‘We gaan deur’ komt op gang als een slome dieselmotor en groeit uit tot een wervelende komedie

Nyira Hens en Bruno Vanden Broecke regisseren een bonte bende van negen talentrijke acteurs in een, vanaf het tweede bedrijf, wervelende komedie.

Van zodra Timo Sterckx zijn tong speels uitsteekt, zucht de zaal opgelucht: We gaan deur is uit de kritieke fase. Die fase duurt – helaas – een gans eerste bedrijf. Tijdens dat bedrijf zetten auteur Michael Frayn plus regisseurs Nyira Hens en Bruno Vanden Broecke de krijtlijnen uit voor het ongelooflijk heerlijke tweede bedrijf van We gaan deur, gebaseerd op Frayns klassieker Noises Off uit 1982.

Dat uitzetten van de krijtlijnen – een gezelschap bereidt zich tijdens een laatste chaotische repetitie voor op dé première – gaat op papier goed maar verloopt op het podium stroef. An Clauwaert speelt de regisseur, vanuit de zaal, en doet dat uitmuntend. Op scène hebben de spelers moeite met het moeilijkste wat er bestaat: spelen dat je een twijfelende speler bent.

Er worden afspraken gespeeld maar geen schaterlachjes geoogst, ondanks de veelvuldig klaterende deuren in deze deurenkomedie. Elena Peeters – die normaal heel ingetogen, tedere voorstellingen speelt – laat hier een heel uitbundige kant van zich zien als Kempische vamp met een onaangenaam schelle stem. Maar ze doet het verdraaid overtuigend. En ook Gloria Boateng (als huishoudhulp met een goesting in sardientjes), Soukaïna Bennani (als perfectionistische regieassistente), Saar-Niragire De Groof en Jonathan Lambrechts (eigenaars van het huis waarin de komedie zich afspeelt) spelen met overgave. Desondanks sleept dat eerste bedrijf zich naar de pauze.

‘Ik had zoveel meer verwacht van een komedie’, zucht je tijdens de pauze. Gelukkig word je na de pauze op je wenken bediend.

‘Ik had zoveel meer verwacht van een komedie’, zucht je tijdens de pauze. Gelukkig word je na de pauze op je wenken bediend. Het eerste bedrijf speelt zich af in een decor dat een soort living in krabpaaluitvoering is. Leuk om zien maar weinig meer dan dat. Na de pauze speelt de voorstelling zich aan de achterkant van dat decor af. Je ziet wat de personages meemaken als ze niet op scène staan (en daar doen wat tijdens het lauwe, eerste bedrijf te zien was). Opsommen wat zich achter de coulissen allemaal afspeelt, zou zonde zijn. Maar het is kostelijk, amusant, entertainend én het dolt fijntjes met de gevoeligheden van deze tijd.

Dat gedol had gerust nog iets meer in de verf mogen gezet worden. Maar het stuk doet wél waar het publiek zo naar verlangt: eindelijk nog eens een razendsnelle komedie waar alle acteurs razendsnel spelen en zo het publiek van de ene in de andere golf schatergelach lokt.

Neen, niet alle acteurs zijn even supergrote talenten. Dat hoeft ook niet. Want het samenspel is veerkrachtig, pittig en barstensvol spelplezier. Deze voorstelling meemaken is, na eventjes doorbijten tijdens het eerste bedrijf, een ontzettend deugddoende ervaring. En, helaas, een zeldzame ervaring in een tijd waarin veel makers zich liever niet aan komedies wagen.