‘What Remains’ is dans die je sprakeloos doet kijken naar het duet van een vijfjarige met een zeventiger

Zoë Demoustier bevestigt haar status als beloftevol choreografe met What Remains bij Ultima Vez. Het is een bloedmooie dansvoorstelling waarin alle generaties elkaar in de armen vallen.

Broer Misha Demoustier mag de voorstelling openen. Op een scène die oogt als een betonvloer en onder een decor van ogenschijnlijk balkvormige, betonnen lampenkampen staat hij voorovergebogen en maakt als een gek klauwende bewegingen over zijn hoofd. Alsof hij te scherpe gedachten of herinneringen wil wegwassen. Dan gaan de lichten uit. Meteen floepen de lampen weer aan en zie je een jong meisje. Ze zit. In een flits. Want opnieuw gaan de lichten uit. Als ze terug aanfloepen, staat een oudere man op de scène. Hij bukt naar het meisje.

Met een subtiel uitzetten van bewegingen – handen die reiken of zacht duwen, ogen die lonken én aarzelen, oude heupen die verrassend vrolijk wiegen – portretteert Demoustier de verstrengeling van generaties

Demoustier laat haar voorstelling in flitsen beginnen. Omdat het leven vaak een flits lijkt. Maar ook: omdat een herinnering vaak een flits is.

De choreografe wisselt scènes waarin de dansers over het podium razen af met scènes waarin iemand gaat liggen terwijl de jongeren eromheen kringelen of waarin iemand gedragen of ondersteund wordt. Soms verstart iedereen, als in een spelletje 1 2 3 piano. Na dat spelletje wekt de kleinste danseres iedereen uit zijn verstarde pose.

Er wordt niets gezegd noch uitgelegd. De technomuziek is van het sfeervolle soort en stuwt de dansers aan.

Je zit, kijkt en ziet hoe Demoustier met een subtiel uitzetten van bewegingen – handen die reiken of zacht duwen, ogen die lonken én aarzelen, oude heupen die verrassend vrolijk wiegen – niet zozeer een persoon maar de verstrengeling van generaties portretteert. Ze toont hoe jongeren ouderen kunnen doen opleven én vice versa.

De aanleiding voor What Remains was het aftakelen van een aan dementie lijdend familielid (zanger Kris De Bruyne, nvdr.). Demoustier vertaalt die almaar grotere verlorenheid waarin een mens met dementie zich bevindt naar wervelende dans waarin de jongeren de volwassen dansers kort leiden, stuwen of dragen wanneer ze eventjes verloren dolen of draaien.

Demoustier vertaalt die almaar grotere verlorenheid waarin een mens met dementie zich bevindt naar wervelende dans waarin de jongeren de volwassen dansers kort leiden, stuwen of dragen

Demoustier is gul met rakende duetten vol dansplezier, zoals het duet tussen de zeventiger Jef Stevens en een jong tienermeisje of tussen de boomlange Demoustier en de kleine, lenige Charlie Van Cauwenberghe. Maar ze raakt evengoed met een prachtige piëta die Demoustier en Stevens vormen of met tedere ontmoetingen tussen twee lichamen, zoals dat van het spichtig, razendsnel bewegende lijf van broer Demoustier versus het aarzelende, voorzichtige lichaam van vijftiger Irene Schaltegger.

De verdienste? Als toeschouwer dool je niet tussen abstracte dansbeelden. Je kijkt naar de bewegingen en je herkent scènes uit het dagelijkse leven tussen jongeren, tussen ouderen, tussen jong en oud. Dat maakt What Remains tot zulk een mooie, toegankelijke dansvoorstelling én tot een mooie basis waarop Demoustier als ontluikend choreografe kan bouwen.