‘De idealist’ – de eerste solo van Bart Hollanders – is allesbehalve een strontstuk

Bart Hollanders – je welbekend van rollen in series als Callboys of De Twaalf en de film Dealer – waagt zich op verzoek van muzikant Bo Spaenc aan zijn allereerste monoloog. Hij bekende aan Knack Focus dat het een strontstuk zou kunnen worden. Het werd een prachtstuk!

Een wandpaneeltje met de bellen van alle appartementsbewoners. Op een metalen sokkeltje. Dat plus een kluitje muzikanten achteraan op de scène is het enige ‘decor’ van deze De idealist. De voorstelling opent met stevige rockmuziek. Muzikanten Bo Spaenc, Bjorn Eriksson en Marc Rosso jagen wat good vibes de zaal in maar blijven voorts netjes op het tweede plan. Letterlijk én figuurlijk.

Hollanders slaagt erin zijn personage zó te spelen dat je zijn pijn voelt en geniet van de geestige – nooit banale – manier waarop hij die man vertolkt.

De echte rockster van de avond is Bart Hollanders alias Dirk, of Boutje voor de dichtste vrienden. De man is sjofel gekleed in een simpele stoffen broek, een netjes dichtgeknoopt hemdje en een verfrommeld, wit plastic tasje. De neerslachtigheid druipt van zijn hangende schouders. Achter de brillenglazen turen twee te donkere ogen. Dirk wil dood. De kassei die aan het begin van de voorstelling met een te zachte plof op de scène belandt, hoopt hij ooit – met een veel flinkere dreun – op zijn hoofd te voelen. En hij hoopt dat dit het laatste is wat hij in zijn leven zal voelen.

Tot zover de deprimerende kant van dit stuk. Want Hollanders slaagt erin zijn personage zó te spelen dat je zijn pijn voelt en geniet van de geestige – nooit banale – manier waarop hij die man vertolkt. Daar zijn twee redenen voor: Hollanders’ speltalent én, tromgeroffel, de pen van Pedro Elias. De televisiemaker engageerde zich om voor Hollanders een tekst te schrijven. Na urenlang wandelen door Antwerpen schreef hij op basis van die gesprekken een stuk over Dirk, een brillenmaker die – na een ongelukkig incident dat we niet kunnen verklappen – door iedereen Boutje wordt genoemd en door te veel mensen niet serieus genomen wordt. Al onderschat hij zijn buurjongetje.

Het is heel spijtig om te schrijven – want Bart Hollanders houdt niet zo erg van monologen spelen – maar die arme acteur mag gerust meer monologen spelen. Het levert geen strontstuk maar prachttoneel op.

Dirk heeft assistentie bij zijn zelfmoordpoging besteld. De man die hem zal assisteren, heeft echter eerst een noodzakelijke babbelronde gepland met iedereen die het recht heeft om zijn toestemming te geven voor de dood van Dirk: zijn moeder, leerkrachten, collega’s en Dirk hoopt dat hij ook zijn ex-lief zal kunnen spreken…

De wanhoop spat zowat van de bovenstaande zinnen maar het is de hoop die tijdens deze voorstelling zegeviert. Door de fantastisch spelende Hollanders. Plus de glasheldere tekst die niet meer wil zijn dan brandstof voor heerlijke scènes. En de bescheiden muzikanten die alles van een perfecte, nooit te opdringerig muzikaal randje voorzien.

Het is heel spijtig om te schrijven – want Hollanders staat niet supergraag in zijn uppie op een scène – maar hij mag gerust meer monologen spelen. Het levert geen strontstuk maar ongekunsteld prachttoneel op.