Suzanne Grotenhuis speelt ‘On ice’ en bewijst: ‘liefdesverdriet is… schaatsen op een fake ijsbaan’

Grotenhuizen behoort tot de artistieke kern van De Nwe Tijd, het gezelschap dat uit Lucas Vandervosts De Tijd ontstond. On Ice zou locatietheater worden. Jammer genoeg ging de locatie failliet. Wat rest? Een voorstelling waarin de tristesse overspoten is met een guitig laagje ‘glice‘.

In februari 2016 maakt de schaatsbaan van Turnhout bekend dat de deuren op 1 mei 2016 definitief zullen sluiten wegens een dalende omzet. Suzanne Grotenhuis ziet daardoor haar locatievoorstelling On ice letterlijk smelten. Maar, ze vindt een oplossing en koopt een ijsbaan van kunststof waarop je een laagje ‘glice‘ moet spuiten voor een ‘85% schaatservaring’.

Het ding bestaat uit plastic panelen die in elkaar klikken tot een vierkante ijsvloer en speelvloer. Verraderlijk glad, zeker op de plekken waar Grotenhuis gul was met het ‘glice‘ en daardoor een geweldige metafoor voor haar leven: misschien wankelt ze te vaak en te snel? Zij behoort tot een nieuwe generatie makers die via de eigen levensvragen en -problemen universele vraagstukken aansnijden. De te nemen horde in dit geval: liefdesverdriet na een relatie die even stabiel was als een huis. Tot er in het huis twijfels opdoken en een stapel verhuisdozen het enige, goede antwoord boden.

Grotenhuis ordende die dozen omheen de ijspiste en gaat van zodra de zaallichten doven middenin haar ingepakt verleden staan, strak in het smokingpak. Vanop die glibberige ondergrond start ze ietwat weifelend en mompelend aan haar solo. Haast schroomvallig. Of: als een beginnende schaatser, onzeker en wat schokkerig. Ze legt uit hoe ze tot het idee gekomen is en waarom ze op een ijspiste staat. Het is een wat valse start niettegenstaande ze tijdens die ‘inleiding’ een van de mooiste en grappigste beelden uit het stuk maakt: al buitelend over de plastic piste in een plastic bal. ‘Zo kun je met je ogen dicht lekker schaatsen. ‘ Het klinkt als een verlangen naar zorgeloos door het leven kunnen glijden. Zij glijdt evenwel met schokjes over de piste en door haar levensverhaal. Verschillende keren herbegint ze met de zin ‘Ik wil u vertellen waarom ik deze ijspiste kocht’, en telkens neemt ze ons dan mee op een trip door haar jeugd, haar liefdesleven, de zieltogende natuur en een voorstelling die cruciaal bleek voor haar eigen On Ice-show.

Die showelementen zitten niet alleen in het strakke pak maar evengoed in de kleurige belichting en in Grotenhuis’ laveren tussen ijskoude ernst en kleurige kolder. Het ntieme slotbeeld, bijvoorbeeld, – met in de hoofdrol een tafeltje waarover een rood geruit tafellaken ligt en twee champagneglazen – is betoverend mooi en toont zowel de sterkte als de zwakte van haar ontluikende theatertaal. Grotenhuis verstaat de kunst om te raken door haar scènes een laagje guitigheid te geven. Al vindt ze nog niet in elke scène het goede evenwicht. Zo goochelt ze met sinaasappels (of beter: ze doet een dappe poging tot goochelen) en ze wandelt over het helderste ijs ter wereld maar beide scènes tonen dat Grotenhuis in haar spelen met attributen nog moeite heeft om verfijnd te schakelen tussen humor en tragiek, iets wat ze als verteller – rustig vooraan op de scène staand – wel al perfect onder de knie heeft. Grotenhuis streeft naar perfectie en wanneer ze die niet bereikt wankelt ze maar durft ze niet te vallen. Ziedaar het taboe van de grote On Ice-shows én het taboe in Grotenhuis’ leven.

Dat leven kreeg Grotenhuis het afgelopen jaar op de knieën. On Ice is het moedige, grappige en met prachtige one-liners verlichte verslag van hoe ze terug overeind krabbelde. Ze staat nog wankel en is misschien stiekem blij dat ze op een fake ijsbaan staat. De ideale plek om te leren vallen, als mens en als beloftevol theatermaker / cabaretière. En daarbij hanteert ze slechts een motto: ‘Wat er ook gebeurt, blijven schaatsen.’

Smaakmaker:

Els Van Steenberghe