Stefaan Degand speelt in de eerste opera die hij ooit live hoorde: ‘de zangers hebben moeite om niet te lachen’

Stefaan Degand zingt – in het Nederlands – in Le nozze di Figaro.

Regisseur Tom Goossens heeft het op Stefaan Degand, zowel vanwege zijn acteur- als vanwege zijn zangtalent. In 2021 werkten de twee bij Goossens’ DeSchoneCompagnie al samen voor Rigoletto. Nu Goossens als regisseur debuteert bij Opera Ballet Vlaanderen vroeg hij Degand om tuinman Antonio én dokter Bartolo in Le nozze di Figaro te vertolken.

Stefaan Degand: Le nozze di Figaro is de eerste opera die ik live hoorde, op mijn twaalfde. Vanaf toen nam mijn vader me mee naar de opera. De muziek is bloedmooi, het verhaal is simpel: Figaro en Susanna gaan trouwen maar iedereen in hun omgeving wil dat om vage redenen verhinderen. Tom is doordrongen van deze opera. Die regisseren is zijn droom.

Waarom klikt het precies zo tussen jullie?

Degand: Tom beveelt niets, hij vraagt je om mee te denken. Heel leuk! Deze opera wordt normaal in het Italiaans gezongen, maar hij vertaalde mijn rollen en die van huishoudster Marcellina, gespeeld door Eva Van der Gucht, in het Nederlands, een knipoog naar het naoorlogse Vlaanderen, toen men hier opera’s in het Nederlands zong. Eva en ik spelen zo dat de zangers moeite hebben om niet te lachen. We verschijnen trouwens uit de lucht, staand in een bakje. Als er iets mis is, moeten we op ons hoofd tikken. Dat is de cue voor: ‘Haal ons hieruit!’ (lacht)

Als er iets mis is, moeten we op ons hoofd tikken. Dat is de cue voor: “Haal ons hieruit!”

Je staat bepaald niet in een praaldecor.

Degand: Neen. De kostuums en het decor bestaan uit overschotten. Decors waarbij je denkt ‘Hierover is véél vergaderd’ vind ik niet interessant. Bij Opera Ballet Vlaanderen bougeert er wat. Dit huis durft de opera heruit te vinden. Niet het decor maar de steengoede muziek moet je overrompelen. Als ik naar de opera ga, sluit ik zelfs vaak mijn ogen.

Ondertussen bekwaam je je ook in het dirigeren, voor de docureeks Maestro Degand, die begin volgend jaar op Canvas komt.

Degand: Gewéldig! Al sinds mijn zesde droom ik ervan om Brahms’ Symfonie nr. 4 te dirigeren. Vader legde de plaat op en ik stapte op de salontafel en begon te dirigeren. Vanuit pure stilte ontstaat drie kwartier pure ontroering. Een orkest dirigeren is als een dorp in beweging brengen en veilig naar de bestemming loodsen. Eind januari, na maanden oefenen en interviewen, zal die droom in vervulling gaan. En wat dan? Schrijven! Dat is compromisloze vrijheid.