Theatermaker Thomas Bellinck en de Afghaanse journalist Saïd Reza Adib kaarten het almaar belangrijker worden van vingerafdrukken tijdens grenscontroles aan in het stuitende maar ook ‘fleurige’ en met schwung gespeelde De stem van vingers.
Er was eens… een theatermaker met een gezicht ‘zo wit als de schuimkoppen op de golven van de Noordzee’. Zo omschrijft hij het zelf. Zijn naam is Thomas Bellinck en hij laat zich opmerken door voorstellingen met een politieke drijfveer. In 2011 blies hij, samen met acteur en kompaan Jeroen Van der Ven, alle toeschouwers van hun stoeltjes met de voorstelling Lethal Inc. In Domo de Eŭropa Historio en Ekzilo (2013) bouwde hij in het hard van de Europese wijk in Brussel een fictief museum het leven in de voormalige Europese Unie…
Anno 2023 wordt zijn geëngageerd hart geraakt door het verhaal van zijn vriend n journalist Saïd Reza Adib. De man en zijn gezin deden er maar liefst acht jaar over om van Afghanistan naar Finland te vluchten. Maanden, soms jaren, moesten ze wachten in kampen in onder meer Griekenland en Finland. De mensonterende leefomstandigheden in die kampen en de haast tergend trage procedures waarbij steeds opnieuw vingerafdrukken worden genomen, vormt de drijfveer van De stem van vingers.
Thomas Bellinck is niet de vrolijkste frans uit de podiumkunstenwereld maar deze geëngageerde maker is absoluut geen droogstoppel.
Bellinck is niet de vrolijkste frans uit de podiumkunstenwereld maar een droogstoppel is hij evenmin. Zijn trucs om van politiek theater geen saai theater te maken? Extreem veel research doen, een neus voor extreem goede spelers hebben én niet ongevoelig zijn voor poëzie in woord en beeld.
Dat zijn exact de fundamenten van De stem van vingers. Wij zagen een opvoering tijdens Theater Aan Zee die flink gebukt ging onder technische issues. De voor deze productie cruciale projectie liep mank. De voorstelling daverde maar de stevige fundamenten zorgde ervoor dat ze overeind bleef en deed wat ze moet doen: informeren plus raken met feiten én met schoonheid.
Die schoonheid wordt geleverd door de zorgvuldig gekozen worden, het sterke spel én het innemende decor. Het podium is een zwart hellend vlak – net een heuvel – waarin gaatjes zitten. Daarin stoppen de acteurs, wanneer ze niet aan het woord zijn, valse tulpen. Bloem na bloem. Dit is een letterlijke verwijzing naar met tulpen begroeide heuvels in Afghanistan. Elke bloem staat voor een gevluchte Afghaan die wacht tot ook hij weer kan opbloeien.
Op de schuine scène staan Musia Mwankumi (die soms iets te onzeker en vlak te speelt) naast een doorleefd acterende Jeroen Van der Ven. Na een introductie – een van de eerste brieven van Bellinck aan Adib wordt geprojecteerd – spelen de twee een ontluisterende ontmoeting tussen Bellinck en een jurist – verbonden aan de Europese Commissie – die focust op biometrie. Dan wordt, via een verhaal aan de dochter van Bellinck, de geschiedenis van de vingerafdruk en de rol van de Britse eugeneticus Francis Galton uit de doeken wordt gedaan. Vervolgens volgt een brief van Adib aan Galton waarin hij vertelt over de helse tocht die hij met zijn gezin maakte. ‘Stel u voor, mijnheer Galton…’ Adib eindigt hoopvol, met het prachtige gedicht ‘Vrije tulp’ van Mohammad Ibrahim Safa: ‘I am a free tulip / I grow by myself and have my own smell / I don’t bow down to anyone’s help / I won’t be caged in a garden or greensward / I’m proud of my nature, my conscience is clear / I was born free / and I will die free.’
Je komt de zaal rijker uit dan je ze betrad: je weet veel meer over de vingerafdrukken en, minstens even belangrijk, je zag een steengoed gecomponeerd stuk dat schoonheid inzet om over gruwel en wanpraktijken te informeren en te sensibiliseren.
Intussen oogt het podium als een tulpenveld. Je komt de zaal rijker én bezorgder uit dan je ze betrad: je weet veel meer over het gebruik en misbruik van vingerafdrukken, over de verloren natuurpracht van Afghanistan, over de erbarmelijke omstandigheden van vluchtelingenkampen op Europese bodem. Maar, en dat is minstens even belangrijk, je zag ook een steengoed gecomponeerd stuk dat schoonheid inzet om over gruwel en wanpraktijken te informeren en sensibiliseren.
De stem van vingers van Robin gaat dit najaar op tournee en is onder meer in december te zien in Monty (Antwerpen). robinbrussels.be
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier