Jaouad Alloul vertimmert de Bourlaschouwburg tot de nachtclub The Last Mermaid. Er zijn roze lampen, glitterogen, zwoel gelach, flashy pumps en verleidelijke beats in overvloed. De pre-show is fantastisch, de show zélf wat wisselvallig.
We schrijven dit stukje met een bijzondere bloedrode vaginastempel op onze hand… Die stempel krijg je wanneer je de foyer van de Bourlaschouwburg in wandelt voor de ‘pre-show’ van Venus in Libra. De foyer baadt in roze licht. Er is rook. Zitten kan in schommelende cocons. Soms word je getrakteerd op zachte trompetmuziek van Jan D’Haene. Samen met Hanne Torfs en Juno Kerstens vormt D’Haene het huisorkest van nachtclub The Last Mermaid. Die naam verklaart ook het geluid van klotsend water in de ganse schouwburg.
De performers – ze heten ‘creaturen van de nacht’ – wandelen of zwalpen tussen de toeschouwers in de foyer. Ikzelf sta ineens oog in oog met de mysterieus lachende ‘Gustav’. Hij is, zo leren we later tijdens de voorstelling, de koning van de nacht. Zijn ogen zijn omringd met zilveren glittermake-up. Hij draagt een pak zonder hemd en zijn outfit is afgewerkt met mooie, beige laklaarsjes.
We verwachten van een tot nachtclub vermomde voorstelling méér dan een nachtclubje op het podium, bevolkt door prachtig uitgedoste mensen.
Halverwege de voorstelling legt hij zijn gelaarsde voeten plots op de leuning van het zitje voor me. Da’s niet toevallig. De performers lopen geregeld de zaal in. ‘Alles kan, alles mag. Rook! Drink! Verlegenheid laten we buiten de zaal’, zegt Alloul aan het begin van de show. Helaas blijken Alloul en co te ‘verlegen’ makers. Hun show is vooral opgebouwd als een vrij klassiek dansconcert. Weliswaar wonderlijk vormgegeven.
Alles oogt sensueel en hartverwarmend weelderig. De kostuums. De pruiken. De pareljuwelen. Het decor. De muziek klinkt lekker, al spelen de muzikanten eerder een ondersteunende rol. Het hoofdpodium is voor die zogeheten creaturen van de nacht. Die doen, naast drinken en weinig verstaanbaar hun tekst door de microfoon knallen, weinig meer dan dansen zoals er in nachtclubs overal ter wereld gedanst wordt. Been there, seen that. De scènes waarin Alloul – in een magnifiek roze korset – zijn creaturen van de nacht tot stilte maant om zelf te zingen of een prachtig duet te dansen, zijn de sterkste scènes. Want ze zijn het meest intiem, integer, verrassend en veelzeggend. Ook al zegt Alloul steeds vrijwel hetzelfde: hij predikt – al vertellend over nachtelijke dooltochten over de kasseistraten in de Antwerpse binnenstad – verdraagzaamheid voor iedereen en pleit voor een nieuwe wereld wanneer veel meer ruimte is voor vrouwelijkheid en zachtheid op elk vlak. Volledig terecht.
Maar we verwachten van een tot nachtclub vermomde voorstelling méér dan een nachtclubje op het podium, bevolkt door prachtig uitgedoste mensen. Waarom mogen die performers niet meer van zichzelf tonen dan een handvol te voorspelbare dansmoves? We verwachten dat hun tekst méér is dan de zinnen die uitgaande jongeren om 3u ’s nachts uitbraken. Een nachtclubsetting in een theater mag echt veel ‘stouter’ zijn dan een een paar hippe schoenen van een van de performers over de stoelleuning.
Vooral de flamboyante pre-show toont met veel flair wat Alloul predikt. De wandeling in de foyer tussen de lonkende, lallende en flanerende creaturen van de nacht die je omhelzen, die op de toog dansen of die je een vaginastempel op je hand (of waar dan ook…) geven, is zoveel spannender, verrassender, spontaner dan wat uiteindelijk in de zaal te beleven is.
Venus In Libra van Toneelhuis reist nog tot 23 december door Vlaanderen en Nederland. toneelhuis.be
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier