In de nieuwe, verrassende jeugdtheatervoorstelling van het collectief BOG. wordt ‘de volwassene’ op een hilarische manier geportretteerd.
‘Volwassenen…’ Wat voor gekke dieren zijn dat eigenlijk? Onder hun oksels ruiken ze naar ajuinen, tussen hun tenen ruiken ze naar kaas, ze hebben nooit tijd omdat ze altijd moeten werken en ze kunnen maar over één onderwerp liedjes maken: over de liefde.
Kort samengevat is dat het denkspoor dat Judith de Joode, Benjamin Moen en Lisa Verbelen, die samen met Sanne Vanderbruggen het collectief BOG. vormen, volgden voor KID., de voorstelling die ze in HETPALEIS maakten voor iedereen vanaf acht jaar.
Bij dat laatste moeten we een kanttekening plaatsen. Denk vooral niet dat u gezellig met uw achtjarige zoon, dochter of petekind zij aan zij van de voorstelling kan genieten. Niets van! De kinderen zien een andere voorstelling dan de volwassenen. Dat is meteen de slimste en meest hilarische zet van BOG.
De kinderen zien een andere voorstelling dan de volwassenen. Dat is meteen de slimste en meest hilarische zet van BOG.
Scenograaf Jozef Wouters bedacht daarvoor een even simpel als slim decorstuk: een twee meter hoge houten wand die schuin tussen de kinder- en de volwassenentribune in staat. De volwassenen zitten daardoor in de coulissen en fungeren zowat als hulpjes bij de voorstelling die de Joode, Moen en Verbelen aan de andere kant van de houten wand spelen. Meteen is het een geweldige metafoor voor wat volwassen worden is: je over een wand hijsen, je laten vallen in het land der grote mensen en er het beste van proberen te maken terwijl je de kinderen aan de andere kant van de wand tracht te entertainen wanneer nodig.
Neen, er is geen deurtje tussen beide delen. Net zoals er geen deurtje is tussen de jeugd en de volwassenheid… De performers klauteren, trekken en springen over de wand. Dat levert heerlijke slapstick op. Aan de ‘kinderzijde’ vertellen de performers op de meest guitige manier – zo vernamen we van de negenjarige die ons vergezelde – over typische volwassen trekjes.
Dat de performers dat doen in pluchen dierenpakken bleek een troef. ‘Kinderen vinden zulke pakken gewoon leuk’, aldus onze negenjarige partner. Wij zagen in die dierenpakken vooral een verwijzing naar ‘het gekke dier’ dat de volwassene is in de ogen van mensen die jonger zijn dan achttien jaar.
Aan de ‘kinderzijde’ vertellen de performers op de meest guitige manier – zo vernamen we van de negenjarige die ons vergezelde – over typische volwassen trekjes.
Geen onderwerp, hoe pikant ook, wordt uit de weg gegaan. De volwassene gaat hier op vele manieren naakt! Om de geur van volwassen voeten de illustreren, bijvoorbeeld, moet iemand van de volwassenen een beetje kaas schaven en dat door een luikje aangeven. Die volwassenen moeten ook zingen, musiceren, bordjes met ’typische volwassen gedachten’ ophouden, bekennen dat ook zij soms liegen en hun smartphone en leesbril afgeven. Enkelingen mogen zichzelf aan de andere kant van de houten wand presenteren en daarbij bekennen dat een volwassene het soms ook allemaal niet weet.
Het maakt KID. tot een heerlijk onderhoudend maar allerminst banaal portret van de volwassene, van hoe volwassenen over kinderen denken en vice versa. Een minpunt: onze negenjarige partner, die ontzettend genoot van de voorstelling, zuchtte op de terugweg diep. ‘Ik hoop dat het nog héél lang duurt voor ik volwassen word. Dat lijkt me zó vervelend…’ Waarna we ons, als een echte volwassene, met teveel woorden uitsloofden om haar van het tegendeel te overtuigen.
Zo doet KID. – we gaan nog eens voor een échte volwassen gedachte – waar het collectief BOG. al enkele jaren in uitblinkt: met doortimmerde teksten, een slim vormconcept en ongepolijst spel je laten stilstaan bij wat we soms als te vanzelfsprekend beschouwen. In dit geval: je gedragen als een volwassen dier.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
