Wouter Deprez: ‘Ik ben de enige mens die op doktersvoorschrift pol en soc heeft gestudeerd’

Wouter Deprez probeert in Wouter Moet Meer Orde Hebben niet in paniek te raken over een lijf met kwaaltjes en een huis vol spullen die hij niet kan weggooien.

Twee weken geleden tuimelde Wouter Deprez van zijn fiets. Door een scheurtje in de mediale band van zijn knie kan hij even niet voluit spelen. Zo erg is dat niet, want het past bij het thema van zijn twaalfde soloshow. Deprez staat op een scharnierpunt in zijn leven. In 2025 wordt hij vijftig, zijn ogen moeten onder het mes en hij verhuist met zijn gezin naar een nieuwe woning. Opruimen in hart, hoofd én huis is de boodschap. Paniek!

Prijkt ‘Wouter moet meer orde hebben’ in een rapportje uit de lagere school?

Wouter Deprez: Het is een zinnetje dat mijn moeder vaak gebruikte. Het klopt nog altijd. Er moet opgeruimd worden, maar ik kan niets weggooien.

Dus trek je op tournee met dingen die je niet kunt wegdoen?

Deprez: Klopt. Een bureautje, een lederen koffertje, een oude slaapzak met bloemetjesmotief, een bundeltje – mét verroest nietje – waarop mijn eerste verhaal De historie van het verloren brood staat. Ik heb ook de cursussen van mijn studies politieke en sociale wetenschappen teruggevonden. ‘Waarom ben ik in godsnaam niet naar de toneelschool gegaan?’ vroeg ik me af. 

Waarom?

Deprez: Mijn vroegere huisarts vertelde me een tijdje geleden, toen we elkaar na jaren terug ontmoetten, dat ik als achttienjarige op consultatie kwam en vroeg wat ik moest doen. Want ik wilde naar de toneelschool, maar dat vonden ze thuis geen goed idee. Hij raadde me die richting aan. Omdat het geen zware studie is en ik tijd zou hebben om veel te lezen en te spelen. Ik ben dus de enige mens ter wereld die op doktersvoorschrift pol en soc heeft gestudeerd. (lacht) De spullen doen me nadenken over wie ik was en ben. Welke eigenschappen wil ik houden en welke niet?

De glitterbal die je in 2003 droeg tijdens Moest ik van u zijn ligt ook op het podium.

Deprez: Ja. Toen ik de bal op zolder zag, moest ik lachen. Zo probeerde ik vroeger dus grappig te zijn. Ik zet de bal nog een keer op om te testen of je iets zinnigs kan zeggen met een glitterbal op je hoofd. Dat gaat niet, natuurlijk. Maar de speelsheid van die beginperiode wil ik wél houden. De voorstelling moet beide kanten hebben: ik wil dat ze heel grappig is, maar ik hoop ook het beetje wijsheid dat ik heb verzameld te delen. Een voorbeeld? Wat moet je doen als je in paniek raakt? Durven toe te geven dat je in paniek raakt voor je in blinde paniek tegen je kalme lief tiert ‘Dat! Je! Niet! Panikeert!’ (lacht)