Niet alle muziek geurde in 1969 naar patchoeli. Een zomer lang belichten we de vreemdere klanken die toen op vinyl gestanst werden en vandaag nog altijd swingen. Deze week: An Electric Storm van White Noise.
De groep
White Noise werd in 1968 opgericht door de Amerikaan David Vorhaus, een klassiek geschoolde bassist met een passie voor fysica en techniek, nadat hij in Londen een workshop had bijgewoond van synthesizerpionier Delia Derbyshire, componist van het originele themawijsje van de BBC-serie Doctor Who.
De plaat
An Electric Storm verscheen in juni 1969 op Island Records. Labelbaas Chris Blackwell – de man die later Bob Marley in het Westen zou introduceren, Grace Jones opnieuw naar Jamaica halen en het jonge U2 tekenen – was zo onder de indruk van de single Love without Sound dat hij persoonlijk bij Vorhaus aandrong op een langspeler en daarbij een royaal voorschot op tafel legde. Vervolgens sloten Vorhaus, Derbyshire en David Hodgson, geluidstechnicus en huiscomponist bij de BBC, zich maandenlang op in een geïmproviseerde studio, volgestouwd met analoge bandapparatuur en speeltjes zoals de EMS VCS 3, de eerste mobiele, modulaire synthesizer van Britse makelij.
Onder meer door The Orb, Broadcast, Fuck Buttons en Boards of Canada aangevinkt als een klassieker en een belangrijke invloed.
Het geluid
De dark side van psychedelica. In hun klanklaboratorium brouwt het trio een hallucinogene luistertrip waarin gemanipuleerde stemmetjes, onwereldse sound effects, overstuurde synths, en asymmetrisch geassembleerde, hypnotische melodieën als een naderende donderwolk een schaduw werpen over het zomersprookje van de sixties. Firebird fladdert oncontroleerbaar rond in het psychotische hoofd van Brian Wilson, in My Game of Loving zit een intermezzo met orgastische, echoënde orgiegeluiden en afsluiter Black Mass: An Electric Storm in Hell klinkt precies zoals de titel doet vermoeden, inclusief koorzangen en oerkreten.
De quote
‘Dreams gone, just melting fever in my soul / Within my head the bell seems to toll / Fast breathing wreathing grooving hippies down / Now making love without sound.’ (uit Love without Sound)
De impact
Te donker, te bevreemdend en te avant-garde: in 1969 viel An Electric Storm, meer experimenteel audiotheater dan popmuziek, op een koude steen. Tegenwoordig staat het album te boek als een mijlpaal in de elektronische muziek, onder meer door The Orb, Broadcast, Fuck Buttons en Boards of Canada aangevinkt als een klassieker en een belangrijke invloed.
