20 jaar Goose: ‘En toen verloren we onze labeldeal en onze manager’

Het is intussen twintig jaar geleden dat Goose een eerste single uitbracht. Dat viert de electrorockband uit Kortrijk met G20SE 20Y Celebration, een verrukkelijk vormgegeven dubbelplaat en 7″, en met een verjaardagsconcert in de Lotto Arena. ‘Dit is geen eindpunt. Hierna doen we gewoon verder.’

‘Dit is mijn favoriete plek’, zegt Dave Martijn, gitarist en toestenist van Goose. ‘Daar links zie je vliegtuigen een bocht nemen naar de luchthaven van Kortrijk-Wevelgem. Voor een vliegtuigfanaat als ik bestaat er geen groter genot, hier aan muziek werken en tegelijk mijn passie voor luchtvaart botvieren.’

We zitten in de Safari Studios in Kortrijk. Rond ons dwarrelt bouwstof en denderen goederentreinen. Het voormalige douanegebouw aan het spoor heeft een unieke architecturale transformatie ondergaan en staat symbool voor de snelle verstedelijking van de stationsbuurt. Binnen kijk je je ogen uit. In wat ooit een loods was, bulkt het van de synths en drumcomputers. Boven, in de kantoorruimte die is omgebouwd tot studio, staart Martijn dromerig uit het raam.

Net als Nick ‘Goose’ Bradshaw, het personage uit de film Top Gun naar wie de electrorockband genoemd is, is Martijn co-piloot van Goose. Zitten mee in de cockpit: Mickael Karkousse (zang, synths), Bert Libeert (drums) en Tom Coghe (bas). Samen brengen ze een nieuwe plaat uit, G20SE 20Y Celebration. Géén best of, drukt Karkousse ons op het hard.

Mickael Karkousse: We hebben er alles aan gedaan om G20SE 20Y Celebration geen best of te noemen. Maar we merken nu al dat dat grandioos is mislukt. (lacht)

Tom Coghe: We vieren twintig jaar muziek met twintig singles die samen een nieuw geheel vormen. Door er nog drie onuitgebrachte songs aan toe te voegen, voel je nog meer van waar we komen. Tegelijk voelt deze compilatie voor ons als nieuw aan.

Karkousse: Tijdens de selectie van de tracklist zijn we door al onze harde schijven gegaan. We hebben drie nummers teruggevonden waarvan we vinden dat ze cruciaal zijn geweest in onze zoektocht, maar die op de een of andere reden nooit op een plaat zijn terechtgekomen. Down Below is daar een voorbeeld van.

Dave Martijn: We hebben de nummers niet gewoon chronologisch gerangschikt. Er zijn vier sides en elke kant vormt een geheel. Zie het als vier ep’s die samen het verhaal van Goose vertellen.

Karkousse: We geven waarde aan onze muziek, die meer is dan een digitaal bestand. Zoals bij iedere release is het artwork van cruciaal belang. We hebben al met ongelofelijke talenten samengewerkt, maar voor deze 20Y Celebration hebben we Elke Verschatse, onze designer sinds dag één, opnieuw gevraagd voor het artwork. We zijn heel trots op het resultaat.

De beginjaren van Goose lieten niet meteen een toekomst in electrorock vermoeden.

Karkousse: De kiem van Goose ligt in rockmuziek. Als Loamy Soil waagden we in 1998 al onze kans in Humo’s Rock Rally. We repeteerden en leefden boven het in Kortrijk legendarische rockcafé Den Trap.

Coghe: Ik maakte toen nog geen deel uit van de groep. We zijn elkaar tegengekomen op de preselecties van die Rock Rally, waar ik in een andere band speelde. Het klikte meteen.

Martijn: Tom had een frisse sound. Wij speelden seventiesrock, Tom ninetiesrock. Meer dansbaar, met een insteek die bleef hangen. Wij waren intussen op de limieten van rock gebotst. Het genre werd te beperkend om nog te kunnen vernieuwen, dus gingen we op zoek naar wat ons triggerde. We wilden als liveband dezelfde impact hebben op het publiek als een dj. De ideale reden dus om het nachtleven in te duiken en te ontsnappen uit een slaperige provinciestad. De sound van Daft Punk, Les Rythmes Digitales, Felix da Housecat heeft ons in die periode erg geïnspireerd.

Bert Libeert: We hadden wel wat synths in huis en voelden dat daar íéts in zat. Maar we wilden niet per se dancemuziek maken. We hadden eerder de neiging die ‘nieuwe klanken’ met onze rocksound te mengen.

Martijn: Tom kwam er in 1999 officieel bij en toen begon de puzzel in elkaar te passen. We begonnen met basdrums te werken, voegden daar synths aan toe en ineens had je iets wat klonk als Goose.

