‘Revolutionary Road’ is een heerlijke tragikomedie, met een slot dat nadreunt

De lettervreters van TG Stan en De Roovers slaan nog maar eens – en ijzersterk – toe. Nu vertimmeren zij Richard Yates’ roman Revolutionary Road Road tot denderend TGV-toneel.

‘TGV-toneel?’ Jawel. Hoewel de eerste scène traag op gang komt. Mogelijk spelen er bij de jongste spelers – Ivana Noa en Flor Van Severen – wat zenuwen mee. Vooral Noa praat soms te onduidelijk. Maar algauw zit de trein op kruissnelheid en bezorgt je een twee uur durende rit – inclusief verstommende crash – vol ongecompliceerd kijk- en luisterplezier. Dat plezier is mede te danken aan de oude rotten in de spelerscast – Robby Cleiren en Jolente De Keersmaeker, zij zwalpen genoeglijk tussen ernst en kolder – én, uiteraard, aan het geweldige boek dat Richard Yates in 1961 op de wereld losliet.

Robby Cleiren en Jolente De Keersmaeker zwalpen genoeglijk tussen ernst en kolder in deze tragikomedie.

In Revolutionary Road fileert Yates het wanhopige streven van de kleinburgerij naar perfectie in relaties, jobs, gezinsgeluk en zingeving. Helaas leidt dit streven bovenal tot mislukking, frustratie en een ongeluksgevoel. Yates vertelt het verhaal van een jong koppel, April (gespeeld door Noa) en Frank (vertolkt door Van Severen). De twee hebben een dochter. Hij heeft een zeer goede job en maakt kans om promotie te maken. Zij droomt steeds meer van een nieuw, vrij leven. In Parijs! De twee besluiten ervoor te gaan. Alles wordt geregeld. Tot een zwangerschapstest een ongewenst resultaat geeft. Het brengt hun relatie compleet uit balans. Vrienden, buren en Franks minnares kijken verbouwereerd toe. Vooral de observaties van de psychisch zieke buurjongen – een van de geweldige vertolkingen van Cleiren – laat de stoppen helemaal doorslaan.

De Keersmaeker en Cleiren buitelen als uitbundige veulens van de ene rol in de andere: van beste vrienden Milly en Shep, tot de buurvrouw, de buurjongen, Franks directeur en Franks minnares. Beide spelers slagen er moeiteloos in om steeds personages neer te zetten die erg geloofwaardig én geestig zijn. Intussen groeien Van Severen en Noa in hun integere vertolking van Frank en April.

Revolutionary Road is het frisse en wervelende bewijs dat er soms weinig meer nodig is dan vakmanschap en spelgoesting om ijzersterk toneel te maken.

Je krijgt inzage in twee relaties. Enerzijds is er de jonge, vinnige maar steeds meer imploderende relatie van April en Frank. Want de twee gaan gebukt onder de druk van alle grootse dromen en ambities. Anderzijds zijn er de oudere vrienden Milly en Shep die hun uitzakkende relatie per liefdeloze knuffel krampachtig trachten te reanimeren. Zo toont Revolutionary Road een clubje getormenteerde mensen die alles willen doen om aan de burgerlijke waarden en normen te voldoen, zelfs te overtreffen. Met zelfdestructie tot gevolg. Klinkt zwaar maar dankzij een glasheldere taal, een secuur opgebouwde spanningsbouw, vonkend en met humor overgoten spel in een eenvoudig, realistisch en uiterst makkelijk te transformeren decor, levert dat ongecompliceerd, steengoed toneel op. Meer moet dat echt niet zijn.

TG Stan en De Roovers zijn krakken in het vertimmeren van allerhande teksten tot tragikomedies die een plezier zijn om te zien én te spelen. Daar is Revolutionary Road is nog maar eens het frisse en wervelende bewijs van. Deze voorstelling toont dat er soms weinig meer nodig is dan vakmanschap en spelgoesting om ijzersterk toneel te maken. Revolutionary Road is in niets vernieuwend, in alles verleidelijk, confronterend en prikkelend.