2020 zou het jaar van Lara Chedraoui worden. ‘En toen zei de wereld: “Fuck you!”‘

Eerst was er de relatiebreuk, daarna de vreemde reünie met haar vader en dan de crash. En net toen ze recht wilde krabbelen, schoffelde covid haar weer onderuit. Haar longen verraden haar nog steeds, maar aan Liquid Love, de vierde van Intergalactic Lovers, is dat amper te horen. ‘Je moet je beperkingen naar je hand zetten. En daar ben ik echt heel goed in geworden.’

‘De laatste jaren zijn een les in geduld en aanvaarding geweest’, bedenkt Lara Chedraoui zich. ‘Aanvaarding dat het leven nooit loopt zoals jij het wilt. Dat heeft geholpen. Ik heb nog beter leren incasseren.’

Het leven is de Intergalactic Lovers-frontvrouw nooit bijster genadig geweest, maar de afgelopen vier jaar leek het universum het echt op haar gemunt te hebben. ‘Als je in reïncarnatie gelooft, is er eigenlijk maar één mogelijke conclusie: in mijn vorig leven was ik Stalin.’ Met als kers op de taart: het coronavirus dat in april 2020 wekenlang met modderpoten door haar longen banjerde en haar tot op vandaag nog altijd parten speelt. Chedraoui kampt al twee jaar met postcovidsyndroom of long covid.

‘Allez, die is toch afschuwelijk.’

Ze spreekt ons toe via Zoom, vanuit de mansarde van haar moeder, en draait de camera naar het dakraam. ‘Echt. Zo. Lelijk.’ De laatste jaren mogen dan een les in geduld en aanvaarding geweest zijn, de zen stopt wel weer waar de watertoren van Aalst begint.

‘Goh.’

‘Nee? Ik heb er tijdens mijn quarantaine waarschijnlijk veel te lang op moeten staren. Het zal daaraan liggen.’

De laatste jaren leverden wel aardig wat voer op voor Liquid Love, het zeer fijne vierde album van de Lovers, onder auspiciën van Luuk ‘Shameboy’ Cox. De singles Bobbi, Lost en Crushing werden al vooruitgestuurd, en in maart zal hun kortfilm op basis van drie nieuwe nummers ook te zien zijn op het Filmfestival Oostende. Nog in maart speelt Chedraoui de hoofdrol in Lost Luggage, de Eén-reeks naar een idee van Tiny Bertels waarin agente Samira in de nasleep van de aanslagen op Zaventem achtergebleven koffers aan slachtoffers en nabestaanden retourneert.

Je worstelt na twee jaar nog steeds met postcovidsyndroom. Lotgenoten getuigen hoe ze naast aanhoudende ademhalingsproblemen bijvoorbeeld ook concentratiestoornissen hebben. Hoe werkt zo’n schrijfproces als alles mistig is?

Lara Chedraoui: Ik had het geluk dat ik mijn teksten al af had voor de wereld in brand vloog. Op de set van Lost Luggage was die waas al een groter probleem: sommige dagen kwam ik gewoon niet op mijn woorden, hoe hard ik ook gestudeerd had. De ene dag ben je helder, de volgende supervaag en je moet dat gewoon ondergaan. Zeer frustrerend. Dat ik een jaar cortisonen moest slikken, zal ook wel niet geholpen hebben. Op den duur dwaalde ik door de keuken als een mistige vos, al lang vergeten wat ik daar ook alweer kwam doen. Ik was er echt overtuigd van dat ik vroegdement geworden was. ‘Shit, ook dat nog, Chedraoui!’

Heeft de pandemie van jou een hypochonder gemaakt?

Chedraoui: Terwijl ik dat nooit geweest ben. Ik ben meer het type dat pas naar de dokter gaat als haar arm eraf ligt. ‘Dokter, ik wil er niet meer van maken dan het is, maar misschien moet je daar toch eens naar kijken?’ (lacht) Toen de horrorbeelden uit China ons begin 2020 al kwamen aanwaaien, suste ik mijn moeder nog: ‘Dat is iets Chinees, dat komt nooit zo ver.’ Een maand later lag ik in een skipak met 41 graden koorts te ijlen op deze zolderkamer. Toen ik, na zeven weken isolatie, voor het eerst weer buiten kwam, was ik er plots van overtuigd dat corona in de bomen zat. En in de struiken. En die windvlaag? (droog) Corona. Die paranoia ebt gelukkig stilaan weer weg, want ik moet mensen kunnen knuffelen. Als de woorden me tekortschieten, grabbel ik je vast. Toen dat plots niet meer kon of mocht, voelde elk gesprek maar half.