Die vernieuwingsdrang vertaalde zich in winst in de Rock Rally in 2002.

Libeert: Mickael wíst dat we zouden winnen. Hij had het al bij onze inschrijving voorspeld. Toen we doodzenuwachtig op het podium stonden, keek ik naar hem en hij naar mij en zei hij doodkalm ‘het is oké’. Waarna onze naam als winnaar werd afgeroepen.

Karkousse: Laten we zeggen dat mijn bewijsdrang zo groot was dat enkel winnen onze deelname rechtvaardigde. (lacht) De impact van de Rock Rally was enorm. Het regende aanbiedingen en ineens zaten we daar, vier gasten uit Kortrijk voor wie De Kreun in Bissegem al het buitenland leek, te praten met managers, bookers en labels met allemaal een eigen visie op wat en wie Goose hoorde te zijn. Maar we voelden ook: we zijn hier niet klaar voor.

Het duurde tot 2004 voor er een eerste single uitkwam, Audience. De slagzin uit dat nummer, ‘you’re the crowd, you’re the audience’, was meteen ook een mission statement.

Karkousse: Inderdaad, voor ons staat Audience voor de geboorte van Goose. Met dat nummer viel alles in zijn plooi en brachten we iets unieks. Het is het eerste nummer dat we releasten en zelf naar de radio brachten. Heel DIY. Maar die aanpak en die eigenzinnigheid zijn gebleven en hebben ons gebracht naar waar we nu staan. We hebben heel wat doorzettingsvermogen nodig gehad. Niet iedereen was klaar voor onze sound.

Martijn: Ik herinner me dat er op de demo van British Mode gewoon géén reactie kwam. We speelden die voor geïnteresseerde managers in een wagen en die bleven gewoon doorbabbelen.

Libeert: Au fond maakten wij rockmuziek. Nog steeds, zij het dan elektronisch. Veel mensen snappen dat pas als ze ons live hebben gezien. ‘Ah oké. Het is een bánd, het is rock-‘n-roll.’ En pas dan beginnen ze anders naar onze nummers te luisteren.

Jullie debuutalbum Bring It On verscheen in 2006 op het Britse label Skint.

Coghe: We wilden naar het buitenland en wezen het ene na het andere Belgische label af. We waren jong, eigenzinnig en arrogant genoeg om te geloven dat het kón.

Libeert: We trokken in die tijd vaak op met bands die dezelfde attitude hadden. We zaten vaak in de studio van Das Pop, boven café De Video in Gent. Daartegenover huisden David en Stephen Dewaele van Soulwax. In die periode waren die twee bands wellicht de enige die ons snapten.

Martijn: Bring It On was misschien wel onze moeilijkste plaat om af te te werken, gewoon omdat we eindeloos veel tijd hadden. We leden aan ‘demolitis’: songs afwerken en mixen leek ons onmogelijk. Reinhard Vanbergen van Das Pop heeft ons toen uit het slop geholpen en gezegd: Stop, dít mixen we!

Bring It On werd goed onthaald in binnen- en buitenland. De songs vonden hun weg naar internationale tv-reeksen en films, maar toch was jullie buitenlandse avontuur geen onverdeeld succes.

Karkousse: Er was veel druk om snel met een opvolger op de proppen te komen. Tegelijk waren we non-stop aan het touren en hadden we nog niet het metier om die twee te combineren.

Libeert: We zijn altijd op zoek naar iets nieuws, maar we maakten onder druk van het label een doorslagje van onze vorige plaat. Goed, maar niet beter. Dus hebben we alles stilgelegd en zijn we op zoek gegaan naar inspiratie.

Martijn: Eigenlijk zijn we toen alles verloren. Onze labeldeal en onze toenmalige manager. Gewoon omdat het verhaal niet meer klopte en onze visies te ver uit elkaar lagen.

De aanhouder wint: opvolger Synrise uit 2010 was commercieel gezien jullie meest succesvolle album en de titeltrack jullie grootste hit.

Karkousse: Ironisch genoeg was Synrise bij de release ons minst goed onthaalde album. Het duurde even voor de pers en het grote publiek mee waren met onze nieuwe sound. Het album wordt gezien als commerciëler dan de voorganger, wat voor ons gek klinkt. We zaten zoals altijd gewoon met ons vieren in de studio en hadden de gekste ideeën, zoals bellen naar Storm Thorgerson (die albumhoezen ontwierp voor Pink Floyd en met wie ze samenwerkten voor het artwork van de plaat, nvdr.). Dat resulteerde in een van de mooiste ontmoetingen van onze carrière.

