Vrij zeker dat De Roo & De Rycke een zeer geestige sitcom had opgeleverd, maar een StuBru-show is ook niet mis. Na een maand zijn radiomaakster Eva De Roo en comedian Xander De Rycke helemaal warmgedraaid. ‘Je wilt íéts teweegbrengen op de radio, geen dode lucht op de achtergrond maken. Mensen moeten luisteren en af en toe denken: what the fuck is dees?’
‘Ik hoor in de wandelgangen dat ik misschien ‘collega van de week’ word, Eva.’
‘Je hebt dan ook twintig kilo chocolade op de redactie gedropt.’
‘VRT is toch een beetje een middelbareschoolrefter: iedereen is al blij met een Leo.’
Toen Eva De Roo na haar zwangerschapsverlof de roze wolk weer inruilde voor de betongrijze Reyerslaan, moest ze plots op zoek naar een nieuwe sidekick. Thibault Christaensen, haar voormalige tweede stem, was ondertussen de ochtendshow van Fien Germijns gaan versterken. ‘Misschien iemand van buitenaf’, opperde ze zelf. Ondertussen laveert De Roo het StuBru-brommertje alweer een maand door de avondspits met Xander De Rycke in het zijspan. En die mix van het al dan niet beroepsmatig enthousiasme van De Roo met het al dan niet beroepsmatig sarcasme van De Rycke werkt eigenlijk zeer aardig.
Voorlopig loopt hun samenwerking midden juni af, maar agendatechnisch zijn verlengingen in het najaar alvast een optie. Eenmaal de laatste voorstellingen van Bekend & bescheiden eindelijk afgewerkt – de voorstelling ging in première daags voor de eerste lockdown – plant De Rycke een podiumbreak tot tenminste volgende zomer.
Jullie werken ondertussen een maand samen. Hoe loopt dat?
Xander De Rycke: Zeer goed. Alleen al omdat ik niet zo héél veel moet doen. Eva is de rots in de branding, terwijl ik eerder die verveelde albatros ben die ernaast zit. Het is een luxe om te weten dat zij zonder mij die show ook probleemloos recht houdt.
Eva De Roo: En als ik morgen ziek word?
De Rycke: Zoek dan snel iemand die de knoppen wél kan bedienen. Ik heb nog maar pas geleerd hoe ik mijn VRT-laptop uit 2001 moet aansluiten op een dockingstation. (denkt na) Wanneer ik hier ’s middags binnenschuifel, ligt de show – zeker op muzikaal vlak – al voor 70 procent in de plooi. We pingpongen nog wel over die overige 30 procent, maar mijn taak tijdens de show is toch vooral: reageren wanneer Eva vragend naar links kijkt. En haar af en toe luid en recht in de microfoon laten lachen. Niks leuker dan Eva te breken met compleet onverwachte kul.
De Roo: Ik moet me aan een paar regels houden en radio maken voor iedereen, maar Xander mag gerust wat aan de boom schudden. Ik vind het net fijn dat niet alles voorspelbaar is.
Jij ook, Xander?
De Rycke: Wij zijn blijkbaar de enige radiohosts die tijdens de paasvakantie níét in de Ardennen gingen brainstormen. Bij ons was dat één berichtje: ‘Ça va voor dinsdag?’ (lacht)
De Roo: Ik ben gewoon graag ‘in het moment’. Zelfs al is het tussen 16 en 18 uur niet altijd heel helder wat dat moment dan wel is. Je weet nooit wat er binnen gaat komen. Onlangs was er een beerkar omgekieperd in Eeklo. Ook dat heeft ons een halfuur radio opgeleverd. (denkt na) Dat gaat slecht overkomen als je dat neerschrijft, hè?
Goh.
De Roo: Xander verwoordde het een tijdje geleden mooi. Wat was het ook alweer? Met die comedian?
De Rycke: De Andy Kaufman-theorie? Elke reactie is een goede reactie. Of die nu lovend of kwaad is. Je wilt íéts teweegbrengen op de radio, geen dode lucht op de achtergrond maken. Mensen moeten luisteren en af en toe denken: what the fuck is dees?
Ik ben helemaal blijven steken in de nillies. Als je mij carte blanche geeft, maak ik er waarschijnlijk een soort Radio Nostalgie voor millennials van.
We weten ondertussen dat je bij Xander een ader kan doen knappen door dagelijks tussen 16 en 18 uur Vroom van The FaNaTix featuring Idris Elba, Lil Tjay, Davido, Koffee & Moelogo te draaien. Maar verder overlapt jullie muzieksmaak best veel, nee?
