Tomas Pevenage eert de Libanese zangeres Sabah en zijn moeder: ‘Zij is de eerste diva in mijn leven’

Hét cabaretdebuut van dit voorjaar? Dat is Sabah, gespeeld door Tomas Pevenage bij Antigone in Kortrijk.

Lange blonde krullen, een felrode mond, royaal opgemaakte ogen en een gouden stem die het hele Midden-Oosten in vervoering bracht. Dat was de Libanese zangeres Sabah (1927-2014). Tomas Pevenage was 21 toen hij als een blok viel voor haar muziek. In 2014 studeerde hij af aan het Ritcs en sindsdien schitterde hij onder meer in de kleurrijke kleutervoorstelling Aai van De Maan. Hij is ook te zien in de reeksen Roomies en Putain. Sabah is zijn eerste solovoorstelling.

Waarom hou je zo van Sabah?

Tomas Pevenage: Ik was 21 en besloot om vrijwilligerswerk te doen in Palestina. Daar, op een weg waar aan de ene kant Israëlische soldaten stonden en aan de andere kant Palestijnen, hoorde ik uit een auto een flard zalige muziek. Ik rende een platenwinkel in, zong het liedje voor en stond even later met een plaat van Sabah terug op straat. Sabah is dé diva in het Midden-Oosten. Ze trouwde negen keer – zij mocht dat. Ze was een vrije vrouw die openheid en vriendelijkheid uitstraalde. Dat is wat deze wereld nodig heeft. Ik ben een Brusselaar maar ik voel me ontzettend thuis in het Midden-Oosten, waar iedereen zo warm is en ervoor zorgt dat je altijd veilig bent. Na Palestina trok ik naar Syrië en woonde ik een tijd in Libanon om er de taal te leren waarin Sabah zong. In mijn solo vertel ik over die reizen en over de reden waarom ik er in de gekste en mooiste situaties belandde: ik kan geen nee zeggen.

‘Een sexy, queer cabaret vermengd met intieme telefoons aan zijn moeder’, zo omschrijft Theater Antigone het. Waarom speelt je moeder zo’n belangrijke rol?

Pevenage: Zij is de eerste diva in mijn leven. (zwijgt even) Twee jaar geleden kreeg ze een beroerte. Ze verloor haar geheugen. Mijn telefoontjes met haar – zoals de boze telefoon toen ze ontdekte dat ik in Syrië was – schreef ik uit en verwerkte ik in de solo. Ze komt kijken, samen met mijn vader. Hij is ongeneeslijk ziek. Het maakt mijn solo urgenter dan ooit. Ik zing ook, al heb ik geen zangstem. Maar ik doe het tóch. Jezelf grenzen opleggen leidt enkel tot verwarring en ellende. Na dit stuk speel ik in de herneming van Aai. Dan zijn er zes lege maanden. Misschien begin ik aan mijn boek over wat ik allemaal al mocht meemaken in dit leven. De liefde die ik mocht voelen. Maar eerst deze solo.