Martijn: We hadden geen label, geen manager, geen geld en weinig ‘believers’. Enkel wij en onze vrienden. Synrise was voor de meesten een aangename intro. Een filler instrumental. Maar Stephen Dewaele zei meteen: ‘Dat is een wereldnummer, iedereen gaat dat draaien.’ En hij raadde ons aan er een vocal aan toe te voegen. We namen zijn advies ter harte en nodigden Peaches uit om de melodie in te zingen.

Coghe: We zijn nooit meegegaan met hypes. Synrise was helemaal onze plaat, maar toen ze uitkwam in Engeland was het daar drum-‘n-bass wat de klok sloeg. Dat was bitter, want we pasten niet meer in hun sound. Maar we hebben altijd in onszelf geloofd en dat heeft op lange termijn geloond. Het album is inmiddels ook gerevalueerd.

Zo woelig als de beginjaren waren, zo vlot leek het daarna te lopen. In eigen land stapelden jullie MIA’s als bakstenen en live stond Goose op de podia van de grootste festivals in binnen- en buitenland. De albumreleases volgden elkaar op.

Karkousse: Nu we even mogen terugkijken, ben ik trots op ons en de vele speciale projecten die we gedaan hebben. We zijn de eerste band die een zaal mocht cureren op I Love Techno. Het feit dat een dj-minded festival een band als de onze een kans gaf, was een katalysator voor de aanwezigheid van elektronische bands op festivals als Rock Werchter en Pukkelpop.

Martijn: Werchter was het eerste grote festival dat we na de release van Bring It On speelden. Alles zat juist. Onze set, de sfeer en het publiek. En in de studio beseften we dat ieder album eigenlijk een antwoord op het vorige was. Bringt It On was naïef en rock-‘n-roll. Synrise geraffineerder en gepolijst. Als reactie daarop maakten we Control Control Control. Kort, snel, hard en live ingespeeld.

Karkousse: We hebben nog nooit zo veel gelachen als tijdens die opnames, en dat was grotendeels te danken aan producer Paul Stacey, een droge Brit met die typische Engelse humor. Hij is al jaren de rechterhand van Noel Gallagher en hij heeft ons zelfstandigheid en studiokennis bijgebracht. Zijn slagzin was ‘don’t overrehearse it’, wat ervoor zorgde dat er enorm veel spontaniteit in de studio hing. Dat hele album is als een foto. Je voelt de kracht van livemuziek zonder al te veel ‘gepruts’ in de studio. Een verademing.

Die adem werd in 2020 plotsklaps en totaal afgesneden.

Coghe: What You Need uit 2016 was ons meest melodieuze en rustige album. De drang om vervolgens te feesten was groot. Met Goose Nonstop creëerden we een loeihard partyconcept dat we na een verschroeiend optreden op Pukkelpop 2018 nog lang wilden verderzetten. We waren klaar om te touren toen de wereld plots stilviel door de coronapandemie.

Libeert: Ik ben daarom misschien nog het meest trots op ons laatste album Endless uit 2022. Na een lange lockdownperiode waarin Goose Goose niet kon zijn, hebben we het positivisme van de toekomst met beide handen gegrepen, veerkracht getoond en de zin om een album te maken teruggevonden. Er zit speelsheid en plezier in Endless. Die opnames zijn een sleutelmoment voor de band geweest en het teken dat Goose nog lang kan doorgaan en relevant kan blijven.

Veel bands worstelen wel eens met die relevantie en de drang om vernieuwend te blijven.

Libeert: Sinds Nonstop, Something New (een ep uit 2021, nvdr.) en Endless merken we dat er steeds nieuwe fans bijkomen.

Martijn: De show in de Lotto Arena is zo goed als uitverkocht. Het is voor ons de ultieme plek om onze verjaardag samen met de fans te vieren.

Karkousse: Zo’n grote show is altijd spannend, maar de stormloop op de tickets bewijst dat mensen van verschillende generaties met ons willen meevieren. Dat voelt goed. De show wordt groots, vernieuwend en zonder beperkingen. Een reis door onze albums, met enkele verrassingen.

Martijn: Mensen voelen het als je waarde geeft aan wie je bent. Dat is wat we bij Goose doen. We zijn niet hype driven, en dat resoneert in het G20SE-album.

Karkousse: Goose is een continuïteit en op elk moment stappen er nieuwe mensen in. Dat is het schoonste compliment voor een band.

Jullie trekken dus als een gelouterde, maar gedreven band de toekomst in?

Karkousse: Zeker! Can’t stop us now. (lacht) We willen deze verjaardag aangrijpen om stil te staan, te genieten en dan weer volop vooruit te kijken. We gaan het hard en luid vieren, zoals het hoort. En als we dan toch een best of maken, maken we meteen de beste best of. Maar noem hem vooral niet zo. Hierna doen we gewoon verder. Dit is geen eindpunt.