De gitarist van de Lovers woont ondertussen in Ierland. Ook dat maakte het schrijfproces allicht moeizamer?

Chedraoui: Die afstand heeft alles uiteraard wat moeilijker gemaakt. We moesten alles digitaler aanpakken, terwijl ik net een grote techloser ben. (lacht) Ik moet in dezelfde ruimte kunnen zitten. Op afstand zal ik mijn huiswerk ook wel netjes maken, maar je gaat pas echt tevreden zijn van mijn werk als je me face to face hebt.

Liquid Love is geen vrolijk album geworden. Enkel Bobbi, waarin je je metekind toezingt, springt er enigszins uit.

Chedraoui:(lacht) Ik heb het op zijn minst één keer geprobeerd. Had je trouwens al door dat de opeenvolgende titels ook een soort boodschap voor haar vormen?

Nee.

Chedraoui:The Heart Beaten Beats. Bobbi. / Two to One. / La folie. Crushing. My Old Mind. / Lost. In Limbo. / Waves of Desperation. Rise. / My Low Low / Be Patient. / These Shades of Blue. Turn Insight Out. Als een kleine reminder voor haar, mij, en de rest van de wereld dat alles soms wel shite is, maar alles altijd ook weer goed komt. Om maar te zeggen: er zit ook veel hoop in Liquid Love.

Zelfs Bobbi is hooguit aan de oppervlakte een ode aan je metekind. Want het is evenzeer een elegie voor haar grootvader, min of meer jouw pluspapa.

Chedraoui: Hij overleed in 2020 aan kanker. Ik ben nog altijd zeer dankbaar dat zijn kinderen ervoor hebben gezorgd dat ik er ook bij kon zijn op de dienst palliatieve zorg, dat ik afscheid heb kunnen nemen.

De somberte zit hem op Liquid Love vooral in de teksten. In contrast daarmee is de muziek haast misleidend vrolijk. Wat maakt dat je vrolijk met de voet zit mee te tikken op het dartele Lost terwijl jij ‘waking up is never easy when your heart just wants to die’ zingt.

Chedraoui: De eerste keer luister je naar de vrolijke melodie, de tweede keer naar de tekst en denk je: shit, die griet wil dood? (grinnikt) Maar uiteindelijk komt alles goed, hoor. We wilden het vierde album echt lekker dansbaar en groovy maken. And then life happened. Terwijl de jongens met vrolijke muziek kwamen aanzetten, stond ik daar met mijn sneue teksten. Ik heb die dan maar over hun muziek uitgegoten, en dat werkt eigenlijk zeer goed. Zij brengen wat licht in mijn duisternis, terwijl ik hun ongebreideld optimisme af en toe een raar, duister kantje geef. (denkt na) Er is sinds 2018 gewoon zoveel gebeurd… Doorgaans trek ik het wel op karakter, door alles plat te relativeren en weg te lachen. Die strategie hanteer ik al sinds ik op de lagere school niet tot de populaire kindjes behoorde. Dat werkt ook. Tot je ouder wordt en je problemen ook groter worden. Als je alles maar blijft sugarcoaten, moet je niet verbaasd zijn dat je uiteindelijk diabetes krijgt. Je verleden haalt je altijd in. Begin oktober 2018 liep mijn relatie op de klippen. Half oktober trok ik met mijn zus Maya naar Libanon voor de eerste, vreemde ontmoeting met mijn vader in achttien jaar.

In datzelfde Lost lijk je ondanks alles wel nog steeds naar zijn goedkeuring en aandacht te hengelen. Is dat zo?

Chedraoui: Hij blijft mijn vader. Een deel van mij blijft dus hopen op een band die er nooit zal zijn. Ik heb op die trip geleerd waarom ik dat ook niet mag verwachten. Dat het blijkbaar normaal is dat hij er soms vijf maanden over doet om op een bericht te antwoorden. Dat doet pijn. Maar hij bedoelt het niet slecht. We hebben gewoon andere verwachtingspatronen.

Na die trip begon een internationale tour van de Lovers. Ik hield me voor dat alles wel goed zou komen als ik eenmaal weer thuis was, maar toen ik in december terug bij mijn moeder introk, ging het licht uit. Gedesoriënteerd, zowel mentaal, fysiek als in het leven. Zelden zo diep gezeten. Ik heb de jongens ook zes maanden genegeerd. Ze stuurden nog wel muziek op, maar ik trok het even niet meer. (droog) Mijn psychologe heeft haar werk gehad. Zonder haar had ik het gewoon niet gehaald.

