Tijd voor een meet-and-greet met Peter Paul Rubens (in de vorm van Mil Sinaeve)

Mil Sinaeve – je kent hem als Nico in de VRT-serie Juliet –  verwelkomt je dezer dagen als Rubens himself in het Rubenshuis.

Sinaeve leeft het leven waarvan hij als zevenjarige al droomde. Toen debuteerde als acteur in de kortfilm I Am Mill, gebaseerd op het boek Kind van de westhoek van zijn vader Wouter. Nadien volgde onder meer het stuk Oliver Twist (2017). Intussen is Sinaeve net afgestudeerd als acteur en richtte hij met Tibbe Walckiers zijn gezelschap Compagnie Gérard op. Volgend jaar is hij onder meer te zien in Cecilia Verheydens langspeler Skiff en in Sunday Ninth. Maar dezer dagen is hij bovenal Peter Paul Rubens.

In je afstudeervoorstelling Blauw (of iets voor aan de muur) speelde je ook een schilder.

Mil Sinaeve: Dat bleek een reden voor het Rubenshuis – dat momenteel gesloten is door renovatiewerken – om me te vragen iets te maken over Rubens. Ik kreeg alle vrijheid. Dus dook ik in de stapels boeken die over hem geschreven zijn. Of beter: over zijn fantastisch werk. Want er is weinig bekend over zijn leven. Enkel Leen Huet schreef daarover in haar boek De brieven van Rubens. Dankzij dat boek vond ik het uitgangspunt voor deze monoloog: ik wil de ontzettend gedreven en geëngageerde mens tonen.

Draagt jouw Rubens kleren uit 1600?

Sinaeve: Mijn Rubens draagt een stijlvol, hedendaags pak. Hij woont weer even in zijn Rubenshuis en is blij dat het geen doods mausoleum is. Hij verwelkomt het publiek in zijn atelier.

Geeft hij een college over zijn werk?

Sinaeve: Hij vertelt over zijn stad, toen én nu. Met verwondering en verwarring kijkt hij naar die stad, naar hoe de mensen leven,… Door zijn ogen kijken we naar en voelen we empathie voor onze wereld én de wereld waarin Rubens leefde. De drie belangrijkste vrouwen in zijn leven – zijn moeder Maria Pypelinckx, zijn eerste vrouw Isabella Brant en zijn tweede echtgenote Hélne Fourment, die hij huwde toen ze pas zestien jaar was – spelen een cruciale rol in zijn verhaal. En ja, hij duidt zijn zestiende-eeuws vrouwbeeld.

Hij is ook kritisch voor onze tijd. Hij zegt: ‘De taal op de pleinen is even veelkleurig als toen, even veelkleurig als de stoffen die ik schilderde in mijn tijd. Maar (…) wat ik me afvraag niet uit nostalgie — die is niet aan mij besteed — maar uit zorg waar blijft de ruimte voor de scheppers van nu? (…) Een stad die niet durft investeren in haar verbeelders, holt haar eigen ziel uit.’

Waar was Rubens dol op?

Sinaeve: Op fazant op Spaanse wijze en op gekonfijte appeltjes! (lacht) En op muziek. Cellist Ewout Lehoucq speelt tijdens de voorstelling zowel muziek uit Rubens’ tijd als hedendaags werk. Maar het belangrijkste: Rubens genoot van zijn status, als kunstenaar en als diplomaat. Maar hij gebruikte zijn macht ook om jonge mensen te helpen. In zijn atelier gaf hij alle kansen aan beloftevolle kunstenaars. Dat is wat het Rubenshuis ook aan mij geeft. En wat ‘mijn’ Rubens doet! Want ik vroeg aan kunstenaars Robbe Adriaensen en Goan Allebosch om werk te maken geïnspireerd op Rubens’ De val der verdoemden uit 1620. Hun werken staan in het decor. De iconische schilder die er bovenal voor ijverde dat niet alleen zijn werk aan de muren hing, zou het niet anders gewild hebben.