The Truthful – de verse worp van theatermaakster Lieselot Siddiki – draagt de belofte aan iets groots in zich, maar is het nog niet helemaal

Lieselot Siddiki maakt, geprikkeld door de bijzondere levenswandel van haar oom en prediker Dr. Nasir Siddiki, een voorstelling over je vastklampen aan iets hoger ook al stort het je de diepte in.

BAM! Met een dreun jaagt Siddiki haar voorstelling uit de startblokken. Je kijkt naar een betoverende scène. Iets dat het midden houdt tussen het orgel in een kerk en een griezelige circuspiste met een witte vloer en zwarte touwen die als een soort dreigende octopus boven de scène hangen.

Siddiki en  Inci Gül Civelekoğlu, beide gekleed in een felrood jurkje,  openen de voorstelling. Al zittend op de kleine circuspiste centraal op de vloer. Daar licht Siddiki toe – zoals ze ook al in Knack Focus deed – wie haar nonkel is, waarom hij predikant is in Amerika, waarom hij haar zo fascineert en hoe de betekenis van haar achternaam de titel van de voorstelling is.

Dat is de aftrap voor een bevreemdende en muzikaal machtige trip – dat laatste met dank aan Elisabeth Klinck –  die een soort portret schetst van een getormenteerd gezin. Al lijkt dit het gezin dat amper te beseffen. De pater familias – ronduit schitterend vertolkt door Joeri Happel – is predikant. Uiteraard is dat een verwijzing naar Siddiki’s nonkel. Aan Knack Focus benadrukte ze dat de voorstelling absoluut niet wil lachen met hem of mensen die geloven. De voorstelling is een uitnodiging om mee te voelen met mensen die zich aan krampachtig een geloof vastklampen.

Joeri Happel excelleert als predikant omdat hij de flinterdunne lijn tussen geloofwaardig personage en karikatuur zorgvuldig bewandelt. Zijn spel is heerlijk over the top maar de man die hij vertolkt is een integer mens die een al te manisch masker opzet wanneer hij voor zijn kerk – de theaterzaal – preekt.

Joeri Happel excelleert als predikant omdat hij de flinterdunne lijn tussen geloofwaardig personage en karikatuur zorgvuldig bewandelt. Zijn spel is heerlijk over the top maar de man die hij vertolkt is een integer mens die een al te manisch masker opzet wanneer hij voor zijn kerk – de theaterzaal – preekt, maar aan de keukentafel – een ingenieus omgebouwde circuspiste – meedeint op de melancholie van zijn met donkere gedachten vechtende zoon (een als steeds beestig goed spelende Bavo Buys, met konijnenoren), zijn zorgelijke eega en zijn mysterieuze dochter.

Siddiki geeft haar acteurs de teugels (en de zotte kostuums) om te floreren in dit decor vol spelmogelijkheden. Er is het ingebouwde orgel, er zijn de touwen waaraan coyotes worden opgehangen, er zijn de schermen waarop coyotes te pas en te onpas voorbij wandelen.

Er is de duidelijke goesting om de voorstelling tot een almaar kolkender en broeieriger visueel en muzikaal spektakel van verwrongen emoties, groene glimlachjes, wegkijkende ogen en wanhopig zuchten te maken. Maar ergens in het opbouwen naar die grootsheid stokt de voorstelling. Alsof Siddiki en co zich inhouden? Of worstelen met het ‘recupereren’ van zeer persoonlijk basismateriaal, in beeld en tekst? Je voelt dat respect misschien in de weg stond om all the way te gaan. Respect is een schone eigenschap maar werkt remmend op een artistiek brein. Ook al heb je geweldige acteurs, muzikanten en vormgevers ter beschikking.

Deze The Truthful lijkt de aanloop naar een voorstelling die groots en persoonlijk is in beelden, woorden en intentie. De voorstelling bouwt iets te rustig op en explodeert iets te traag in gekte. Maar die gekte levert wél een indrukwekkende en pakkende slotscène op.

Deze The Truthful lijkt de aanloop naar een voorstelling die groots en persoonlijk is in beelden, woorden en intentie. De voorstelling bouwt iets te rustig op en explodeert iets te traag in gekte. Maar die gekte levert wél een indrukwekkende en pakkende slotscène op. Siddiki & co bevestigen alvast dat ze na hun glorieuze Up Your Ass van plan zijn om de theaters de komende jaren te bestormen met rockend, ongewoon werk met weerhaakjes, letterlijk en figuurlijk. En soms leveren die haakjes wat spreekwoordelijke kleerscheuren op. Part of the job.