Andries Beckers, van wingman naar frontman: ‘Ik heb lang gedacht dat ik het alleen niet kon’

Hij is gitarist en samen met Alex Agnew presenteert hij de populairste podcast van Vlaanderen. Maar nu hij op Studio Brussel De zwaarste show gaat presenteren treedt Andries Beckers helemaal alleen voor het voetlicht.

‘En hier wordt The Real Housewives of Antwerp opgenomen. Dit is hun stoel, al hun wijsheden zitten hierin. Expeditie Gooris? Ook hier. Dit is een green screen; als Sam en Kelly aan het gaan zijn, dan zitten ze hier. Dat was info die je niet hoefde te weten, maar ik geef het toch maar mee. Zodat je nooit meer op dezelfde manier naar deze hoek zult kijken.’

Twee hoog in de AED Studios in Lint, de plek waar tv-programma’s zoals Familie, Masterchef, Blind gekocht en dus ook The Real Housewives of Antwerp en Expeditie Gooris worden ingeblikt. En waar Andries Beckers samen met zijn boezemvriend Alex Agnew elke week Welcome to the AA opneemt, de populairste podcast van Vlaanderen. Van Maarten Boudry tot De Romeo’s, de waaier aan gesprekspartners is breed en het publiek groeit nog altijd. De Parking Tour van Welcome to the AA zit er pas op en in het najaar volgt ‘iets groots’, waarover Beckers helaas nog niets mag lossen.

‘Ik ben zelden onder de indruk van cijfers, ook al helpt het als die – zoals bij ons – heel erg mooi zijn, maar impact is vooral iets wat je voelt’, zegt hij. ‘Als iets impact heeft, word je er vaak op aangesproken. En dat was bij onze podcast van in het begin het geval.’

Onlangs voelde Beckers die impact opnieuw, toen hij zijn overstap van Willy naar Studio Brussel bekendmaakte. Na de zomer zal hij er De zwaarste show presenteren, de wekelijkse brandbom van zware gitaren op maandagavond. ‘Toen dat nieuws aangekondigd werd, merkte ik aan alle reacties dat Studio Brussel toch op een ander niveau speelt. Dit heb ik nog nooit meegemaakt.’

Beckers ziet het leven als een bingokaart, vertelt hij, en naar zijn aanvoelen heeft hij al heel wat leuke vakjes mogen afvinken. Hij was muzikant, hij maakt deel uit van de cel Ontwikkeling van productiehuis Banijay, hij is podcasthost – van Welcome to the AA en ook van Oep z’n bakkes met onder meer Pedro Elias en Robin Pront, over mixed martial arts – hij is reservestadionomroeper bij ‘den Antwerp’ en hij maakt dus ook steeds meer naam als radiopresentator.

‘Ik wilde geen saai leven’, zegt Beckers. ‘Als kind heb ik altijd gedacht dat ik ooit wel op een podium zou staan, maar ik wilde vooral graag achter het gordijn kijken. Ik kom uit Deurne en daar ging ik elk jaar met mijn ouders naar de braderiestoet kijken. Toen ik vier was, zag ik een klasgenootje verkleed op een van de wagens zitten terwijl hij met snoep aan het gooien was. In mijn leven ben ik misschien drie of vier keer jaloers geweest en dat was zonder twijfel de allereerste keer. Ik moet en zal ooit op die wagen zitten, dacht ik. Ik wilde weten hoe zoiets werkt en ik wilde vooral zelf ook zoiets maken.’

En, ben je die jongen geworden?

Andries Beckers: Ik denk dat ik hem ondertussen wel voorbijgestoken heb. (lacht) Ik heb mezelf nooit gezien als iemand die een carrière moest hebben, maar ik wilde wel altijd veel dingen doen. Ik ben nieuwsgierig, ik zeg gemakkelijk ja op voorstellen, ik smijt mij graag en ik heb altijd een enorme neus gehad voor frustraties. Als ik die voel bij mensen rond mij, of bij mezelf, dan zorg ik dat ik weg ben. Ik zou perfect kunnen zeggen dat ik in alles wat ik doe de allerbeste wil zijn, en diep vanbinnen wil ik dat ook wel, maar ik heb geleerd dat je toch vooral moet proberen om zo lang mogelijk het plezier te behouden. Dat klinkt heel erg als Bond Zonder Naam, ik weet het, maar hoe leuk de rise naar een doel ook is, het is pas erna dat het echt begint.

