Wim Helsen zonder filter? Dat klinkt als ‘Aaaaramsamsam kssjt!’

Peter Van den Eede, Wim Helsen en Clara Cleymans slaan de handen in elkaar voor de meest absurde en vermakelijke Stille Nacht ooit. Een stuk in het paleis voor iedereen die ooit zijn zesde verjaardag vierde…

‘Wat is dat hier allemaal?’, vraagt een jonge toeschouwer zich af bij het binnenkomen in de zaal. ‘Een chaos, net zoals de wereld’, klinkt het vervolgens mompelend. Boenk erop!

Er hangen touwen tussen de zaal en het podium. Op dat podium verzamelde decorontwerper Mattias de Koning een halve rommelmarkt: windturbines, dozen met papiersnippers, een glasstofzuiger, (winkel)karretjes, een buffetpiano, meters zwarte doeken, borstels, gietijzeren emmers, dweilen, … Te midden de zooi kijkt acteur Peter Van den Eede zorgelijk de zaal in. Wat verder zit Wim Helsen. Hij oogt als de magazijnier van een doe-het-zelfzaak. Hij bewaakt de kerstlichtjesslinger.

Van den Eede heet als Zakari iedereen welkom. Hij schept meteen duidelijkheid: ‘we gaan een kamp bouwen en omdat de koningin van dit paleis – Els De Bodt – een energiecrisis heeft, hebben we één uur om dat kamp te bouwen.’ Einde van de duidelijkheid.

Van den Eede glorieert als de verwarde organisator Zakari die tracht de discussie te leiden en fronsend aanhoort hoe zijn kompaan Roel (Wim Helsen) hem voortdurend ‘knol’ noemt.

Dan valt de onbekende muzikante Dominique (Clara Cleymans) binnen. Zij kreeg van diezelfde Els De Bodt orders om muziek te maken. Verwarring troef! Van den Eede glorieert daarbij in zijn rol van de verwarde organisator Zakari die tracht de discussie te leiden en fronsend aanhoort hoe zijn kompaan Roel (Wim Helsen) hem voortdurend ‘knol’ noemt. Waarna Zakari uitpakt met een wanhopige en droogkomische les over ‘de knol’. Geregeld braakt Roel een dreigende ‘AAAARAMSAMSAM!’ uit. Dan vluchten Zakari en Dominique de andere kant van het podium op. Of ze kijken verstijfd toe. Tussendoor tracht Dominique (Clara Heymans) wat te imponeren met een split en radslagen.

Waar gáát dit over? Over drie volwassenen die proberen zichzelf te zijn zonder filter en te spelen zonder te verbergen dat ze spelen.

Waar gáát dit over? Over drie volwassenen die proberen zichzelf te zijn zonder filter. Zoek niet naar een verhaal. De spelers spelen hun spel zoals kinderen spelen. Alle hindernissen worden met veel geklungel, verbeelding en (vooral) absurde humor opgelost.

Als toeschouwer volg je best de gestrikte gids Zakari. Hij belandt op een kar en krijgt een pamper op zijn kale knikker geplakt. Hij tuimelt een acrobatienummer in alwaar hij fungeert als steunpilaar tijdens het ophangen van een touw. Of bromt met diepe frons ‘stille, wilde nacht’. Wanneer ‘de tempeest’ – de storm in ‘Helsentaal’ – aanwakkert, klautert hij op de piano. Dankzij die storm komt er alsnog een kamp en licht én (eindelijk) prachtige live pianomuziek van Clara Cleymans.

De wereld op z’n best: samen naar lichtjes turen en angst wegzingen én gewoon ‘AAAARAMSAMSAM!’ roepen als je daar zin in hebt. (Al dan niet met een pamper op je hoofd…)

Deze Stille nacht kon en mocht absoluut nóg wilder. Cleymans mocht gerust nog een forsere dansante of muzikale duit in het zakje doen. Maar deze voorstelling is een erg vermakelijke poging van een speelgraag trio om zonder remmingen en zonder grootse verhaallijnen of diep getormenteerde personages iets grandioos nutteloos te maken. Nutteloos in de zin van niet rendabel. Het kamp is gezellig, met vuur en licht. Het is de wereld op z’n best: drie mensen die elkaar al klungelend en vittend vinden te midden de chaos van het bestaan en, tot slot, samen naar lichtjes turen en hun angst wegzingen. (En gewoon ‘AAAARAMSAMSAM!’ roepen als ze daar zin in hebben, al dan niet met pamper op het hoofd…)