Bedoel je dat zo zwart als het klinkt?

Chedraoui: Je moet het je vooral voorstellen als een zwart gat. Ik snapte nergens nog de zin van. Niks kon me nog boeien. En popmuziek geloofde ik gewoon niet meer.

En toen moest 2020 nog komen.

Chedraoui: Dat was nog de grootste mindfuck. Eind 2019 vond ik mijn balans eindelijk terug. 2020 zou mijn jaar worden, daar was ik van overtuigd. ‘Hier ben ik weer, wereld!’ En toen zei de wereld: ‘Fuck you.’

Binnenkort moet ze opnieuw naar het ziekenhuis van Aalst voor een check-up. Ze komt daar liever niet meer. ‘Het is dertien maanden lang mijn hele leefwereld geweest, waar ik driemaal per week ging revalideren. Echt vrolijk word je daar niet van.’ Na twee jaar kan Chedraoui nog steeds maar 85 procent van haar normale longcapaciteit benutten.’ ‘Nog steeds zijn er nummers die we daardoor niet kunnen spelen.’ Ook over het podium stuiteren als een zelfverklaarde jack russell lukt – voorlopig – niet meer. ‘Vroeger ging ik lopen, al zingend. Omdat ik wist dat als ik dat een uurtje vol kon houden het me ook wel zou lukken op het podium. “Over een paar maanden loop ik weer tien kilometer”, zei ik tegen de dokters in 2020. Twee jaar later haal ik op een goede dag vier kilometer.’ Ze herpakt zich. ‘Ik wil niet klagen, want ik heb in het ziekenhuis gezien hoeveel erger het allemaal nog kan. Maar het blijft een bittere pil om te slikken. Ik troost me dan maar met de gedachte dat er na zeven magere jaren ook zeven vette aan zitten te komen.’

Klaar om eerst nog die drie laatste magere jaren uit te zweten?

Chedraoui: Ik bedoel: er komt altijd wel weer iets beters uit de bus.

Je hebt veel verloren in de laatste jaren. Heb je ook iets gewonnen?

Chedraoui: Ik heb geleerd om hulp te vragen.

Je geeft liever dan dat je neemt of vraagt, heb je je eerder eens bedacht. Nu moest je wel.

Chedraoui: En voelde ik me meteen een aansteller. Als ik niks voor anderen kan doen, voel ik me ook nogal nutteloos. Want anderen hebben het slechter dan mij. Ze hebben me tijdens mijn revalidatie in het ziekenhuis ook regelmatig bij de oudjes moeten wegsleuren. Ik vond het zo zielig hoe zij moesten afzien zonder iemand in de buurt.

Het was ook wat pathologisch geworden. Ik heb jaren gedacht dat ik zelfs geen baaldag mocht hebben. ‘ Waddist, Chedraoui? Luxeproblemen, zeg je? In Afrika hebben ze geen eten!’ Ik ben 35 moeten worden vooraleer het ging doordringen dat dat gewoon wel mag. En dat ik ook gewoon hulp kan vragen als iets niet lukt. Niemand kan alles alleen. Zelfs al voel ik me nog steeds een aansteller.

Is er op muzikaal vlak iets in de plaats gekomen voor wat je ontnomen is?

Chedraoui: Je moet je beperkingen naar je hand zetten. Daar ben ik echt heel goed in geworden. (lacht) Sinds ik geen gitaar meer kan spelen, nadat ik mijn duim er bijna af gesneden had met een gebroken bierglas is mijn podiumprésence er enorm op verbeterd. En door de problemen met mijn longen zing ik tegenwoordig behoorlijk lager, maar ook mooier, vind ik zelf. Het straalt een zekere rust uit en past goed bij de sfeer van de plaat. Het is alleen frustrerend dat ik zo’n plaat vroeger op drie dagen inzong, terwijl dat nu weken duurt. Na één nummer moet ik telkens rusten. Uithalen op het podium lukt me ook niet meer. Het is een constant doseren om nog genoeg puf voor de laatste nummers te sparen.

De set van Lost Luggage was op dat vlak waarschijnlijk een welgekomen afwisseling?

Chedraoui:(knikt) Kaat, Nathalie, Ibbe (Beels, Basteyns en Daniels, de drie regisseurs, nvdr.) waren ook zeer geduldig met mij, ook op mijn mistige dagen. Bovendien had ik onderschat hoe hard ik het gemist had om door andere cultuurliefhebbers omringd te zijn: het ging eens niet over corona of extreemrechtse haattheorieën.

