‘Voice Noise’ baadt in virtuositeit maar mist intimiteit

Jan Martens jaagt zes performers de vloer op en laat hen dansen op evenveel bloedmooie songs, gezongen door vrouwenstemmen. Mooi maar er ontbreekt wat. Voice Noise baadt in virtuositeit maar mist intimiteit.

Ineens wordt het muisstil. Op het zwartglanzend, vierkant platform dat op de immens scène van de bühne prijkt, dansen de ? dansers in stilte. En eindelijk zindert er emotie door de zaal. Je voelt hoe de zes elkaar respecteren, voorzichtig uitdagen en verkennen. Op dat moment was het even wachten ondanks de geweldige muziek en de getalenteerde dansers.

Jan Martens is een choreograaf van het moedige soort. Zijn eerste hits scoorde hij intussen al meer dan tien jaar geleden met onder meer Sweat Baby Sweat (2011) en The Dog Days Are Over (2014). Neen, hij borduurt niet verder op de ‘trucjes’ die hem het meest applaus opleveren. Hij zoekt verder naar onderwerpen, muzikanten die hij met zijn danstaal onder de aandacht wil brengen.

De idee voor Voice Noise ontstond na het lezen van het essay The Gender of Sound (1996) waarin de Amerikaanse dichter en classicus Anne Carson betoogt dat de vrouwenstem eeuwenlang genegeerd en geminacht is. Dus floot Martens zes performers bij zich om samen een lijst van buitengewone vrouwenstemmen te selecteren. Onder meer het wonderschone Sometimes I Feel Like a Motherless Child van Ruby Elzy en Varisevalehti van Cucina Povera haalden de voorstelling.

Die voorstelling opent met de stemmen van de dansers. Zij komen voor het zwartglanzend platform op de scène staan en beginnen te fluisteren, zingen, jodelen, tieren en sissen. Je voelt en ziet aan alles dat ze zich hier op glad ijs wagen. Dansers dansen liever met hun ledematen dan met hun stembanden. Dat blijkt ook nu weer. Dan klinkt Cheri Knight met Prime Numbers door de boxen. De zes performers mogen zich wijden aan waar ze steengoed in zijn: dansen. Je herkent in de ogenschijnlijk eenvoudige bewegingen de hand van Martens. Maar je mist wat. Ondanks de prachtige muziek en de straffe dansers – vooral de krachtige Elisha Mercelina , de pittige Sue-Yeon Youn en de galante Mamadou Wagué laten zich opmerken – blijf je op je honger zitten.

Een ijzersterk gedanste voorstelling die zich helaas niet vloeiend maar sputterend ontplooit.

Dat heeft twee redenen: Martens kiest voor een staccatoritme. Na elke song volgt een korte stilte en pas dan wordt een nieuwe song ingezet. Daardoor breekt het ritme van de voorstelling voortdurend. Helaas wordt ook de dans telkens onderbroken. Het gevolg? Voice Noise baadt in virtuositeit maar mist intimiteit.

Dit zorgt voor een ijzersterk gedanste voorstelling die zich helaas niet vloeiend maar sputterend ontplooit. Aan het slot hoop je nog altijd een beetje dat de grote finale moet beginnen. Je gaat wél naar huis met uitzonderlijk zorgvuldig uitgewerkt programmablaadje (inclusief een link naar deze geweldige lijst op Spotify) waarop een schat aan namen van te ontdekken vrouwelijke zangers prijkt. Martens’ missie is alsnog volbracht.