Verona Verbakel maakt als deel van haar therapie een stuk over therapie

Verona Verbakel is naast een geweldig geestige actrice – dat werd onder meer duidelijk in Het Ego dat ze speelde met Anemone Valcke – die een zeer gezonde dosis zelfrelativering heeft, óók een vrouw met een bewogen kindertijd. Een jeugd waar eerder het woord ‘gewelddadig’ dan geweldig bij past…

‘Lap, weer een actrice die met haar ellendige jeugd koketteert’, horen we je denken. Dat klopt niet helemaal.  Jawel, die jeugd is er. Maar Verbakel creëert afstand door het in OnlyFans for Therapy consequent over haar personage te hebben. Die consequentheid is zelfbescherming. Maar het zorgt ook voor artistieke vrijheid, ademruimte én ruimte voor humor.

En staat ze op de scène om rustig te vertellen hoe erg haar personage het te verduren had? Neen. Verbakel is slim. En ze doet in deze voorstelling wat op elke toneelschool wordt afgeraden: zitten op de scène. Ze zit op een stoel aan een tafel waarop haar laptop staat. Voilà, bij deze hebben we de hele setting al verklapt.

Maar door zo te zitten, in een witte broekpakensemble met blauwe bloemetjes en de haren netjes in een staartje, toont ze zich op haar aller kwetsbaarst. Haar USB-stick – waarop de filmpjes de foto’s, de teksten staan die ze tijdens de voorstelling toont – heeft een rood lampje. Dat lampje flikkert als een opgejaagd hartje. Het hartje van een kind dat nooit gerust is. Want wat als hij weer…

Verbakel nam de afgelopen maanden véél filmpjes op. Ze speelt daarin dus haar personage, dat ’toevallig’ ook Verona heet. Dat personage ligt in bed, met haar witte walvisknuffel en somt op wat triggers zijn voor haar personage, en het trauma waarmee dit personage worstelt na het misbruik dat ze meemaakte. Ze fiets naar therapeut. En ze maakt onderweg een pitstop om te snoepen en het suikergehalte in haar bloed aan te vullen ter voorbereiding van de sessie. Ze danst de bevrijdende dans die haar jongere versie danste toen ze een tijd in een instelling woont. Ze die gromt – als een agressieve, angstige hond – naar het gerechtsgebouw in Gent waar ze als kind moest getuigen.

Verbakels USB-stick – waarop de filmpjes de foto’s, de teksten staan die ze tijdens de voorstelling toont – heeft een rood lampje. Dat lampje flikkert als een opgejaagd hartje. Het hartje van een kind dat nooit gerust is. Want wat als hij weer…

Die filmpjes toont ze in een secuur gemonteerde opvolging. Alles begint met het opzoeken van de vraag in Google: ‘Hoeveel kost levenslange therapie?’ Niet de vraag maar het meisje dat je de vraag ziet stellen aan Google raakt. Ze zit moederziel alleen achter haar laptop en durft de vraag enkel aan een machine stellen. In dat ene beeld vat Verbakel de isolatie en levenslange schade die veroorzaakt worden door een jeugdtrauma. Je wil wegkijken maar dat laat Verbakel niet toe.

Elke toeschouwer in de zaal heeft gekozen om deze voorstelling bij te wonen. Dus je zál kijken naar deze vrouw die haar kwetsuren toont op de manier dat zij dit wil. Net zoals op het online platform OnlyFans vrouwen zelf beslissen hoe ze zichzelf tonen en de kijkers daarvoor laten betalen.

OnlyFans for Therapy toont enerzijds een wereld waarin alles – van seks tot trauma’s – online te koop is. Maar toont tegelijkertijd ook de weerbaarheid van een voor het leven getekend mens.

OnlyFans for Therapy toont enerzijds een wereld waarin alles – van seks tot trauma’s – online te koop is. Maar toont tegelijkertijd ook de weerbaarheid van een voor het leven getekend mens. De weerbaarheid om te durven vertellen over het trauma. Verbakel doet dit met video’s die pijn, zelfrelativering, humor, nog meer pijn, vertwijfeling en onwaarschijnlijk veel veerkracht tonen. Kunst kan de wereld niet redden. Maar in OnlyFans for Therapy tonen Verbakel en het lichtje van haar stick dat flikkert op het ritme van haar hart dat kunst (maken) minstens één wereld – haar wereld – redt. Elke dag opnieuw.