Voor buitenstaanders lijkt je overstap naar Studio Brussel het verhaal van de wingman die eindelijk frontman wordt. Voelt het ook zo?

Beckers: Toch wel, ja. Ik ben op dat vlak een laatbloeier, ik heb lang gedacht dat ik het alleen niet zou kunnen. Ik sta al sinds mijn negende op het podium – ik heb toneellessen gevolgd en ik zat al vroeg in allerlei bands – en ik vond het altijd leuk dat ik niet alle spotlights op mij had. Ik kon me nooit helemaal laten gaan, ik durfde geen risico’s te nemen. Nu voel ik dat ik er eindelijk klaar voor ben. Ik had ook geen haast, ik wilde niet rap-rap zelf uit de schaduw treden. Ik heb een traag traject gehad, maar dat traject is wel al lang bezig en ik voel vaak hetzelfde bij mensen in de media naar wie ik opkijk.

Zoals?

Beckers: Gilles De Coster bijvoorbeeld. Een heel aangename gast en op tv heb je nooit het gevoel dat hij iets aan het doen is wat hij in het echt niet zou doen. Hij speelt geen rol, je krijgt hem te zien zoals hij echt is. Op de radio heb ik hetzelfde met Stijn Van de Voorde. Misschien had hij ooit zotter kunnen doen, grotere ambities kunnen nastreven, maar hij is er wel nog altijd en dat in een wereld – de media – waarin je heel snel weer vergeten bent.

Dat Studio Brussel je nu vroeg, voelt als een badge of honour, vertelde je onlangs in een podcast voor en door ondernemers.

Beckers: ‘Wat doe ik hier in deze podcast?’ zei ik tegen de maker – het was al de tweede keer dat ik er te gast was, maar hij blijft me maar vragen. ‘Jij bent ook een ondernemer’, antwoordde hij. (lacht) Maar het klopt, ja. En ik zeg dat trouwens ook over mijn periode bij Willy, het was evengoed een eer om daar te mogen werken. Maar Studio Brussel blijft wel een instituut en een heel sterk merk, ik ben ermee opgegroeid en het is geweldig om er nu te mogen werken.

‘Ik denk dat ze bij Studio Brussel een beetje waren ingedommeld, en dat het goed is dat een jonge zender als Willy hen eens ferm onder hun gat stampt’, heb je ook ooit gezegd.

Beckers: Willy is op veel vlakken een van de beste dingen die Studio Brussel kon overkomen. Dat is ook logisch. Neem elk handboek economie of culturele en sociale revoluties erbij en je zult telkens hetzelfde lezen: er is altijd een andere nodig. Iemand die je uitdaagt. Anders dommel je in. Studio Brussel heeft heel lang een monopoliepositie gehad, tot een kleinere zender hen opeens kwam tegenwerken. (lacht) Maar het is niet zo dat ze bij Studio Brussel in een ivoren toren zaten. Toen ze aanvoelden dat metalshows op andere radiozenders, of online, goed marcheerden, hebben ze er met Thomas (Michiels, tot voor kort presentator van De zwaarste show, nvdr.) iemand bijgezet die heel goed aanvoelde wat er speelde in die wereld. En: ik heb lang alles alleen willen doen, maar het is ook weleens fijn om de kracht van een instituut te voelen. Het zet dingen in beweging, dat voel je aan alles.

Betekent het ook dat de blik op metal is veranderd?

Beckers: Zeker en vast. Events zijn alleen maar belangrijker geworden, en dus ook de metalfestivals. Kijk naar Alcatraz Open Air en zeker naar Graspop Metal Meeting. Dat gaat over 200.000 mensen, het is eigenlijk heel raar dat daar in de media zo lang over werd gepraat alsof het een rariteitenkabinet was dat samenkwam op een berg om bier te drinken en allerlei satanische dingen te doen. In Duitsland of Zweden staan metalbands al jaren in de charts, nu is de perceptie hier ook eindelijk veranderd. Metal is geen marginaal fenomeen meer – dat is het eigenlijk nooit geweest – en die verbreding zorgt ervoor dat je het genre echt wel serieus moet nemen. Ook al krijg je vaak beelden te zien waardoor je er keihard moet mee lachen. Tuurlijk mág je ermee lachen! Als er één genre is dat zichzelf kan relativeren, is het wel metal. Maar het zit ondertussen echt in alle lagen van de samenleving.

*

Zoals gezegd groeide Beckers op in Deurne-Noord. Vader was theatermaker, moeder kleuterleidster. Een tv was er lange tijd niet thuis, en Nederlands werd er op de letter gesproken. ‘Ik heb een hogere graad dictie,’ zegt Beckers, ‘en op de radio doe ik meer mijn best, dan zit ik meestal wel tegen het Algemeen Nederlands aan. Maar bij het podcasten zou het heel raar zijn om ineens af te stappen van de spreektaal. Mijn vader zegt nu en dan dat ik op mijn “a” moet letten, maar over het algemeen is het wel oké voor hem.’

Beckers’ jeugd is weerspiegeld in het decor van Welcome to the AA, een nostalgische grot vol verwijzingen naar de popcultuur van toen. ‘Het bewaren van het eeuwige kind, daar gaat het om,’ lacht hij, ‘en er zit ook wel iets esthetisch aan, vind ik.’

Tussen de boeken en de cd’s valt een action figure van hemzelf op, met een gitaar in de hand. Beckers speelde jarenlang bij bands als Born From Pain, The Setup en Diablo Blvd. Het zware werk.

Hoe is die liefde voor zware gitaren indertijd begonnen?

Beckers: Heel clichématig, via wat neven die ermee bezig waren. Ik ging bij hen naar MTV kijken, want zij hadden wel een tv en hun vader luisterde wel naar pop- en rockmuziek. Ik moest het ergens anders gaan halen, want bij mijn ouders zou ik het niet vinden. (lacht) En begin jaren negentig had je heel veel geweldige hardcore- en punkplaten, van Sick of It All, Alice in Chains of Rage Against the Machine. Die muur van geluid sprak me direct aan. Muziek moet voor mij niet per se luid zijn, maar wel vól. Minimalisme: niet mijn ding. (lacht) En de romantiek ervan natuurlijk: de ene week kroop je in een kot om met wat maten te repeteren en de volgende week zat je al in een busje op weg naar Oost-Europa. Ik ken beter mijn weg in Skopje dan in Namen. Dat klinkt verdacht, maar dat is gewoon de wereld waarin ik groot ben geworden: ik ben veel meer in Macedonië, Polen of Hongarije geweest dan in Turnhout, waar ik geboren ben.

Wat ik in die periode ook geleerd heb, is de kracht van het verhalen vertellen. Als je in een busje van Antwerpen naar Istanboel rijdt, gebeurt er onderweg sowieso van alles. Hoe dan ook maak je altijd een verhaal mee, dat je achteraf kunt vertellen.

Ik heb trouwens nog geen enkele cd van toen weggegooid. Ik blijf erbij: ooit komt de cd terug. Met vinyl is ook lang gelachen en nu betalen we er stukken van mensen voor. (lacht)

Speel je nog weleens gitaar?

Beckers: Nee, al zeven jaar niet meer. Mijn dochter is nu begonnen en af en toe ga ik eens bij haar zitten, maar om echt opnieuw met anderen te gaan repeteren en spelen is het op. Het is twintig jaar lang mijn leven geweest, ik heb er alles voor opzijgezet en heb er veel meer mee bereikt dan ik ooit dacht te bereiken, maar op het einde dacht ik wel echt: dit is het, er zal niets meer bijkomen. Ik vind het veel leuker om nu aan de andere kant van de microfoon te zitten en daar iets op te bouwen. En bovendien: it’s a young men’s game. Mijn vrouw zei op een bepaald moment ook dat het niet charmant meer was. Dat was hard, maar met Diablo Blvd hebben we onze laatste show wel in de AB mogen spelen en dat was de perfecte afsluiter. Goed beginnen is belangrijk, maar op tijd stoppen is misschien nog belangrijker.

In een gastrol in Familie zullen we je niet snel zien?

Beckers: Tenzij ze een crimineel nodig hebben, dan misschien nog wel. Met mijn grote kin heb ik blijkbaar iets Oostblokachtigs. (lacht) Nee, waarschijnlijk zou ik een niveau van 7 op 10 halen, maar zo zijn er al acteurs genoeg. Ik wil toch hoger blijven mikken.