Theatercollectief herman voert in ‘Bite Me’ slordig dansende en sprekende vampiers op

De jonkies van collectief herman – in 2020 scoorde dit collectief met ‘vier sterren’ – stelden zich een terechte en originele vraag: hoe zou het nog zijn met vampiers in deze consumptie-gekke tijden? Hun antwoord is het wisselvallige Bite Me.

Steeds meer mensen verlaten de zaal tijdens de solo van Lois Lumonga Brochez in Bite Me. Die toeschouwers hebben ongelijk. Want Brochez speelt, in het Engels, een van de meest rakende scènes in een bedroevend wisselvallige theaterbedoening. Waarom stapten die mensen op? Omdat Brochez je vraagt je in te beelden dat je moeder iets gruwelijks overkomt. Ze vraagt het niet een keer maar meerdere keren. En steeds voegt ze er een afschuwelijker detail aan toe. En tóch is het een onwaarschijnlijk straffe scène omdat de laatste zin – ‘Neen, jouw moeder overkomt dit niet. Maar mijn moeder…’ voor een machtige en hartverscheurende wending in de scène zorgt.

SLORDIG SAMENRAAPSEL VAN STRAFFE IDEEËN

Helaas is die straffe scène waarin ‘vampier’ Brochez vertelt waarom ze een vampier is geworden heel eenzaam op grote hoogte. De bekentenissen van de andere vampiers – zijnde: Kenneth Cardon, Alice De Waele, Daan Idelenburg, Sara Lâm en Milan Vandierendonck – voldoen echt niet, ook als is het basisidee telkens scherp en het spel vinnig. Bite Me oogt als een samenraapsel van heel veel straffe ideeën die te pover zijn uitgewerkt. Dat is zo’n zonde. Het basisidee is werkelijk geweldig, de locatie – een verlaten doe-het-zelfzaak – ook. Het speltalent is present maar de kornuiten van collectief herman slagen er niet in – ondanks een mateloze spelenergie die een half land van elektriciteit zou kunnen voorzien – om alle explosieve ideeën tot een bom van een voorstelling te maken.

Wat is er aan de hand? Verschillende zaken. Wanneer je de ontruimde doe-het-zelfzaak betreedt zie je weinig meer dan een kale scène waaromheen tapijten, kussens en een lage tribune met stoelen staan. Het publiek zit in een halve cirkel rond de scène. Van zodra de weinige lichten doven en de te schaarse spots aanfloepen, komen de ‘vampiers’ tevoorschijn. De kostuums zijn vrij van hokjes-denken en een ode aan het queer-denken. Milan Vandierendonck, bijvoorbeeld, speelt heerlijk in een lange witte jurk terwijl hij gezichtloze pop omklemt. Kenneth Cardon draagt een lendendoek en kerstlichtjes. De verwijzing naar Jezus Christus is allerminst toevallig.

WERK AAN DE VAMPIERENWINKEL!

De voice-over die voortdurend toelichting geeft, is helaas de enige stem die echt goed verstaanbaar is. Als de performers het woord nemen en vertellen hoe het met hen – vampieren – gaat, doen ze je fronsen. Niet zozeer door wat maar door hoe ze het zeggen: hun dictie is amper een zesje waard en zijn ze echt wel overtuigd van hun tekst? Elk spreken ze in een solo hun verachting uit voor iets wat hen of de samenleving overkwam of overkomt. Denk: macht, geldhonger, verkrachting, schijnheilige religies of dolgedraaide paparazzi.

Dat leidt steeds tot een solo waaruit het speltalent van de performer blijkt én het falen van de groep om die solo gedegen uit te werken en in het geheel in te bedden. Tijdens elke solo speelt een van de andere collega’s het slachtoffer zodat het publiek rustig kan blijven zitten zonder het gevaar te lopen gebeten te worden.

De voice-over is helaas de enige stem die echt goed verstaanbaar is

Helaas blijft niet iedereen zitten. De toeschouwers die naast ons zaten, bleven wel zitten maar weigerden na afloop te applaudisseren en wilden vooral zo snel mogelijk weg fietsen. Weg van toneel dat de wereld wil redden op een te slordige manier.

Bite Me is – helaas – momenteel een te wankel bouwsel op een ijzersterke basis. Kortom, er is werk aan de vampierenwinkel! De jonkies van collectief herman hebben nog enkele pittige, al dan niet met nepbloed overgoten brainstormsessies nodig om hun stoet ideeën aan elkaar te rijgen tot een krachtige voorstelling die mensen schrander opschrikt, doet lachen en schrikken maar niet afschrikt en verbolgen wegjaagt.