De Rycke: Hoe veel ik met film heb, zo weinig heb ik met muziek. Ik ben helemaal blijven steken in de nillies. Eva ook, maar slechts gedeeltelijk. Als je mij carte blanche geeft, maak ik er waarschijnlijk een soort Radio Nostalgie voor millennials van.
De Roo: En Imagine Dragons dan?
De Rycke: Oké, mijn smaak schippert tussen wat vijftienjarige meisjes in 2002 leuk vonden en wat vijftienjarige meisjes in 2022 leuk vinden. Op mijn zeventiende maakte ik ook al een radioshow op Radio ZRO waarin ik de grootste emorommel draaide. (lacht)
Radio ZRO?
De Rycke: De Zelzaatse regionale radio die je zeker tot in Ertvelde kon ontvangen. Op voorwaarde dat je met vorken en lepel op je dak ging staan.
De Roo: Ik heb hem gisteren ook Mumford & Sons leren kennen. Dat had hij nog nooit gehoord. Hij dacht dat er wat potten en pannen uit de kast waren gevallen. Mumford & Sons zoveel jaar kunnen vermijden, het is bijna indrukwekkend.
Hebben jullie op voorhand doorgesproken wat wel of niet als sidekick kon? Wat er van jou verwacht werd?
De Rycke: Ik spreek geen mooi radio-Nederlands. En ik kan heel slecht faken als ik iets oninteressant vind, er geen mening over heb of het laatste nummer van Tamino 32 minuten te lang vind. Maar Eva wist dat op voorhand.
De Roo: Xander moet je Xander laten zijn. Als ik een vrolijke stuiterbal naast mij wilde, had ik wel iemand anders gevraagd. StuBru is bovendien niet de zender waar het altijd knettervrolijk moet zijn, toch? Ik hoor vaak dat Vlaamse radio altijd te vrolijk is, maar voor StuBru gaat dat toch niet op?
Ik kan niet helemaal uitsluiten dat ik de zender ooit, in een ver verleden, omschreven heb als ‘chiromeisjes op uppers’.
De Rycke: Is dat ook geen evolutie van de laatste jaren? Toen ik hier tien jaar geleden mijn promopraatjes kwam doen, kreeg ik soms ook een soort kleuterleidstergevoel. Waarna ik me tien minuten later afvroeg wat ik er eigenlijk was komen doen. Er zit tegenwoordig toch iets meer rock-’n-roll in. Een van de redenen dat ik heb toegestemd voor deze show was net dat ik de laatste jaren met Eva – en ook Michèle Cuvelier – hosts voor mij kreeg die naar mij keken, wisten waarover het ging en ook voluit durfden te lachen met een mop.
Eva, jij presenteerde tot 2018 het avondblok met Vincent Byloo, ondertussen een Radio 1-stem. Ook hij had een cynisch kantje dat op de een of andere manier fijn contrasteerde met jouw positievere vibe.
De Roo: Cynisme gaat vaak samen met een zekere zurigheid, nee? Xander is sarcastisch en funny, maar zeker geen zure beer. Cynisme is ook al eventjes niet meer in de mode: ons doelpubliek – jonge mensen – pikt dat niet meer.
De Rycke: Mijn favoriete radiopresentatoren, zoals Otto-Jan Ham of Stijn Van de Voorde, combineren professionaliteit met goed gedoseerd sarcasme. Want sarcasme is een zeer uitputtende vorm van communicatie. Je kunt dat niet permanent aanhouden. Zeker niet op de radio. Waarom zit je daar dan? En waarom zou iemand anders naar jou moeten luisteren?
Dit voorjaar kreeg Xander een carrièreprijs op het Podcastfestival van De Standaard.
De Rycke: Zeg maar, de participatietrofee. (grinnikt) Vrij zeker dat die jury Mosselen om halftwee nooit een ‘echte’ prijs had gegeven. Maar aangezien ik al meer dan tien jaar bezig ben, konden ze ook niet helemaal om mij heen.
De Roo: Je doet dat ook zeer goed. Ik dacht meteen: dat gaat ook werken op de radio.
Zijn die skillsets wel inwisselbaar?
De Rycke: Nee. Alleen al door de beperking in tijd op de radio. Je hebt twee uur, maar die vliegen echt voorbij. Zeker als je ook dat laatste nummer van Tamino draait.
Ik heb Xander Mumford & Sons leren kennen. Dat had hij nog nooit gehoord. Mumford & Sons zoveel jaar kunnen vermijden: het is bijna indrukwekkend.
Luister jij naar podcasts, Eva?
De Roo: Zelden. Al begin ik stilaan wel te snappen wat de magie kan zijn. Het klinkt misschien vreemd uit de mond van een radiomaakster, maar voor mij heeft het altijd om de muziek gedraaid. Betaald worden om naar muziek te mogen luisteren, dat was altijd de droom. Die eigen show was eerder een bonus.
