Woman power op de scène bij Theater Zuidpool tijdens ‘War of the Beasts and the Animals’

Net nu Rusland zich van zijn meest gevaarlijke kant toont, geeft Theater Zuidpool in War of the Beasts and the Animals het woord aan Maria Stepanova, een van de Russische schrijfsters die zich het hardst en het meest poëtisch uitspreekt tegen de agressie van haar leiders.

Maria Stepanova is een van de grootste hedendaagse Russische auteurs die lange gedichten schrijft waarin ze met veel humor en verbeelding de oorlogszucht van haar overheid veroordeelt. In Het lichaam keert terug (2020) beschreef ze de geschiedenis van haar land. Jorgen Cassier en Koen van Kaam besloten om haar werk – waarvan enkel de roman Voorbij het geheugen in het Nederlands vertaald is – hier bekender te maken.

Ze vertaalden drie gedichten – The Body Returns, War of the Beasts and the Animals en Spolia – en projecteren die tijdens de voorstelling terwijl de vijf actrices – Evgenia Brendes, Sofie Decleir, Taeke Nicolaï, Scarlet Tummers & Anne-Laure Vandeputte – de teksten in het Engels debiteren. Het vergt wat gewenning om van het flamboyante, stomende spel van de dames te genieten en tegelijk de Nederlandse vertaling mee te pikken. Want er wordt niet aan een landerig maar aan een rappend tempo gedebiteerd. Met dank aan de heerlijke beats van Kris Strybos.

Er wordt niet aan een landerig maar aan een rappend tempo gedebiteerd. Met dank aan de heerlijke beats van Kris Strybos.

Hij componeert live een tintelende soundscape waar de dames zich heerlijk op laten meevoeren. Vooral Evgenia Brendes, Anne-Laure Vandeputte en de zachte Sofie Decleir excelleren. De vijf staan in een licht die doet denken aan de schilderijen van Marc Rothko waarin de bovenste kleur zachtjes in de onderste wegzakt. Het zijn kleurvegen die hen roze, geel, rood doen oplichten. Als femmes fatales. Als lichtbommen. Als strijders. Rustig op de woorden kauwen, zit er niet in. Je moet je laten meevoeren door de stroom woorden waarin de vrouwen een vrouwenstem vertolken. Een stem die de oorlog met satirische ondertoon laakt, die hoopt op vrede maar beter weet.

Alle woorden rustig laten doordringen, is onmogelijk. Hier wreekt de rap zich op de poëzie: het papier wacht tot de betekenis rijpt, de rap rijgt via woorden de betekenis aan elkaar. Het maakt je verlangen naar de gedrukte tekst van de voorstelling des te groter. Met scherven tekst, brokstukken poëzie en herinneringen aan flitsen prachtig licht verlaat je de zaal. Zo rest van de voorstelling wat van teveel levens rest in Oekraïne. En zo wordt de voorstelling ongewild akelig actueel. ‘Er zal poëzie zijn, zolang er hoop nodig is’, liet Stepanova optekenen vanuit haar schrijfkamer waar ze momenteel aan verse letters vol broodnodig hoop schaaft.

Dat pril leven mee danst, is een mooie metafoor voor wat deze voorstelling aankaart: focus op respect voor vrouwen en nieuw leven in de plaats van op vernieling van alle leven.

Twee van de actrices zijn zwanger en spelen soms met hun ontblote buik. Dat pril leven mee danst, is een mooie metafoor voor wat deze voorstelling aankaart: focus op respect voor vrouwen en nieuw leven in de plaats van op vernieling van alle leven.