Warre Borgmans en Jurgen Delnaet schitteren in ‘Gaston & Leo – de hommage musical’

Kobe Van Herwegen schreef een boek over Gaston & Leo, een van de meest iconische komische duo’s van Vlaanderen. ‘Hier zit een stuk in’, dacht hij. Goed gedacht. Dat stuk is een wervelende trip door het leven en de carrière van Gaston Berghmans en Leo Martin.

‘Hoe is ‘t?’ ‘Da goat.’ ‘Vroeger was ’t leutiger è, jong?’ Warre Borgmans en Jurgen Delnaet staan elk aan een kant van het podium. Bij een klassieke telefoon – met draaischijf – op een sokkeltje. De een speelt Gaston, de ander Leo. Ze bellen met elkaar vanuit hun kamer in de hemel. Dat gesprek is de start voor een wervelende flashback.

Regisseur Frank Van Laecke leidt het publiek gezwind langs de start, de hoogte- en de dieptepunten uit de carrière van de twee. Van Laecke selecteerde, met de gedegen hulp van scenarist Kobe Van Herwegen, de mijlpalen in het leven van de twee. Borgmans en Delnaet spelen de komieken. Spelen zij dan dé beroemdste sketches van de twee na? Bijlange niet. Ze spelen de twee mensen die er alles aan doen om een betere komiek te worden. Borgmans maakt zich de blik en de ietwat gebogen loophouding van Gaston Berghmans eigen. Delnaet transformeert tot Leo Martin door diens lichaamstaal en mimiek tot in de kleinste puntjes in zijn spel te integreren. Beide doen dit op zo’n manier dat hun vertolking eervol is, herkenbaar én geestig want gekruid met net genoeg (zelf)relativering. Dat heet ‘een indrukwekkende acteerprestatie neerzetten’.

De musical racet aan een toptempo door cruciale scènes in het leven van beide komieken. Van het orkest dat Leo dirigeerde, naar dokwerker Gaston die hoopt van grappen te overleven. Van de ontmoetingen met hun vrouwen (vooral Sandriné André imponeert met haar frisse vertolking van Georgine, Gastons eega) naar de eerste keer dat de twee samenspelen. Van hun ontmoeting met hun manager René Vlaeyen (perfect gespeeld door Gunther Levi) en met VTM (waar ze scoorden met de Gaston & Leo Show). Tot, helaas, de confrontatie met gezondheidsproblemen die steeds meer roet in het eten gooiden.

De choreografie van Martin Michel is het zwakke punt van deze voorstelling. De choreografie neemt zichzelf te serieus, mist choreografische woordenschat en voert vrouwen louter als ‘sexy wezens van plezier’ op.

De muziek loopt ook als een rode draad doorheen de voorstelling, met een hoofdrol voor het liedje ‘Ik moet altijd lachen met serieuze dingen’, magistraal gebracht door Pieter Casteleyn en zijn wapperen haardos. Er kon gerust nog meer ingezet worden op zo’n oprechte en tegelijk hilarische uitvoering van songs.

Bij die songs – uitmuntend begeleid door het liveorkest onder leiding van Thomas Vanhauwaert – hoort altijd een choreografie van het ensemble. Dit is het zwakke punt van deze voorstelling. De choreografie van Martin Michel neemt zichzelf te serieus, mist choreografische woordenschat en voert vrouwen louter als ‘sexy wezens van plezier’ op. Beide komieken werden in het begin van hun carrière inderdaad al eens begeleid door zwoel uitgedoste vrouwen die vooral breeduit moesten glimlachen. Maar de komieken én de wereld evolueerden. Dat is niet te zien aan het ensemble. De kostuumpjes worden geüpdatet en that’s it. Dit is écht een gemiste kans.

In de slotscène is het ensemble gelukkig ‘bedaard’ en dat levert een van de mooiste scènebeelden op. Niet alleen omdat het een erg ontroerend moment is maar ook, bovenal, omdat iedereen integer speelt én Borgmans heel subtiel een stevige straal lichte humor in een donkere sterfscène weet te smokkelen. Met dank aan het briljante weerwerk van Jurgen Delnaet. De mayonaise tussen hen pakt even goed als die tussen Gaston en Leo.