De prachtige spelersploeg van Reinhilde Decleir – ditmaal van schone woorden voorzien door Tom Dupont – wint aan professionaliteit maar boet hierdoor een beetje aan pure sprankeling in.
The Play = De Middelmatige Man
Gezelschap = Tutti Fratelli
In een zin = De prachtige spelersploeg van Reinhilde Decleir – ditmaal van schone woorden voorzien door Tom Dupont – wint aan professionaliteit maar boet hierdoor een beetje aan pure sprankeling in.
Hoogtepunt = Wanneer moeder vecht om haar zoon thuis te houden, ontstaat er een magistraal gespeelde scène waar de vonken van af ketsen.
Quote = Gij denkt niet aan uzelf / Dat is het probleem / Dat maakt u zwak / Gij zijt het belangrijkste in uw leven / Gij… / Gij zijt gelijk ne poot van nen hond die pist tegen zijnen eigen baas.
Meer info: www.tuttifratelli.be
Er is een verschil… Neen, we herbeginnen. Er was een verschil tussen naar een voorstelling van Tutti Fratelli trekken en een voorstelling van een ‘gewoon’ gezelschap bijwonen. Het verschil zat hem niet in het andere parapluutje van waaronder Reinhilde Decleirs prachtspelers opereren (namelijk de ‘sociaal-artistieke paraplu’) maar in het sprankelende, verwachtingsvolle gevoel dat intussen traditioneel aan een Tutti Fratelli-voorstelling gekoppeld is. Of was?
De Middelmatige Man zet dat gevoel een hak. Dat is zo slecht nog niet. Een gezelschap dat almaar aan de verwachtingen voldoet, wiegt zichzelf vastberaden in slaap. Daar is Reinhilde Decleir niet voor in de wieg gelegd. Dus trommelde ze Tom Dupont op als coregisseur en als auteur. Hij schreef een rakende tekst over een man die tot ‘de middelmatige man’ van zijn bedrijf wordt uitgekozen. Net daardoor zet die man echt alles in het werk om niet langer middelmatig te zijn. Tot grote verbazing van de mensen om hem heen, vooreerst zijn moeder.
Jan Vantyghem speelt de middelmatige man en doet dat bovenmaats geweldig schoon. Het is zijn spel (én dat van de actrice die de moeder van de middelmatige man vertolkt) dat kleur toevoegt aan deze creatie. Want in tegenstelling tot anders steken de spelers deze keer niet in bonte kostuums en ze prijken evenmin in een decor dat een warme gloed over het gezicht van de spelers legt. Integendeel: het decor is grijs, haast transparant, net als de kostuums. Enkel de poëtische lichtbundels van Mark Van Denesse voegen wat sfeer toe.
Hier wringt het gloednieuwe schoentje een beetje. Te veel spelers overstijgen de grijsheid van hun kostuum niet en deemsteren wat weg. Ze vormen samen het koor dat – na een stroef begin waarin het enkele keren opkomt en terug afgaat – aan de zijkanten van het toneel plaatsneemt. De koorleden zitten echt aan de zijlijn van het gebeuren. Dat is een moedig keuze maar levert niet het mooiste scènebeeld op en het komt ook het ritme van de voorstelling niet ten goede. Eigenlijk heeft het straffe spel van de hoofdrolspelers geen reflecterend koor nodig. Maar de ganse spelersbende níet meenemen op de scène druist in tegen de kracht van een sociaal-artistiek gezelschap: ’tous ensemble’. Binnen Tutti Fratelli vonden en vinden mensen die door de buitenwereld als ‘middelmatig’ of zelfs ‘ondermaats’ bevonden worden hun glans terug. En dat is ook wat in De Middelmatige Man gebeurt. Maar op een subtielere manier: in deze creatie pakt men uit met een stevig stuk dat gedragen wordt door de spelers en niet langer met een stuk dat de spelers draagt.
Zo zet Tutti Fratelli een stap richting een verdere professionalisering door niet meer de hele bende voortdurend op de scène te zetten maar echt te kiezen voor enkele spelers die het verhaal dragen terwijl de anderen ondersteunen. Dat is een interessante evolutie waar we nog niet helemaal warm voor lopen. Net omdat we die uitbundige en ontroerende viering van het leven nu op een geheel andere manier geserveerd krijgen. Een manier die verrast, die niet meteen ons hart steelt maar wel reikhalzend doet uitkijken naar wat volgt. Tutti Fratelli gaat met deze ode aan het unieke in elke (middelmatige) mens ver voorbij onze achterhaalde (middelmatige?) verwachtingen. Dat is het verschil.
Els Van Steenberghe
Els Van Steenberghe
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier