‘Agge ne klootzak zoekt, ksallekikkem wel spelen’, zo introduceert Peter Van den Begin zichzelf als de afstotelijke Richard III. Tom Dewispelaere en Stijn Van Opstal brengen met Risjaar Drei een topcast samen die de vadsigheid van de macht in het Antwaarps op de planken brengt. Zet u schrap voor een wilde rit.
The Play = Risjaar Drei
Gezelschap = Olympique Dramatique
In een zin = Antwaarps theater overgoten met een wellustig sausje van machtsgeilheid en topprestaties van een indrukwekkende cast.
Hoogtepunt = Jan Decleir als Margaretha die iedereen de les komt spellen. Maar ook de openingsspeech van Peter Van den Begin zet onmiddellijk de toon.
Quote = ‘Agge ne klootzak zoekt, ksallekikkem wel spelen. Ksal mij wentelen als een teef in het haten van vandoag den dag.’
Meer info = toneelhuis.be
Tom Dewispelaere en Stijn Van Opstal beloofden een schaamteloos lekkere versie van het koningsdrama Richard III en losten die belofte meer dan in. Ze herwerkten verschillende versies van Richard III, waaronder het origineel van De Bard en de smakelijke versie van Tom Lanoye. De taal van Shakespeare werd voor de gelegenheid vervormt naar Antwerpse slang, die die zich wonderwel leent tot de taal van schijnheilige en sluwe vadsigaards. De poëzie en muzikaliteit van Shakespeare, die altijd al rock-‘n-roll in zich herbergde, wordt opzwepend gebracht: nu eens spuwend, dan brullend of in zachte toon aan het publiek gericht. Als dit allemaal wat zwaarwichtig klinkt, geen nood, aan comic relief geen gebrek in deze versie over de motherfucker die de weg naar de troon met bloedklonters plaveide.
Marc Van Eeghem, Jan Decleir, Mieke De Groote, Koen De Sutter, Nico Sturm, Sanne Samina Hanssen, Jonas Vermeulen en Peter Van den Begin kruipen in de huid van de politieke elite tijdens de laatste stuiptrekkingen van de Rozenoorlogen. De mannen likkebaarden om de macht, waar Van den Begin uiteindelijk mee aan de haal gaat in de rol van de kreupele en ongegeneerd amorele Risjaar Drei.
Niet dat de vrouwen het morele kompas van de voorstelling vormen. Ze krijgen aan de lopende band dode echtgenoten, vaders en zonen te verteren en leren hoe ze daar mee om moeten gaan: vloekend, spugend en kussend. Hoe zou je zelf zijn, als je van dichtbij meemaakt hoe een monster naar de macht graait met moord en verraad en er nog in slaagt om die macht te verwerven ook? Dan kruip je ermee in bed of scheld je alleman de huid vol.
Een stuk van Shakespeare zou niet compleet zijn zonder travestie, en ook in deze versie mag je je verwachten aan mannen in vrouwenrollen en een vrouw als adolescente prins. Jan Decleir beklimt het podium als kruising tussen holenbewoonster en Dolle Mina in de rol van Margaretha. Inclusief bijl en pruik. Dit gaat de theatergeschiedenisboeken in, we verzekeren het u.
Behoorlijk angstaanjagend is dat sommige stukken tekst klinken alsof ze gestolen zijn uit de speeches van hedendaagse megalomane leiders. Toch is er niets bij verzonnen en wordt weer maar eens duidelijk dat er sinds Shakespeares tijd nog maar weinig veranderd is op politiek vlak. Risjaar Drei is geen kopie van Trump of Poetin, maar het is onmogelijk om niet aan hen te denken tijdens de voorstelling. Al mogen we onze huidige wereldleiders ook niet te veel stroop aan hun spreekwoordelijke baard smeren. Zo grofgebekt in de achterkamers en eloquent wanneer hij zijn raadsheren, Lady Anne en het volk moet manipuleren als Risjaar is niemand. In their dreams.
Staande ovatie, gejoel, gefluit. Het publiek reageerde tijdens de première alsof het net naar een rockconcert had gekeken. Of een sportwedstrijd. Zo voelde het waarschijnlijk voor de acteurs ook aan. Een uitputtingsslag van 2.5 uur, zonder pauze. Dat heb je wel met Shakespeares koningsdrama’s. Genoeg drama om uren mee te vullen. Maar hou vol, u zal er geen spijt van hebben, want kijken naar vettige ventjes en vorte vrouwen blijft leuk.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