De Rycke: Elke radiomaker die ik in mijn podcast uitnodig, vraagt zich na een uur hetzelfde af: ‘Luistert hier echt iemand naar?’ Radiomakers kunnen het niet aan dat we zestig minuten praten zonder één nummer te draaien. (lacht)
Wat is die magie van de podcast precies voor jou?
De Roo: Je krijgt het gevoel dat je bij Xander in dat hok zit, dat je mee aan tafel schuift. Goede radio kan dat ook, maar met podcasts kun je daar toch iets meer mee doen. Alleen kost het je als luisteraar wel wat tijd. Tijd die ik niet heb. En dan werkt een show als De Roo & De Rycke, waardoor je na twee uur ook weer mee bent met alles wat je moet weten, beter voor mij.
Zijn jullie in deze tijden niet selectiever met actualiteit? Het is niet moeilijk om de luisteraar helemaal murw te slaan vandaag.
De Rycke: ‘Laat me raden’, zei ik de eerste week tegen Khalid Sellam, onze nieuwslezer. ‘Het is nog altijd oorlog, corona is nog niet weg en alles is duur?’
De Roo: Maar ik kijk er heel hard naar uit om in die serieuze thema’s ook samen onze draai te vinden. Of Xander eens vragen aan een politicus te laten stellen.
Khalid fluistert je het nieuws tweemaal per uur in prachtig AN in het oor, maar probeerde jij de doemberichten niet pertinent te vermijden?
De Roo:(knikt) Ik probeer bijvoorbeeld niet zoveel meer over de klimaatcrisis te lezen. Als ik daar te hard in ga hangen, word ik alleen maar triest en angstig. Just get on with it already.Ik hoop alleen dat mijn kinderen nog gaan kunnen ademen. En ook niet de hele tijd voor hun leven zullen moeten rennen.
…
De Roo: …
De Rycke: …
Kan ik alsjeblief toch even een chiromeisje op uppers spreken?
De Roo:(lacht) Ik ben nog steeds geëngageerd, al weet ik tegenwoordig niet meer zo goed waar te beginnen. Ik probeer nog steeds zo weinig mogelijk te vliegen, ik eet vegetarisch, we hebben geen auto… Maar ik ben daar niet zo vocaal meer over. Er is altijd wel iemand die commentaar heeft. Omdat ik één keer per jaar het vliegtuig voor Studio Ibiza neem bijvoorbeeld. Of omdat ik wel twee kinderen op de wereld heb gezet. Of omdat ik niet de tijd en energie heb om ecologische luiers te gebruiken.
De Rycke: Bananenbladeren, bedoel je? Het maakt niet uit wat je doet, er zal altijd wel iemand iets vinden om over te zeiken.
Passons. Het Podcastfestival leerde me ook de term ‘malm’: micro’s aan en lullen maar.
De Rycke: Dat is een foempe journalistenterm die we ondertussen alweer voor onszelf hebben geclaimd. (lacht) Want op papier is Mosselen om halftwee ook ‘micro aan, lullen maar’, alleen doen we dat ‘lullen’ wel met drie of vier van de grappigste mensen van Vlaanderen. En als het allemaal makkelijk lijkt, dan is dat toch vooral omdat wij het makkelijk doen lijken.
In coronatijden kwam Xander met een tweede podcast, Ben je nog aan het kijken?, waarin hij zijn tv-nostalgie kan botvieren. Allesbehalve gemalm ook.
De Roo: De laatste van dit seizoen gaat over de tekenfilmserie Beestenbos is boos. Die moet ik zeker wel eens beluisteren. Dat is hardcore jeugdsentiment. Ik had zelfs een radioshow op het Ritcs met dezelfde intro.
De Rycke:Ik wilde het beeld van de Houdt het voor bekeken-Xander counteren. Het beeld van de comedian die alle tv slecht vindt. Terwijl HHVB net ontstaan is omdat ik góéde tv wil zien. In BJNAHK bejubelen we dus tv. Met fans van bepaalde reeksen, maar net zo goed ga ik praten met de componist van de Netflix-reeks Cobra Kai, met Joel McHale van Community of met de 81-jarige tekenaar van Beestenbos is boos. Tv is ook mijn favoriete smalltalkonderwerp. Dat werkt beter dan het weer. Want iedereen heeft een show waarover hij veertig minuten kan praten.
Waarover zou die van jou gaan, Eva?
De Roo: Ik kijk eigenlijk geen tv. Ik lees ook amper.
Sinds je moeder bent, bedoel je?
