Yes! Olympique Dramatique – een bende speelbeesten en vaders-met-het-hart-en-het-verstand-op-de-juiste-plaats beten zich vast in Henrik Ibsens Vijand van het volk en kwakken – tezamen met een huppelende en kreunende spelersploeg – een vermakelijke klimaattragedie op de planken. Mét Pinokkioneuzen.
EEN STUK DAT AL SINDS 1882 ACTUEEL IS
1882. Dat is het jaartal waarin Henrik Ibsen Vijand van het volk schreef en publiceerde. Sindsdien blijft de tekst vreemd genoeg brandend actueel. Plot? De gedreven wetenschapper Thomas Stockman ontdekt dat het water in zijn stad vergiftigd wordt sinds de komst van een prestigieus kuuroord. Hij wil daar een vlijmscherp artikel over publiceren in de lokale pers. Detail: zijn broer Peter is burgemeester van de stad en doet er alles aan om het artikel tegen te houden. Want het kuuroord is een goudader die de stad welvaart bracht. Tom Dewispelaere plus beloftes Joeri Happel en Lucie Plasschaert hoefden nauwelijks een letter aan de tekst te veranderen. Dus smeet de spelersploeg – bestaande uit Sanne Samina Hanssen, Joeri Happel, Han Kerckhoffs, Lucie Plasschaert, Nico Sturm, Iris Van Cauwenbergh, Stijn Van Opstal – zich voluit op de enscenering ervan. Die moest en zou spits, kolderiek, bloedernstig en vinnig worden. Missie geslaagd.
Dit is inhoudelijk donker theater maar het spel is een feest. Dankzij de kostuums.
Hun eerste troef? Decorontwerper Stef Stessel. Hij veegt de scène leeg en hangt er half doorschijnend plastic gordijnen. Boven de scène bengelt ‘iets’. Je zou het een gigantische wit oplichtend smartphone-scherm in een houten hoesje kunnen noemen. Het ding beweegt als soort een oplichtende ‘olifant in de kamer’ rustig draaiend van links naar rechts over het toneel. Er wordt niet mee gespeeld, het wordt gewoon genegeerd. Net zoals het gigantische probleem dat door de waterleidingen van de stad stroomt.
JOLIJT DANKZIJ MASKERS MET PINOKKIONEUZEN EN FLAPOREN
Wie nu denkt: ‘ik heb echt genoeg van dat donker theater over de klimaatellende’. U denkt dit terecht én er is goed nieuws. Dit is inhoudelijk donker theater maar het spel is een feest. Dankzij de kostuums. De spelers dragen ‘trolachtige’, plastic kostuumpjes – denk aan een zwarte flanelpyjama in rubberplastic. Ze dragen ook allemaal een gek rubberen maskertje aan. Burgemeester Peter – fantastisch vertolkt door Iris Van Cauwenberghe – heeft uiteraard een Pinokkiolange neus. Het masker van Thomas – een rol die jonkie Joeri Happel met verve, zwier en tederheid vertolkt – heeft uiteraard héél grote flaporen. Door die outfit lijken alle personages verstokte, in plastic gehulde bezoekers van het kuuroord. En, minstens even belangrijk, zo ogen ze twee uur lang heerlijk grappig. Dat deze creaturen hun woede uiten door te huppelen of te kreunen maakt het jolijt te midden de miserie er alleen maar leuker op.
De makers moffelen er een tirade in waarin Happel als Thomas helemaal los gaat in zijn woede. Tijdens dat losgaan, brokkelt de kracht van de tekst een beetje af. Dat is jammer. Ook Sanne Samina Hanssen boet aan kracht in wanneer ze aan het slot als een woedende eega van Thomas een schreeuwgesprek voert met de burgemeester terwijl ze de zaal in kijkt. Haar schelle geroep is de perfecte klank van woede maar wat ze zegt gaat een beetje verloren.
Toch stuurt Vijand van het volk je huiswaarts met een verrassend dubbel gevoel: je beleefde een toneelfeestje en kreeg intussen op subtiele manier een speels maar schrander portret van sjoemelende politici en in de woestijn tierende wetenschappers. Nog steeds, helaas, brandend actueel.
Vijand van het volk van Toneelhuis reis nog tot 11 februari 2023 door Vlaanderen en Nederland. toneelhuis.be
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier