Swipen rechtse mensen rechts? Sophie Anna Veelenturf zoekt het uit in ‘Swiping right’

Sophie Anna Veelenturf ging, als ‘linkse’ vrouw, een paar keer op date met rechtse mannen. Ze dacht dat dit geen probleem hoefde te zijn. Maar na elke date werd de frons op haar voorhoofd dieper, en de behoefte om er een theatervoorstelling over te maken groter.

Verwacht geen groots decor. Sophie Anna Veelenturf houdt haar voorstellingen graag sober, haar liefdesleven is al complex genoeg. Een beeldscherm waarop ze fragmenten uit de Tinderconversaties kan projecteren, plus twee in elkaar te schuiven zwarte balken waarmee ze tafels of een bank kan suggereren, volstaan.

Samen met haar duiken we Veelenturfs liefdesleven in. Ze date onder meer – naast enkele linkse knullen – ook een rechtse consultant, een rechts begrafenisondernemer en een rechtse advocaat. Ter voorbereiding van de voorstelling interviewde ze hen en dertigtal andere ‘ervaringsdeskundigen’ over dezelfde problematiek. Ze geeft in de eerste scène netjes aan dat geen van de interviews leidde tot een politie-interventie maar dat er heel soms toch nog even gekust werd en dat zij twee keer gewelddadig werd tegenover haar gesprekspartner. Leuk.

De voorstelling is intrigerend, goed gespeeld maar brengt weinig nieuws – inhoudelijk noch vormelijk – aan het licht. Behalve dan: over politieke voorkeuren wordt er zelden gesproken maar mogelijk moet dit best wat vaker. Want een politieke voorkeur voor links of rechts is op korte of lange termijn niet zelden een breekpunt in een relatie.

Veelenturf is een gedreven verteller. Ook al vertelt ze weinig nieuws en is deze voorstelling vooral en poging om het gewicht van een politieke voorkeur in een relatie te duiden, je hangt aan haar lippen. Je leeft met haar mee., lacht met haar en je fronst met haar. En samen met haar stel je vast dat de polarisatie van de samenleving ook het liefdesleven beïnvloedt, of infecteert.

Dat is naast een pijnlijke ook een realistische vaststelling in een vrij gespleten samenleving. Veelenturf vertelt het zonder decor- of kostuumpoeha. Al wisselt ze tijdens de voorstelling wel van outfit. Van een linkse naar een meer rechtse outfit, misschien? En ook haar rode laarsjes zijn present. In de schoenen zag een van haar ex-geliefden een statement, ook al vond de kerel de schoenen allesbehalve mooi of sexy.

Veelenturf is een gedreven verteller. Ook al vertelt ze weinig nieuws en is deze voorstelling vooral en poging om het gewicht van een politieke voorkeur in een relatie te duiden, je hangt aan haar lippen.

Je verlaat de voorstelling in dubio: Veelenturf vertelt weinig nieuws. En eigenlijk is dat jammer. Blijkbaar hebben we er ons bij neergelegd dat een andere politieke voorkeur onoverkomelijk is binnen een relatie. Dat komt er, als je uitzoomt, op neer dat een deel van de bevolking zich erbij neerlegt dat er niet te praten noch samen te leven valt met een ander deel van de samenleving. Dat is pijnlijk. En dat legt een mechanisme bloot waar online daten een rol in speelt: we delen mekaar op in hokjes en maken elkaar daardoor onbereikbaar.

Veelenturf is nu samen met een vrij linkse jongen. De meeste van haar ex-en willen geen linkse partner meer. Dat is spijtig maar geen verrassend nieuws. Net zoals de voorstelling: onderhoudend, goed en zorgvuldig gemaakt maar zowel inhoudelijk als vormelijk te weinig verrassend, scherp en diepgravend. Veelenturf weet een persoonlijke worsteling nog niet op te tillen tot een stuk dat meer is dan een persoonlijk relaas dat de werkelijkheid illustreert. Nog niet! Dit is Veelenturfs eerste worp, na haar afstudeervoorstelling Linkse gaatjes. Dus er is nog heel veel groeipotentieel voor deze geboren vertelster.