De Roo: Het bizarre is: dat was al zo voor ik kinderen had. (denkt na) Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik hele dagen doe.
Ben je nu aan het proberen te reconstrueren wat je elke avond doet?
De Roo: Ja. Ik heb die vraag nooit echt goed kunnen beantwoorden. Ik ben nogal een fladderaar. Vaak leef ik in mijn eigen droomwereld. Vroeger was ik altijd wel buiten iets aan het doen, maar nu? Een beetje hangen, zeker?
De Rycke: Kijk, dat is weer van die typische Molenbeekhipsterpraat. Dat zit daar hele dagen op appelsienkisten rond wat kaarsen te filosoferen. ( grinnikt)
De Roo: Instagram neemt ook nogal wat van mijn tijd in beslag. Dan zie je Dries Mertens met zijn kind in de douche, denk je ‘O, is die al zo groot?’ en plots ben je een halfuur kwijt. Tijdens mijn moederschapsverlof heb ik die apps een tijdje verwijderd: heerlijk hoeveel tijd je plots op een dag wint.
Je neemt binnenkort een sabbatjaar, Xander. Jouw volgende show komt er ten vroegste eind 2023.
De Roo: Iets leuks in gedachten? Of vooral om weer inspiratie op te doen?
De Rycke: Ik wil vooral even niks meer móéten. Enkel nog kúnnen. Ik wilde al langer wat druk van de ketel halen, maar tijdens de pandemie ben ik net driemaal zo hard gaan werken. Om het hoofd boven water te houden. En omdat ik ook niet de mens ben om in zak en as te zitten. Maar dat betekende wel dat ik begin dit jaar uit een vreemde waas kwam, een soort permanente paniekaanval. Het lijkt me slim om even van het podium weg te blijven, want ik heb een heilige schrik om wat ik leuk vind te gaan haten.
Tot slot: de Britse stand-upper Nish Kumar – van Late Night Mash op BBC Two – bedacht zich recent in The Guardian dat het comedypubliek post-corona veranderd lijkt. Collega’s vielen hem bij. Het is minder beleefd, tot ronduit boertig, en het lijkt alsof het verleerd is hoe het zich buitenshuis moet gedragen. Merk je dat ook?
De Rycke: Dat valt hier goed mee. Vlamingen gedragen zich, als ze tenminste nog buiten komen. De vraag ‘Kun je dat niet gewoon op YouTube gooien?’ ben ik nu stilaan wel beu gehoord. Iedereen wil wel een show zien, maar je moet die eigenlijk al in hun living gaan spelen.
De Roo: Je zou denken dat we allemaal snakken naar ervaringen, maar blijkbaar is onze tijd zeer kostbaar geworden. Het moet al echt hét concert van het jaar zijn, anders hoeft het voor velen niet.
De Rycke: Onze aandachtsspanne is sinds corona ook korter geworden, merk ik. Je kunt dat heel goed zien in de bioscoopzaal. Tien jaar geleden hielden mensen hun mond en stopten ze hun telefoon weg wanneer de lichten doofden. Daarna gingen ze gewoon door de trailers heen praten. En vandaag praat en tokkelt iedereen door tot de eerste dialoog uitgesproken wordt. Ik haat dat hartstochtelijk.
Goed dat je nu een filmzaaltje in je huis aan het bouwen bent.
De Roo: Met de opbrengst van De Roo & De Rycke?
De Rycke: Waarom denk je dat ik ja gezegd heb? (lacht)
DE ROO & DE RYCKE
Elke weekdag van 16 tot 18 uur op Studio Brussel.
Geboren in 1988 in Reet.
Studeert voor vertaler-tolk en volgt daarna de opleiding radio aan het Ritcs.
Komt na een stage bij Klara in 2013 uiteindelijk bij StuBru terecht. Debuteert in het nachtprogramma The Wild Bunch.
Loodst je sinds 2016 door de avondspits op StuBru.
Heeft twee zonen met zanger Jan Paternoster van Black Box Revelation.
Geboren in 1987 in Gent.
Debuteert in 2008 met Uw zoete 666.
Gaat één dag voor de eerste lockdown in première met Bekend & bescheiden. Die tour werkt hij dit voorjaar af.
Tussendoor heeft hij onder meer de coronavoorstelling Uitgerust & immuun en een best-ofshow in de Lotto Arena gespeeld, een Houdt het voor bekeken-mediaconférence voor Streamz gemaakt, de podcast Mosselen om halftwee gereanimeerd, kwam hij met de nieuwe podcast Ben je nog aan het kijken? en schreef hij zijn biografie.
Neemt binnenkort niet geheel onbegrijpelijk een sabbatjaar.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
