VR-theater tovert toeschouwers om in geraniums

Animatiekunstenaar Joren Vandenbroucke en sopraan Annelies Van Hijfte duiken met Drie geraniums op de vensterbank in een gat in de theatermarkt: ze gaan resoluut voor VR-theater, mét operatesk trekje.

Het begin van de voorstelling heeft iets magisch. Joren Vandenbroucke heet de tien toeschouwers welkom in een huiskamer en nodigt hen uit aan de tafel. Daar liggen tien VR-brillen klaar. Iedereen gaat aan tafel zitten. Technieker-van-dienst Lucas Dewulf zet elke VR-bril eerst zelf op en doet een ‘tovertrucje’ met zijn handen. Dan geeft hij de bril aan een toeschouwer.

Wanneer iedereen door de bril naar de wereld kijkt, merk je dat er ‘iets’ boven elk van je handen zweeft. Boven de ene hand zweeft een pagina met tekst, boven de andere hand zweeft een voorwerp. De tekst geeft uitleg over het voorwerp én hoe dit voorwerp past in het leven van Patrick. Dat is de hoofdfiguur van het verhaal. De man is gescheiden en leeft een eenzaam bestaan in zijn te grote huis. De voorwerpen die een rol zullen spelen in het verhaal zijn de voorwerpen die in de tien paar handen zweven. Een voor een lezen de toeschouwers de tekst boven hun hand voor.

Dan begint het VR-spektakel écht. Je ‘floept’ in een vrolijke rode geranium. Dat is jouw vensterbankperspectief op het leven van Patrick. Begeleid door een monotoon gamemuziekje beleef je een dag in het leven van Patrick. Een dag van rondhangen, met de stofzuiger praten, naar buiten staren, de geraniums water geven, televisiekijken en eten. Te veel eten want Patrick maakt nog altijd een maaltijd voor twee personen klaar.

Het intieme Drie geraniums op de vensterbank oogt en laat zich beleven als een kiem in de knop van wat een spannend, nieuw ‘genre’ binnen de podiumkunsten kan worden.

Je beleeft Patricks saaie leven mee. Vandenbroucke ontwierp, in samenspraak met Van Hijfte, een zwarte omgeving waardoorheen Patrick – in ondergoed, waarom zou hij zich aankleden? – rondwandelt.

Tot er hem iets overkomt. Verklappen wát, is zonde. Dan neemt het verhaal een absurde wending. Plots bevaar je een kolkende, oranjerode rivier. Dat doe je terwijl Van Hijfte zingt – haar muziek is gebaseerd op Christoph Glucks liefdesopera Orphée et Euridice. Ineens krijgt die guitige VR-ervaring een poëtisch en ontroerend randje. Je zit – virtueel letterlijk – in het verdriet van een man en maakt een tocht doorheen zijn lichaam en emoties. Je dobbert te midden zijn loutering.

Intussen vult de woning waarin je de VR-voorstelling meemaakt zich met een verleidelijke geur. Terwijl Patrick zich in foetushouding in je handen vleit en troost zoekt bij zijn geraniums, neem je de VR-bril af. Intussen is de tafel gedekt. Vanavond deelt Patrick zijn avondmaal met tien mensen.

Het intieme Drie geraniums op de vensterbank oogt en laat zich beleven als een kiem in de knop van wat een spannend, nieuw ‘genre’ binnen de podiumkunsten kan worden. Je voelt zowel aan de uitwerking van het verhaal en VR-omgeving dat Vandenbroucke en Van Hijfte een adertje aanboren met het potentieel uit te groeien tot een goudader.