Hoe vaak komen extreemrechtse haattheorieën ter sprake in je dagelijks leven?

Chedraoui: In het ziekenhuis? Vaak. Dan revalideer je samen met het nieuws op de achtergrond, en hoor je plots uit de monden van medepatiënten ‘hoe covid naar Europa is gekomen in die bootjes op de Middellandse Zee’. Of ‘hoe die vluchtelingen op hotel mogen verblijven, terwijl ik nog nooit één dag op hotel kon gaan’.

Ik heb me vaak moeten inhouden. Niet het minst om fysieke redenen: ik moest letterlijk mijn adem sparen. Lost Luggage vormde gelukkig een goed tegengif. Zo kon ik op voorhand met enkele slachtoffers praten en was het deugddoend om te merken hoe geen van hen haat of wrok koestert tegenover een hele religie of bevolkingsgroep.

Vorig jaar maakte Basteyns samen met fotografe Lieve Blancquaert de docu En toen was het stil. Ze praatten met acht slachtoffers van de aanslagen. Sommige slachtoffers weigerden blijkbaar omdat ze hadden gemerkt dat ze veel rechtser waren geworden en dat liever niet op tv wilden zien. Snap je hen ook?

Chedraoui: Ik herinner me hoe we anderhalve maand na de aanslagen in Japan moesten spelen en in die witte vervangtenten op Zaventem zaten te wachten, omringd door gewapende militairen. En hoe ik ook bang werd en onbewust ging speuren naar ‘verdachte donkere types met baarden’. Ik heb mezelf tot de orde moeten roepen. (lachje) ‘Wat zijn we aan het doen, Chedraoui? Jij bent een van hen.’ Zo snel kruipt dat dus onder je vel.

Als ongeschoolde actrice een emotionele hoofdrol torsen: evident is het niet. Waar ga jij de emoties zoal zoeken?

Chedraoui: Ik heb het verhaal in soundtracks verdeeld: elke scène en emotie kreeg een paar nummers toegewezen. Zo zullen eclectische jazz en ik nooit vrienden worden, dus zette ik dat snoeihard op in de wagen telkens ik opgenaaid op de set verwacht werd. Die soundtrack hielp. Ik kan nu eenmaal niet op commando huilen. Of zomaar kwaad worden. Mijn therapeut smeekt daar al jaren om. (grinnikt) Of ik me toch eens wil voorstellen dat ik op een berg sta en dan alle frustraties van me af wil roepen. Dat lukt me niet. Ik voel me altijd gegeneerd voor de anderen in de kamer.

Pittige draaidagen wel. Het gaat namelijk echt niet zo goed met Samira. Het gaat zelfs van kwaad naar erger. Om dat geloofwaardig te spelen moest ik weer de muziek bovenhalen uit die donkere periode waar ik net uit was geklauterd. En dan maar hopen dat we sommige takes niet opnieuw zouden moeten doen. Dat had ik niet aangekund. Op den duur ging de lijn weer vervagen en vroeg ik me soms af of ik wel beter geworden was.

‘Er zijn ook goede flikken’, bedacht je je eerder al over Lost Luggage, met het je-ne-sais-quoi van iemand die het gros van het politiekorps toch vooral machtswellustige fascisten leek te vinden. Of interpreteerde ik dat fout?

Chedraoui: Goh . (lacht) Karima, de agente van de luchthavenpolitie op wie Tiny mijn rol gebaseerd heeft, is een prachtige, lieve vrouw die troost heeft proberen te bieden waar er amper te vinden viel. En hetzelfde geldt voor haar team. Er bestaan dus minstens vijf goede flikken. (denkt na) Er zat geen specifiek verhaal achter, maar je vraagt het me wel op een slecht moment. Doorgaans ben ik diegene in de vriendenkring die nog gelooft dat sommigen agent worden vanuit een drang om de wereld te verbeteren. Net zoals ik die ene ben die gelooft dat sommige politici in het begin van hun carrière oprechte idealisten waren. Maar ik heb nu net twee weken vrijwilligerswerk in een vluchtelingenkamp in Duinkerke gedaan, waar agenten tweemaal per week de tenten kapot kwamen snijden. Als een chef je dat in de winter opdraagt, en jij neemt niet meteen ontslag, dan weet ik het ook niet meer. Het is alvast te hopen dat je niet in reïncarnatie gelooft.