasons Why zorgden dat ze de voorbije jaren een breder publiek aanboorde. Maar haar succes heeft weinig aan haar leefwereld veranderd. Ze woont nog steeds in Asheville, een klein stadje te midden van de bergen en bossen van North Carolina. Op haar gsm toont ze ons foto’s van haar nieuwe huis. ‘Over de hele wereld concerten spelen volstaat voor mij. Ik hoef niet in dat soort stadsomgeving te leven. Ik heb geleerd om te genieten van alleen zijn en te doen wat ik wil, wat een privilege is. Ik probeer in ieder geval niet steeds populairder en groter te worden. Ik ben blij met hoe het nu is en met wat ik gerealiseerd heb.

‘Het beste advies dat ik ooit heb gekregen, ‘ vervolgt ze, ‘was dat je maar beter gelooft in wat je schrijft, want je moet het nadien héél veel spelen. Maar mocht ik Windows of Shut Up and Kiss Me nooit meer moeten spelen, zou ik daar absoluut vrede mee hebben. Soms voelt het alsof je andermans liedjes zingt en kan ik alleen maar denken: you were so full of shit. Zo gaat dat, aan die cirkel van het leven ontsnap je niet. Je verandert, alleen moet je erover waken dat je niet ten slechte verandert. Dat is mijn grootste angst. Daarom probeer ik niets overmatig te doen: niet te veel touren, niet te veel promo voeren, niet te veel schrijven. Zodat ik er plezier aan kan blijven beleven.’